నేను ప్రారంభించాను ప్రపంచజైత్రయాత్ర,
నాకు ఆదర్శంగా నిలిచింది నెపోలియన్ చరిత్ర.
నాకు న్యాయమనిపిస్తే, నన్ను గెలిపిస్తే,
ప్రక్కవాడ్ని భాదించయినా చేసేస్తా.
నేను శిఖరం చేరడానికి తోడ్పడమంటూ శాసిస్తా,
కాదంటే, అడ్డంవుంటే ప్రక్కకు తోసేస్తా.
ఈవిధంగా అందరిని తొక్కుకుంటూ, తోసుకుంటూ
నా లక్ష్యం వైపు పరిగెడుతున్నా.
పీడిత జన అశృప్రవాహం ఉప్పెనల్లే ఎగసినా,
స్వార్ధమనే మరబోటు లో పడుకున్న నాకు,
రంగుల ఊహా ప్రపంచంలో విహరిస్తున్న నాకు,
నేలపై ఇంకుతున్న కంటి చెమ్మ కనబడలేదు.
ఇంత చేసి, ఇన్ని చేసి సాధించా విజయం.
కొంత కొతగా చేధించా నా లక్ష్యం.
విజయగర్వంతో చుట్టూ చూసాను.
నేనెక్కడున్నాను?
జలజల ప్రవహించే రక్తపుటేరు వొడ్డున,
ఎముకల గూడులు నిండిన గుడారాలతో,
శిధిలమైన జగత్తులో పదిలంగా.
ప్రేతాలు విడుస్తున్న తుదిశ్వాసల మలయమారుతంలో,
భూతాలు సంచరిస్తున్న రుధ్రభూమిలో,
ఒంటరి గా నిల్చున్నా.
నేనిప్పుడు విజేతను కాను,
నేనొక అభాగ్యుడ్ని, అనాధను.
ప్రేమించడానికి, పరిపాలించడానికి మనసులు, మనుషులు లేని,
భూతాల రాజ్యానికి ఏకైక చక్రవర్తిని.
మురళీగానం 
బాగుంది మీ కవిత. మొదటి పంక్తులలో వాడి, వేడి, చివరి పంక్తులలో మానవీయతను బాగా చేర్చారు.
nice collection man.. keep it up.