నరహంతక

నైనం ఛిందంతి శస్త్రాణి

గీత 2-23

గ్రామ తాంత్రిక్ నెత్తి మీద మండుతున్న మట్టి కుంపటి పట్టుకుని వడివడిగా అడుగులు వేస్తూ అన్ని వీధులూ తిరుగుతూ ఉన్నాడు. నోటితో విచిత్రమైన శబ్ధం చేస్తూ, మంత్రాలు చదువుతున్నాడు. అతని అరుపు వీధి చివరలో వినగానే ఆడవాళ్ళు, తమ పిల్లల్ని తీసుకుని ఇంటిలోకి పరిగెడుతున్నారు.

నెలరోజుల క్రితం మశూచి సోకిన యశ్‌పాల్ వాల్మీకిని గ్రామం నుండి వెళ్ళగొట్టారు.

“నాకు బ్రతకాలని ఉంది. నన్ను చావు వైపు నెట్టొద్దు, వైద్యం చేయించండి”

అని వాడు ఏడుస్తున్నా గ్రామం మొత్తం మశూచికి బలవుతుందనే భయంతో యశ్‌పాల్‌ని అడవిలోకి వెళ్ళగొట్టారు.

ఆ యశ్‌పాల్ ఆత్మ అడవిలో తిరుగుతుందని, దానిని తరిమేందుకు రాత్రి గ్రామంలో పహరా కాస్తానని తాంత్రిక్ ముందే చెప్పాడు. ఆ సమయంలో ఎవరూ ఇంటి గడప దాటి బయటకు రాకూడదని, తలుపులు మూసుకోమని హెచ్చరించాడు. ఎవరైనా బయటకి వస్తే యశ్‌పాల్ ఆత్మ వాళ్ళని అడవిలోకి లాక్కుని పోతుందని చెప్పాడు.

తాంత్రిక్ వీధిలో నడుస్తుంటే అందరూ తలుపులు మూసుకుని భయపడుతూ ఉన్నారు. ఒక ఇంటిలో కిటికీని కొద్దిగా తెరిచి ఒక పిల్లవాడు బయటకి చూస్తున్నాడు. వేగంగా నడుస్తున్న తాంత్రిక్ వచ్చి ఆ తెరిచిన కిటికీ దగ్గర ఆగి ఆ పిల్లాడి వైపు కోపంగా చూసాడు. వాడు బయపడి తలుపు వేసాడు. తాంత్రిక్ తిరిగి శబ్ధం చేస్తూ నడుచుకుంటూ వెళ్ళిపోయాడు.

ఆ పిల్లాడు ఇంటిలోకి వెళ్ళి “అమ్మా లక్ష్మి ఇంటికి రాలేదు” అని బాధపడుతూ చెప్పాడు.

“నాన్న లక్ష్మిని తీసుకురావటానికే బయటకి వెళ్ళాడు.” ఆమె గొంతు వణికింది.

లక్ష్మిని వెతుక్కుంటూ లాంతరుతో అడవిలోకి వెళ్ళిన పిల్లాడి తండ్రి ప్రమోద్‌కి గంట చప్పుడు వినిపించింది. లేగదూడ లక్ష్మి అడవిలో తప్పిపోయి, అరుస్తూ తిరుగుతోంది. ప్రమోద్ లక్ష్మి గంటల చప్పుడు విని అటు వైపు నడుస్తున్నాడు.

గ్రామంలో నడుస్తున్న తాంత్రిక్ ముందు నుండి సుడిగాలి సర్ర్ర్ర్ మని దూసుకుంటూ అడవి వైపు వెళ్ళింది. తాంత్రిక్ అడుగు ఆగిపోయింది. ముడిపడిన భృకుటితో అడవి దిక్కు తీక్షణంగా చూసాడు. వీధిలో ఉన్న కుక్కలన్నీ ఆకాశంలోకి చూస్తూ ఏడుపు మొదలెట్టాయి. తాంత్రిక్ తలపైన దేదీప్యమానంగా వెలుగుతున్న కుంపటి ఫట్ మని ఒకేసారి ఆరిపోయింది.

ప్రమోద్ చేతిలోని లాంతర్ కిందపడింది. ప్రమోద్ అరుపు వినిపిస్తూ ఉంది, ప్రమోద్‌ని గుబురైన ముళ్ళపొదల గుండా ఏదో లాక్కునిపోయింది.

శైలేంద్ర ప్రతాప్ సింగ్ తను చదువుతున్న బుక్ “ది డెవిల్ ఆఫ్ చంపావత్” మూసి తన ముఖానికి పట్టిన చమటలు తుడుచుకున్నాడు. చంపావత్ వెళ్ళే దారిలో ఒక ట్రావెలర్ బంగ్లాలో అతను విశ్రాంతి కోసం ఆగాడు. వరండాలో నాగ్‌నాథ్ యాత్రకి వెళ్ళే సన్యాసి ఒకడు ఎర్రని కళ్ళతో చరస్ పీలుస్తూ మత్తులో తూగుతూ ఉన్నాడు. శైలేంద్ర చేతిలోని ఆ పుస్తకం చూసి “సైతాన్ హై వో, ఉస్కా నామ్ భీ మత్ లేనా” అని గంభీరంగా చెప్పి, తూగుతూ బంగ్లా దాటి చీకటిలోకి వెళ్ళిపోయాడు. ట్రావెలర్ బంగ్లాలో తాతతో పాటు ఉన్న పదేళ్ళ కిషోర్ ఆ సన్యాసి మాటలు విని ఆ బుక్ వైపు ఆసక్తిగా చూసాడు. అందరూ నిద్రపోయాక మెల్లగా లేచి ఆ బుక్ తీసి చదవటం మొదలు పెట్టాడు.

చంపావత్ ఊరు చాలా హడావుడిగా ఉంది. దేశంలోనే ప్రసిద్ధి చెందిన చంపావత్ సంత రెండు రోజుల్లో మొదలవబోతుంది. ఆ ఏర్పాట్లు జరుగుతున్నాయి. గ్రామ ప్రధాన్ కోసం రచ్చబండ దగ్గర అందరూ ఎదురు చూస్తున్నారు.

ప్రధాన్ అల్లుడు టౌన్‌కి వెళ్ళి స్వీట్ దుకాణం పెట్టుకుందామని అనుకుంటున్నాడు. కూతురిని అంత దూరం పంపించటం ఇష్టంలేని ప్రధాన్ అతడిని ఆపేందుకు ప్రయత్నిస్తున్నాడు. కానీ మశూచితో మూడు నెలల క్రితం ఆ గ్రామం లో చాలామందితో పాటు ఆ అల్లుడు కూడా ఇబ్బందిపడ్డాడు. చావు వరకూ వెళ్ళినవాడు టౌన్‌కి వెళ్ళి వైద్యం చేయించుకుని బ్రతికాడు. ఇప్పుడు గర్భవతి అయిన తన భార్యకి టౌన్‌లో అయితే మంచి వైద్యం అందుతుందని టౌన్ లోనే కాపరం పెట్టాలని నిర్ణయించుకున్నాడు.  ప్రధాన్ అడ్డుపడటంతో నెలరోజులలో వచ్చి భార్యని తీసుకుని వెళ్తా అని చెప్పి అల్లుడు టౌన్‌కి వెళ్ళిపోయాడు.

రచ్చబండ దగ్గర సంత సుంకం వసూలు చేసే ఠాకూర్ వచ్చి సంత ఏర్పాట్లు గురించి మాట్లాడుతూ యాలకులు తెచ్చే మూగవాడు ఇంకా రాలేదా అని అడుగుతుంటే, మూగవాడి బండి వచ్చి సంతలో వాడు ఎప్పుడూ దుకాణం పెట్టే చోట ఆగింది. బండిలో ఎవరూ లేరు. మూగవాడి కోసం చూసారు కనిపించలేదు. ఠాకూర్ కంగారు పడ్డాడు. ఫారెస్ట్ గార్డ్ భద్ర తో పాటు కొందరు యువకులు అతడిని వెతుక్కుంటూ అడవిలోకి వెళ్ళారు.

రచ్చబండ దగ్గర కూర్చున్న ప్రధాన్ ట్రావెలర్ బంగ్లా దగ్గర దీపాలు వెలిగించే కుముద ని పిలిపించాడు. ఆమెకు సంతలో కూడా లాంతర్లు పెట్టమని అవసరమైన డబ్బులు ఇస్తా అని చెప్పాడు. ఠాకూర్ ఊరిలో కొందరు యువకులని పిలిచి జట్లుగా ఊరిలో తిరగండి, వచ్చిన వ్యాపారులకు ఏ భయం లేకుండా చూసుకోమని చెప్పాడు.

అడవిలోకి వెళ్ళిన భద్ర మౌనంగా తిరిగొచ్చాడు. ఎప్పుడూ ప్రశాంతంగా ఉండే అతని ముఖంలో ఆందోళనని ఠాకూర్ గమనించాడు. కుండలో నీళ్ళు మట్టి ముంతతో తీసి అతని చేతికి అందించాడు. భద్ర ముంత ఎత్తి ఒకేసారి నీళ్ళు గొంతులో ఒంపుకోవటంతో, అతని మొహమంతా నీళ్ళతో ఒక్క క్షణం తడించింది. మెడలో ఎప్పుడూ ఉండే తుండుతో మొహాన్ని తుడుచుకుంటూ రచ్చబండ మీద కూలబడ్డాడు. ఠాకూర్ అతడినే చూస్తూ ఉన్నాడు. భద్ర నేల చూపులు చూస్తూ పదిరోజులుగా చుట్టు పక్కల గ్రామాల నుండి అడవిలోకి వచ్చిన యువకులు కనిపించకుండా పోతున్నారని చెప్పుకుంటున్నారు అని తటపటాయిస్తూ చెప్పాడు.

ఠాకూర్ వొళ్ళు ఒక్కసారిగా ఝళ్ళుమంది. అతని మనస్సులో ప్రమాదఘంటిక మ్రోగింది. ఠాకూర్ ఒక బోర్డ్ తెప్పించి పెట్టాడు. రోజూ ఏ గ్రామంలో ఎవరు కనిపించకుండా పోయినా ఆ బోర్డ్ మీద రాయించమని చెప్పాడు. మనుషుల్ని పెట్టి వెతికించే బాధ్యత భద్రకి అప్పగించాడు.

రోజులు గడుస్తున్నాయి బోర్డులో అంకెలు పెరుగుతున్నాయి. చంపావత్ మ్యాప్‌లో చుట్టూ ఈ ప్రమాదం నుండి తప్పించుకున్న ఒక్క గ్రామం కూడా మిగల్లేదు.

ఒక రోజు ఉదయాన్నే సంతకి వచ్చిన ఠాకూర్‌కి బోర్డ్ మీద ఒక రెండు రోజుల పాటు సున్నాలు కనిపించాయి. అతనికి కాస్త ప్రశాంతంగా అనిపించింది.

“నిన్నటి లెక్క రాయలేదేం, ఆ లెక్కలు వ్రాసే కుర్రాడిని పిలవండి” అని రచ్చబండ దగ్గర ఉన్న వాళ్లతో చెప్పాడు. అందరూ మౌనంగా దిగులు మొహాలతో ఠాకూర్ వైపు చూసారు. ఠాకూర్ కుర్చీలో కూలబడిపోయాడు.

“ఈ ఊరిలో లెక్కలంటే భయం లేనివాడు వాడొక్కడే. కానీ రోజూ ఈ లెక్కలు వ్రాసే ముందు మాత్రం వాడి చెయ్యి వణకటం నేను చూసాను. ఇప్పుడు వాడే ఆ లెక్కల్లో చేరిపోయాడు” అని ఠాకూర్‌కి చెప్తూ ఒక గ్రామస్థుడు కుంగిపోయాడు.

తనకే లేని ధైర్యాన్ని గుంపుకి మాత్రం చెప్పి, అడవిలోకి ఒంటరిగా ఎవరూ వెళ్ళొద్దని సంతలో అందరినీ జాగ్రత్తగా ఉండమని హెచ్చరించి ఠాకూర్ గ్రామం వైపు నడిచాడు.

దేశం నలుమూలల నుండీ వచ్చిన వ్యాపారస్థులకి చంపావత్ గ్రామస్థులు తమ శక్తిమేర గౌరవంతో ఆతిధ్యం అందిస్తారు. భోజన సదుపాయాలు చేస్తారు. రాత్రి పడుకునేందుకు తమ అరుగుల మీదో, వాకిట్లోనో పక్క ఏర్పాటు చేస్తారు. రాత్రి చీకట్లో ఇబ్బంది పడకుండా, వ్యాపారులు గుంపులుగా పడుకునే చోట కుముద లాంతర్లు వెలిగిస్తుంది. ఆ వెలుగుకి విషపురుగులేవి ఆ వైపుగా రావు.

సంతకు వచ్చిన వ్యాపారస్థుడు ఒకడు “బ్రహ్మ సువర్చల” అనే మూలిక కోసం పగలంతా సంతలో అందరినీ అడుగుతూ తిరిగాడు. అడవిలోపల ఎక్కడో ప్రమాదకరమైన కొండచరియాల్లో దొరికే బ్రహ్మసువర్చల ఆనుపానులు చంపావత్ గ్రామంలో ఒక్క కుటుంబానికి మాత్రమే తెలుసు. తరతరాలుగా ఆ కుటుంబమే ఆ మూలికను సంతలో అమ్ముతుంది. కానీ అడవిలో ప్రస్తుతం ఉన్న పరిస్థితుల వలన ఆ కుటుంబంలో ఎవరూ బ్రహ్మసువర్చలను తెచ్చేందుకు సాహసించలేదు. ఆ కుటుంబం పెద్ద వ్యాపారిని చూసి ఈసారికి బ్రహ్మసువర్చలని మర్చిపొండి అని నిరాశగా చేప్పేసాడు.

పూర్తిగా చీకటి పడకముందే ఠాకూర్ వచ్చి అన్ని దుకాణాలను మూయించేసాడు. చీకటి పడ్డాక వ్యాపారులెవరూ గ్రామం దాటి బయట అడుగుపెట్టొద్దని చాటింపు వేయించాడు. వ్యాపారులంతా త్వరగానే భోజనాలు ముగించి పక్కల మీద వాలారు.

బ్రహ్మ సువర్చల లేకుంటే ఇంత దూరం సంతకు వచ్చి ఏం లాభమనే పంతంతో ఆ వ్యాపారస్థుడు ఎవరికీ చెప్పకుండా చీకటి పడుతుండగా అడవిలో అడుగు పెట్టాడు.  అడవిలో పక్షుల కూతలు సద్దుమణిగి, కీచురాళ్ళు జోరందుకున్నాయి. దూరంగా నక్కల ఊళలు వినిపించాయి. చేతిలో ఉన్న బాణాకర్రను కాస్త బిగించి పట్టుకుని అతను గుబురు పొదలను దాటి ముందుకి వెళ్ళాడు. అతని చుట్టూ ఉన్న పొదలు ఒక్కసారిగా కదిలాయి.

పెద్దగా శబ్ధం రావటంతో చదువుతున్న బుక్ మూసి కంగారుగా ఎక్కడ తీసాడో అక్కడ పెట్టడానికి పరిగెట్టి వెళ్ళిన కిషోర్‌కి మంచం మీద శైలేంద్ర కనిపించలేదు. అక్కడ ఆ గదంతా చిందర వందరగా పడి ఉంది. ఆ పిల్లాడు భయపడుతూ గాలికి ఊగుతున్న తలుపు మెల్లగా తెరిచాడు. భయంతో కళ్ళు పెద్దవి చేసి నిలబడిపోయాడు.

To be continued..

Image Courtesy : Google image search

హేజెల్ కళ్ళు

ఆ రోజేం ఆకాశం ఉరమ లేదు. జడివాన, తొలకరి లాంటివేం లేవు. వొంటిని తడిమేసే చిరుచలికి అదేం శీతాకాలం కాదు. ఏకాంతం ఆసరాగా చేసుకుని నా ఒంటరి తనాన్ని బాధించే పౌర్ణమి రాత్రులూ కావు. పక్కింటిలోనో, పొరుగింటిలోనో పరవశంలో ఉన్న జంటలని చూసి పనిగట్టుకుని పులకరింపులు వెతుక్కునే ఓపికా నాకు లేదు. కానీ తను గుర్తొచ్చింది. ఉదయాన్నే లేచి టీ తాగినంత అలవాటుగా. సిగరెట్, మందు కంటే బలమైన వ్యసనాలున్నాయి, మనసుకి.

తన ఆలోచన కదిలిందంటే ముందుగా గుర్తొచ్చేది తన కళ్ళే. హేజెల్  కళ్ళు. చిన్నప్పుడు బొమ్మల షాపుల్లో చూసిన బొమ్మకళ్ళవి. మొదటిసారి చూసినప్పుడు అవి నిజమైన కళ్ళని నమ్మలేక పోయాను. పదే పదే చూస్తుంటే ఆ కళ్ళల్లో తొంగిచూసిన చిరాకు, చెంప మీద చరిచినట్టుగా అనిపించింది. చూపు పక్కకి తిప్పుకున్నా. అలా దొంగలా దొరికిపోవటమేం మొదటిసారి కాకపోయినా, ఈ హేజెల్  కళ్ళకి అలా దొరికిపోవటం ఇబ్బందిగా అనిపించింది. తిరిగి చూద్దాం అంటే ఆ కళ్ళ దృష్టిలో మరింత దిగజారిపోతాననే భయం పట్టి ఆపింది.

ఆ రోజంతా ఆ కళ్ళ గురించే ఆలోచన. క్లాసులో కూర్చుని నోట్‌బుక్ వెనుక పేజ్‌లో ఎవేవో కళ్ళు పెన్‌తో గీస్తున్నా. క్లాస్ అయ్యేపాటికి ఆ పేజ్ అంతా కళ్ళే, కానీ ఏ కళ్ళలోనూ ఆ హేజెల్  కళ్ళు కనిపించలేదు. పుస్తకం ఊపుకుంటూ వచ్చి బస్‌స్టాప్‌లో నిలబడ్డాను. మళ్ళీ ఆ అమ్మాయి కనిపిస్తే బావుండనిపించింది. కానీ ఎలా? ఇంత పెద్ద హైదరాబాద్ లో, నిత్యం వేల మంది ఇదే అమీర్‌పేట్ బస్‌స్టాప్‌లో దిగుతారు. బస్ ఎక్కడ ఎక్కిందో కూడా తెలియదు. లెన్స్ పెట్టుకుంటే ఏ రంగు కావాలంటే ఆ రంగు కళ్ళు దొరుకుతాయి అని పక్కనే అప్పట్లో ఉన్న ఫ్రెండ్ ఎవడో అన్నాడు.

“ప్లాస్టిక్ తో అందమైన పూలు చెయ్యగలవోయ్ పిల్లోడ, కానీ మకరందం?” అని ప్రశ్నించే తూనీగ వాడి చెవిలో ఝుమ్మని ఎప్పుడంటుందో.

మరుసటి రోజు కూకట్‌పల్లి బస్‌స్టాప్‌లో నాలుగు బస్‌లు వదిలేసా, హేజెల్  కళ్ళు లేవని. బస్‌లే కాదు, వారం రోజులు కూడా అలా సజెషన్‌లో నన్ను నిలబెట్టి పాస్ అవుతూ వెళ్ళిపోయాయి. ఇలాంటివేం కొత్త కాదు కదా అని నన్ను నేను సరిపెట్టుకున్నా.

నాకు పదేళ్ళు ఉన్నప్పుడు తిరుపతిలో ఒకసారి గుండు చేయించుకుంటూ, పక్కన ఏడుస్తున్న సాటి గుండును చూసాను. వాళ్ళ అమ్మ “ఏం కాదమ్మా, మళ్ళీ నీ జుత్తు నీకు వచ్చేస్తుందే” అని నవ్వుతూ బుజ్జగిస్తోంది. ఆ గుండు పిల్ల ఎంత ముద్దుగా ఉందో. దర్శనానికి వెళ్ళినప్పుడు పట్టు లంగా, జాకెట్టు వేసుకుని క్యూలో కనిపించింది. దేవుడిని చూడటానికి వస్తే, ఆయనే నాకు ఈ పిల్లని చూపించాడని బలంగా అనిపించింది. మా ఊరొచ్చేసాక, ఆ పిల్ల మా స్కూల్లో వచ్చి జాయిన్ అయినట్టు రోజూ కలలు కనే వాడిని. నా స్కూల్ అయిపోయింది కానీ ఆమె వచ్చి జాయిన్ కాలేదు. కాబట్టి ఇవన్నీ మామూలే. కొన్ని రోజుల్లో మరిచిపోయి ముందుకి వెళ్ళిపోతాం.

కానీ ఆ గుండుపిల్ల వదిలేసినంత తేలికగా ఈ హేజెల్  కళ్ళు నన్ను వదలలేదు. మళ్ళీ కనిపించింది బస్‌లో. నేనే కాదు తనూ గుర్తుపట్టింది. పక్కనే ఉన్న అద్దంలో నా మొహం నేను చూసుకున్నా. తన కళ్ళలా నాలో ఏముంది గుర్తుంచుకునేంతలా అని. ఈసారి బస్ దిగి ఆ పిచ్చి జావా క్లాస్‌కి పోలేదు. ఆమె వెంటే నడుచుకుంటూ వెళ్ళాను. మరో ఇద్దరమ్మాయిలతో కలిసి ఒక టెస్టింగ్ ఇనిస్టిట్యూట్‌లోకి వెళ్ళింది. ఆమె బయటకి వచ్చేంత వరకూ అక్కడే తిరుగుతూ గడిపాను. ఆమె బయటకి వస్తూనే నన్నే చూసింది. నవ్వింది. కళ్ళతోనే కాదు, ఆమె పెదాల పైన కూడా కనిపించేలా. బస్‌స్టాప్ వరకూ తన వెనుకే వెళ్ళాను. పక్కనున్న అమ్మాయిలతో మాట్లాడుతూ మధ్యలో చూస్తునే ఉంది. తను ఎక్కిన బస్సే ఎక్కాను. ఈసారి ఆమె చూసినప్పుడు, నా నోట్‌బుక్‌లో దాక్కున్న ఆ వేల కళ్ళకి ఆమెని చూపించాను, ఆమెకి వాటిని కూడా. ఆమెకి చప్పున అర్ధం కాక, అటూ ఇటూ చూస్తున్నట్టుగా రెండు మూడు సార్లు చూసింది. అర్ధమయ్యాక ఎవరికీ అర్ధంకాకుండా దాచుకుంటూ తనలో తనే నవ్వుకుంది.

నేను ఎప్పటిలా కూకట్‌పల్లిలో దిగిపోయాను. తను కిటికీలో నుండి చూసింది. నేను ఎక్కడ దిగానో తెలుసుకుంటూ, ఆ విషయాన్ని నాకు తెలియజేస్తూ.

తన ఇనిస్టిట్యూట్, క్లాస్ టైమింగ్స్ తెలిసాక ఏ బస్ లో ఉంటుందో వెతుక్కోవాల్సిన పని పడలేదు. ఆ రోజు నుండి క్లాస్ అయ్యాక తను నేరుగా వెళ్ళిపోకుండా, పక్కనే ఉన్న బేకరీలో కాసేపు ఫ్రెండ్స్‌తో గడిపేది. నాకు కాస్త సమయం ఇవ్వటానికే తప్ప బేకరీ మీద అభిమానం కాదు. ఒకరోజు ఆర్డర్ కోసం కౌంటర్ దగ్గరకి వెళ్తూ బ్యాగ్స్, బుక్స్ ఒక టేబుల్ మీద వదిలేసారు. ఆమె బుక్ తీసి తన పేరు చూద్దామని వెళ్ళాను. వెళ్తున్నంత సేపూ “సునేత్రి.. సునయన” అని ఏవో గెస్ చేస్తూ వెళ్ళాను. వాళ్ళ నాన్నకి అంత టేస్ట్ లేదనుకుంటా అక్కడ “వైశాలి” అని కనిపించింది. నేను ఆ బుక్ చూడటం ఆ హేజెల్  కళ్ళ వైశాలి గమనించింది. “బావుందా” అన్నట్టు సైగ చేసింది. “ఓకె ఓకె” అన్నట్టు రెస్పాన్స్ ఇచ్చాను. సీరియస్ లుక్కిచ్చింది. నాకు నవ్వొచ్చింది. ఆ రోజు బస్ దిగేంత వరకూ తన కళ్ళలో కోపం, నాకేమో తెరలు తెరలుగా నవ్వు.

బుక్ అనే ఒక కమ్యూనికేషన్ డివైజ్ దొరికాక, ఆ బేకరీ సెషన్స్ మరింత ఎక్సైటింగ్‌గా అనిపించేవి. “నీ గొప్ప పేరేంటో ఇంతకీ?” అని వ్రాసి ఆర్డర్ చెయ్యటానికి కౌంటర్ దగ్గరకి వెళ్ళింది. “నీ గొప్ప ఫోన్ నంబర్ చెబితే, ఒక గొప్ప మెసేజ్‌లో పంపిస్తా” అని వ్రాసి వచ్చేసా. తను ఏదో వ్రాసి వాటర్ తెచ్చుకునే వంకతో పక్కకి వెళ్ళింది. నేను ఆశగా మొబైల్ ఓపెన్ చేసి నంబర్ డయల్ చేసేందుకు సిద్దపడుతూ వెళ్ళాను. “స్పీడ్ థ్రిల్స్. బట్ కిల్స్ – కొండాపూర్ ఆర్.టి.ఏ” అని వ్రాసి ఉంది. ఈసారి బస్‌లో నా మోహంలో కోపం, తనకేమో ఆగని నవ్వు. ఐరనీ ఏంటంటే నా పేరు చెప్పలేదు ఇప్పటి వరకూ, ఆమె తన ఫోన్ నంబర్ కూడా.

“ఐ బిలీవ్ ఇన్ క్లాక్. నాట్ ది టైమ్” అన్న మాటలు పలకరించాయి ఆ రోజు ఆమె బుక్‌లో. నన్ను రోజూ కవ్వించే కొంటెపిల్ల కాదు ఆమె ఆ రోజు. ఇంత స్పష్టమైన షార్ప్  మాటలు తను వ్రాసిందా అంటే, ఆమెకి తెలిసిన భాషలో ఇంతే సూటిగా. “నీ ఫోన్ నంబర్ వద్దు. నా ఆఫర్ లెటర్‌లో నీకు నా పేరు చూపిస్తా” అని వ్రాసాను. ఆ రోజు బస్‌లో ఇద్దరి మొహాల్లో భారంగా దిగులు. ఆ కాస్త ప్రయాణానికి ఎన్ని యుగాలు పట్టిందో. ఇప్పుడు ఆ క్షణాలని థర్డ్ పర్సన్ వ్యూలో మాత్రమే చూడగలనని తెలుసు. అయినా ఎక్కడో చిన్న బాధ తెలుస్తూనే ఉంది. కాసేపు ఆరనిస్తే బట్టలు ఆరిపోతాయి, కానీ తడిగా ఉన్నప్పటి వాటి భారం, మోసిన ఆ తాడుకి ఎంతో కొంత గుర్తుంటుంది.

కోర్స్ మధ్యలో సంక్రాంతికి బ్రేక్ వచ్చింది. ఊరు వెళ్ళే ముందే తనని కలవాలనుకున్నా. కానీ ఆ రోజు ఎందుకో తను క్లాస్‌కి రాలేదు. ఊరు వెళ్ళాక అనుకోకుండా బంధువుల్లో ఒకరు చనిపోవటంతో రెండు వారాల తర్వాత హైదరాబాద్ తిరిగి వచ్చాను. వైశాలి కనిపించలేదు. బస్‌స్టాపులో, బేకరీలో, ఆ ఇనిస్టిట్యూట్ ముందు ఎన్ని రోజులు పడిగాపులు పడినా ఆ హేజెల్  కళ్ళ వైశాలి కనిపించలేదు.

నాకు ఆఫర్ లెటరే కాదు, దాని తర్వాత ఒక నాలుగైదు హైక్ లెటర్స్ కూడా వచ్చాయి. కొన్ని జతల కళ్ళు నా జీవితంలోకి వచ్చి వెళ్ళాయి కూడా. కానీ ఇప్పటికీ మీటింగ్ రూమ్స్‌లో, కాన్ఫరెన్స్ కాల్స్‌లో నా చేతిలోని పెన్ను ఫేషియల్ టిష్యూ మీద, స్క్రిబ్లింగ్ ప్యాడ్స్ మీద ఆ హేజెల్ కళ్ళనే వెతుకుతోంది.

నాది పిచ్చి అనని వాళ్ళెవరూ  నా సర్కిల్స్‌లో, వాట్సాప్ గ్రూపుల్లోనూ, నాజీవితంలోనూ లేరు. అయినా ఆ అందమైన హేజెల్ కళ్ళు వీడు నావాడు అని ప్రకటించి, నా గుండెలపై వాలితే వచ్చే గర్వం, ఆనందం వీళ్ళకి ఎలా అర్ధమవుతుంది. పెళ్ళైతే అన్నీ అవే సర్దుకుంటాయి, పిల్లలు పుడితే అన్నీ అవీ సర్దుకుంటాయి అనే థియరీకీ వ్రేలాడే కొమ్మలే అన్నీ. ఏదో కావాలని వెతకటం, ఇదే కావాలని పరితపించటం చేస్తే ఈ లోకం నీ పిచ్చితనానికి, చేతకానితనానికి, అమాయకత్వానికి, తెలివితక్కువతనానికి ఎంత జాలిపడుతుందో తెలుసా?

ఆకలి తొందరపెడుతూ ఉంటే ఆ హేజెల్ కళ్ళ జ్ఞాపకాల స్క్రోలింగ్ ఆపి, స్విగ్గీ స్క్రోలింగ్ మొదలుపెట్టా. “ఈ బస్‌స్టాపులో ప్రేమలు, పుస్తకాల్లో రాయబారాలు అయితే మీ అమ్మకి కూడా ఉన్నాయి తెలుసా” అంటూ ఫోన్‌లో అమ్మ పలకరించింది. పక్కనే నాన్న ఉన్నారా? ఉంటే కోపంగా చూస్తారా అని ఆలోచిస్తున్నా నేను.

“మొన్నెప్పుడో వైజాగ్ షాపింగ్ మాల్‌లో ఒకాయన కనిపించాడురా. నన్ను చూసి పలకరించాడు. పేరు రాంబాబో, రామకృష్ణో చెప్పాడు. కాలేజ్ రోజుల్లో మేముండే వీధిలో గది తీసుకుని ఉండే వాడంట. నన్ను ఫాలో అయ్యే వాడంట. నా ఊహకి అందలేదు. ఎందుకంటే నాకు సరిగా గుర్తులేదో లేక తప్పుగా గుర్తు పెట్టుకున్నానో. తెల్లగా ఆరడుగుల మనిషి మంచి మీసకట్టు, తలకట్టు రూపంలా మసక మసకగా గుర్తు. ఈయనేమో ఆ రూపానికి సరితూగేలా లేడు.” అమ్మ కథలల్లుతుందో లేక నిజం చెబుతుందో తెలియదు. కానీ నాకెందుకు చెబుతుందో మాత్రం అర్ధమయ్యింది. రెండురోజుల్లో పెళ్ళి చూపుల కోసం ఊరెళ్ళాలి.

అమ్మాయితో మాట్లాడమని నాకు బాల్కనీలో కుర్చీ వేసారు. పెద్దవాళ్లంతా హాల్‌లో కూర్చుని ఉన్నారు. నేను కాఫీ తాగుతూ ఉంటే అమ్మాయి వచ్చింది. హేజెల్ కళ్ళు. ఆశ్చర్యం నాకే కాదు తనకి కూడా.

“హాయ్ నా పేరు శ్రావణి.” అంది. హేజెల్ కళ్ళ శ్రావణి, హేజెల్ కళ్ళ వైశాలి కాదు.

“నా పేరు..” అని చెప్పబోతుంటే “నాకు తెలుసు. గౌతమ్ కదా మీ పేరు. ఈ మ్యాచ్‌కి ముందే నాకు మీరు తెలుసు” అంది. నేను “ఎలా?” అన్నట్టు చూసా.

“మా ఆఫీస్ వాట్సాప్ గ్రూపులో ఒక కవిత ట్రెండ్ అయ్యింది. వ్రాసింది ఎవరు అని అడిగితే మీ ఫేస్‌బుక్ లింక్ ఇచ్చారెవరో. మీకు ఫ్రెండ్ రిక్వెస్ట్ పెట్టలేదు కానీ మీ పబ్లిక్ పోస్టులన్నీ చదువుతూ ఉంటా. ఐ రియల్లీ లవ్ దెమ్.” అని తన ఫోన్‌లో స్క్రీన్‌షాట్స్ తీసి ఉన్న నా పోస్ట్స్ చూపించింది.

నా అక్షరాల వెనుక తను వెతుక్కున్న అర్ధాలు చెప్పింది. తనకి మూడ్ బాలేనప్పుడు గుర్తుచేసుకునే లైన్స్ గురించి చెబుతూ, ఆ స్క్రీన్ షాట్స్‌లో ఆత్రంగా వెదుకుతూ వాటిని నాకు చూపించింది. నా అక్షరాలను నా అంతలా ప్రేమించే మనిషి ఇన్నాళ్ళకి ఎదురయ్యింది. పెద్దవాళ్ళు వచ్చి పిలిచే వరకూ మాట్లాడుతూనే ఉంది ఆ హేజెల్ కళ్ళ శ్రావణి.

ఇంటికి వచ్చేసాక కూడా ఎవరూ నన్నేం అడగలేదు. నాకు భయంగా అనిపించింది.

కాసేపటికి నా మొబైల్‌కి మెసేజ్ వచ్చింది. “ధైర్యం చేసి మీకు ఫ్రెండ్ రిక్వెస్ట్ పంపించాను. యెస్ అయితే యాక్సెప్ట్ చెయ్యండి. నో అయితే ఇకపైన కూడా మీ పోస్ట్స్ పబ్లిక్ లోనే ఉంచండి.” నా గుండె వేగం పెరిగింది.

హైదరాబాద్ వెళ్ళటానికి వైజాగ్ రైల్వే స్టేషన్‌కి వచ్చాను. పదే పదే ఫోన్‌నే చూస్తున్నాను. ఫ్రెండ్ రిక్వెస్ట్ వచ్చింది. మరో మెసేజ్ కూడా.

“పగలు, రాత్రి, నేను

వాచ్ చుట్టూనే తిరుగుతున్నాం.

టైమ్ ని ఎక్కడో పోగొట్టుకున్నాం”

ఇది నేనే ఎప్పుడో ఫేస్‌బుక్‌లో వ్రాసినట్టు గుర్తు. ఎందుకు పంపించిందో అర్ధం కాలేదు. మళ్ళీ మెసేజ్.

“పగలు, రాత్రి, వాచ్ టైమ్‌ని కొలవటానికే

నువ్వూ, నేనూ కాలాన్ని బంధిద్దామా?”

సచిన్ 99 రన్స్ దగ్గర ఉన్నప్పుడు టివి ముందు నుండి లేచి పక్క గదిలో అటూ ఇటూ తిరుగుతూ ఉన్నప్పటి నా గుండెదడ స్పష్టంగా గుర్తుకొస్తోంది. ఈ హేజెల్ కళ్ళ అమ్మాయిలంతే అంత తేలిగ్గా వదలరు. బ్యాగ్ పడేసి ఫ్లాట్‌ఫామ్ మీద అటూ ఇటూ తిరుగుతూ ఉంటే అవతలి ఫ్లాట్‌ఫామ్ పైన మళ్ళీ హేజెల్ కళ్ళు.

శ్రావణి కాదు. హేజెల్ కళ్ళ వైశాలి.

ఒక్కసారిగా పరుగు తీసాను. ఆ వేగంలో ఆ ఇనుప ఫుట్ ఓవర్ బ్రిడ్జ్ మీద పడితే ఆనవాలుకి కూడా ముక్కూ, మొహం మిగలవు. అయినా పిచ్చి పట్టినవాడికి ఆ స్పృహ ఎలా ఉంటుంది. పరిగెట్టుకుంటూ వెళ్తున్నా.

వైశాలి చేతిలో స్టిక్‌తో ఎవరో సాయంతో నడుస్తూ ట్రైన్ ఎక్కుతోంది.

“కుందనపుబొమ్మలా ఉందమ్మా కళ్ళు లేవా పాపం” అని ఎవరో అడిగారు.

“రెండేళ్ళ క్రితం షిర్డీ వెళ్తుంటే బస్‌కి యాక్సిడెంట్ అయ్యింది. చాలామంది పోయారు. మా అదృష్టం కళ్ళుపోయినా పిల్ల దక్కింది” అని చెప్పింది ఆమె. నా పరుగు ఆగిపోయింది, కాసేపు కాలం కూడా.

ఎవరూ గమనించకుండా కాస్త దూరంలో తనకి ఎదురుగా నిల్చున్నా. నావైపే చూస్తున్నట్టున్నాయి ఆ వైశాలి హేజెల్ కళ్ళు. కానీ ఏ శూన్యాన్ని చూస్తున్నాయో. తనకి నేను గుర్తున్నానా? లేకపోతే ఏమని గుర్తుచెయ్యాలి. ఈమె కూడా రాంబాబుని చూసిన అమ్మలా ప్రవర్తిస్తే?

అమ్మ ఫోన్ చేసింది. “అమ్మాయికి నువ్వూ, వాళ్ళ ఫ్యామిలికీ మేమూ నచ్చేసాం. ఇంక నువ్వే చెప్పాలి” అంది.

నన్ను చూడలేని, గుర్తించలేని హేజెల్ కళ్ళ వైశాలి ఒకవైపు. నన్ను సంపూర్ణం చెయ్యటానికి సిద్ధంగా ఉన్న హేజెల్ కళ్ళ శ్రావణి ఒకవైపు. చెప్పానుగా ఆ హేజెల్ కళ్ళు అంత తేలిగ్గా వదలవు.

“నాకు కొంచెం టైమ్ కావాలమ్మా.” అని చెప్పి ఫోన్ కట్ చేసాను.