విజన్ 2040

2040 కార్తీకమాసం ఏదోరోజు ఉదయం 4 గంటలు, పూజగదిలో నుండి గంట వినబడుతుంది. నేను ఉలిక్కిపడి లేచాను. అమ్మా ఎంత భయంకరమైన పీడకల మా ఇంట్లో ఏంటి గంట వినిపించటం ఏంటి? మా అవిడ మ్యాడీకి(మధు మధుమతి) పెళ్ళయిన కొత్తలో ఒకసారి వెంకటేశ్వరస్వామి ఆలయానికి తీసుకుని వెళ్ళి గోవిందా అనమని గుసగుసగా చెప్పాను. అది పాపం దానికొచ్చిన భాషలో దేవుడ్ని పిలిచింది. గుడిలో అయ్యవారు నన్ను పక్కకు పిలిచి గుడిలో ఏమిటా మాటలు అని చీవాట్లేసారు. ఆ రోజు వదిలేసిన నీళ్ళే ఈ రోజుకి ఒక పూజలేదు, గుడికి తీసుకుని వెళ్ళనూలేదు.నాకు నిద్ర నుండిలేచినా మంత్రాలినిపిస్తున్నాయే. నా చెవిని జి.పి.ఎస్.గా వాడి మంత్రాలొచ్చిన వైపే చెవిని పెట్టి వెళ్ళాను. పురాతనకాలంలో మూసివేయబడ్డ ఒక గది తలుపులు తెరిచి కనబడ్డాయి. ఆ గదిని నేను 2011 కాలంలో దేవుడిగది అనిపిలిచేవాడ్ని. పరాకున నేను పూజ చెయ్యటం లేదని దేవుళ్ళు వచ్చి వాళ్ళ పూజలు వాళ్ళే చేసుకుంటున్నారా అని అనుమానం కలిగి తలుపుతోసి చూసాను.గుండె గుభేలుమని ఆ షాక్‌లో కిందపడ్డా.మా మ్యాడి, మా అబ్బాయి కవిష్యంత్(అంటే ఏమో?) పూజ చేస్తూ కనిపించారు.మంత్రాల కోసం యూట్యూబ్ తెరిచి, అందులో చెప్పే పూజా విధానంలో పూజ చేస్తున్నారు.నేను పరిగెట్టి వెళ్ళి మా ఫ్యామిలీ డాక్టర్, నా ఆప్తమితృడు గోపికి పోన్ చేసా. ఇంట్లో పనమ్మాయి ఫోను తీసి అయ్యగారు పూజలో ఉన్నారండి అంది.ఏమిటీ గోపి గాడు పూజా? 2012 లో అంతరాయం వచ్చి ఆగిపోయిన యుగాంతం ఇప్పుడు దాపురించిందా ఏమిటి? నేను రోజూ పేపరు చూస్తునే ఉన్నానే. పిచ్చితో నేను పిల్లి మొగ్గలు వెయ్యటం మొదలుపెట్టాను.

కాసేపటికి పూజ ముగించుకుని మా అబ్బాయి వచ్చి నా కాళ్ళ మీద పడ్డాడు. నా పిచ్చి పరాకాష్ఠకు చేరింది. ఈ రోజే నా ఆఖరిరోజని తేలిపోయింది. నేను పరిగెట్టెళ్ళి బీరువాలో ఉన్నా వీలునామా తీసి వాడి చేతిలో పెట్టా. అందులో ఎప్పటికయినా కొనకపోతానా మా అబ్బాయికి ఇవ్వకపోతానా అని ముందుగానే చార్మినార్,తాజ్‌మహల్ కూడా రాసిపెట్టాను. పాపం పిచ్చి తండ్రి ఎలా బ్రతుకుతాడొ ఏంటో అని బెంగగా అనిపించింది.

“ఏంటో అందరూ లేచినా పడుకోవటం ఇలా లేచాక గెంతులు వెయ్యటం?” అని ఇంకా ఏదో అంటుంది మ్యాడి.
“ఎవర్నీ తిడుతున్నావ్?” అని అడిగా.
“పక్కింటాయన్ని”
“పాపమే వాళ్ళావిడ తిట్టేవి చాలదా? నువ్వు కూడా ఎందుకు?”
“జోకులాపండి ఈ రోజునుండే స్వయంవరాల సీజన్ మొదలన్న ఙ్ఞాపకం ఉందా? ఈ సీజన్లో కూడా అబ్బాయి రిజక్ట్ అయితే మా ఇంట్లో వాళ్ల ముందు నా పరువుపోతుంది. మా అక్కని చూడండి క్రితం సీజన్లోనే పెళ్ళి పర్మిట్ సంపాదించి వాళ్ళబ్బాయికి పెళ్ళి చేసేసింది.”
“క్రితం సీజన్లో మన అబ్బాయికి కూడా పర్మిట్ వచ్చేది నీకు ఇంటర్లో మార్కులు తక్కువ రావటం వలనే పోయింది. మర్చిపోయావా?”
“ఈసారి అలా జరగకూడదనే అబ్బాయి చేత కార్తీకమాసం నోము చేయిస్తున్నా. మా అమ్మే చెప్పింది ఇలా చేయించమని. మా అక్క కూడా చేయించిందట వాళ్ళ అబ్బాయి చేత. మీ గోపీ వాళ్ళు కూడా చేస్తున్నారట నోము.”
“సర్సరే ఇప్పుడు నన్నేం చెయ్యమంటావ్?”
“వెళ్ళి ఒక లక్ష పడేసి నా ఇంటర్ మార్కులు మార్పించి ఒక ఫేకు సర్టిఫికేటు పట్రండి. అలానే మార్కెట్లో స్వయంవరం కేటలాగ్ కూడా.”

నేను ఫేకు సర్టిఫికేటుకోసం వెళ్ళా. అక్కడ పెద్ద క్యూ ఉంది. గోపిగాడు కనిపించాడు.వాళ్ళావిడకి కూడా ఫేకు కావాలంట.ఒక బ్రోకర్ని పట్టుకున్నాడు. క్యూ లేకుండా పని జరిగేలా. కాకపోతే ఖర్చు ఎక్కువ రెండు లకారాలు. కాదూ కూడదని క్యూలో వెళితే వచ్చేసీజన్ దాకా ఫేకు రాదంట. చేసేదిలేక డబ్బులు కట్టి రసీదు తీసుకున్నా. పదిరోజుల్లో పోస్టులో వస్తుంది అని చెప్పాడు.రసీదు నెంబరుతో పోస్టు ఎక్కడ ఉందో ఎప్పటికప్పుడు ట్రాక్ చేసుకునే సదుపాయం కూడ ఉందంట.స్వయంవరాల క్యాటలాగ్ కోసం వెళ్ళాం గోపిగాడు, నేనూ. అక్కడ నో స్టాకు బోర్డు. బ్లాకులో కొనుక్కుని ఇంటికి చేరాం.మా ఆవిడ పసుపురాసి,బొట్టు పెట్టి క్యాటలాగ్ తెరిచింది. ఇన్నాళ్ళకి మా మ్యాడీని ఇలా చూడగలిగినందుకు నాకు సంతోషం కలిగింది.

“మ్యాడి నిన్నొక్కసారి మధు అని పిలుస్తానే” అని ముద్దుగా అడిగా.
“మధునా? మీ బొందలా ఉంది. ఇప్పటికే ఒక స్టైలు పాడు లేని పేరు పెట్టారని మా అమ్మని,నాన్నని రోజూ తిట్టుకుంటున్నా.ఇంకా ఇదొకటా? మ్యాడి అనే అగోరించండి”

కేటలాగ్‌లో ఉన్న వివరాలు చదివింది.స్త్రీ,పురుషుల నిష్పత్తి గణనీయంగా పెరిగి 1000:800 కు చేరుకోవటం చేత అమ్మాయిల డిమాండు కాస్త తగ్గి ఈ సీజన్లో పరీక్షలు కాస్త సరళతరం చేసారంట. మా ఆవిడ మొహం వెలిగిపోవటం మొదలయ్యింది.మొత్తం పరీక్షలు ఇరవై. అందులో అయిదు అబ్బాయి తండ్రికి, అయిదు అబ్బాయి తల్లికి, పది అబ్బాయికి.ఒకే కులం ఒకే మతం అమ్మాయి కావలంటే పరీక్షల్లో ఎనభై శాతం రావాలంట. బాగాచదువుకున్న అమ్మాయి అయితే ఎనభై అయిదుశాతం, అందంగా ఉన్న అమ్మాయి అయితే తొంబై శాతం, జాతకాలు కలిసేలా కావాలంటే తొంబై అయిదు శాతం, ఉద్యోగం చేసే అమ్మాయి అయితే వందశాతం రావాలి.కేటలాగ్ చివర్లో కోచింగ్ సెంటర్ల వివరాలు కూడా ఉన్నాయి.అందులో మాకు దగ్గరగా ఉన్న కోచింగుసెంటరుకి అప్పుడే ఫోను చేసి సీట్లు రిజర్వు చేసుకున్నాం. మా ఇంటిల్లపాది అందరం ఆఫీసులకి నెలరోజులు సెలవులుపెట్టాం.మా ఆవిడ గోడకి ఒక టైం టేబుల్ అంటించింది. పొద్దునే నాలుగు గంటలకి పూజ, అయిదింటికి కోచింగ్ మెటీరియల్ చదవటం, ఏడింటికి కోచింగ్‌సెంటర్లో ఇచ్చిన హోమ్ వర్క్ చెయ్యటం అటుపైన కొచింగ్‌సెంటర్‌కి వెళ్ళి క్లాసులు.కోచింగ్‌సెంటర్ వాడికి ఈ రంగంలో ఎంతో అనుభవం ఉంది. అందులోనూ స్వయంవరాలు నిర్వహించే కమిటీలో భందువులు కూడా ఉన్నారు. మా కుటుంబ ఏకాగ్రతకి ముచ్చటపడిన కోచింగ్‌సెంటర్ వాడు మాకు అప్పాయింట్‌మెంట్ త్వరగా వచ్చేలా చేసాడు.

పరీక్షరోజు రానే వచ్చేసింది. ఉదయం ఎనిమిదింటికి మా అప్పాయింట్మెంట్. అరగంట ముందు రిపోర్టింగ్ చెయ్యాలి.పొద్దున్నే నాలుగింటికి పూజ చేసుకుని అందరం బయల్దేరి వచ్చి లైన్లో నిలబడ్డాం. మాకంటే ముందుగా ఒక యాభై కుటుంబాలు ఉన్నాయి. అమ్మయ్య త్వరగా రావటం మంచిదయ్యింది అనుకున్నాం. అక్కడ పరీక్షలు జరిగే ప్రాంగణంలో క్యూలైనంతా నీడ ఉండేలా పైకప్పులేసి ఉంచారు. మధ్య మధ్యలో ఏదో స్వచ్చంధ సంస్థవారు మంచినీళ్ళపొట్లాలు పంచుతున్నారు. మొత్తానికి క్యూలైను కదిలి మా వంతు వచ్చింది.అఫ్లికేషన్ నింపి ఇచ్చాము. అప్లికేషన్ పుచ్చుకునేవాడు అప్లికేషన్ చూసి ఏదొ అనుమానం వచ్చి పక్కనే ఉన్న మరో సభ్యుడిని ఏదో అడిగాడు.వాడు కూడా అనుమానంగా మొహం పెట్టి నా దగ్గరకి వచ్చి “మీ పేరెంటి?” అని అడిగాడు.
“మురళీధర్” అన్నాను.
“సార్ మీ మంచికోసమే చెబుతున్నా. ఇలాంటి ముతక పేర్లని కమిటీ తిరస్కరిస్తుంది. కనీసం ముద్దు పేరు ఏదైనా కొత్తగా ఉండేది ఉంటే అది వ్రాయండి” అని చెప్పాడు. మా ఆవిడ డొక్కలో ఒక్కపోటు పొడిచి, నా అప్లికేషన్ లాక్కుని పేరు దగ్గర “మూర్” అని వ్రాసింది.అప్లికేషన్ పుచ్చుకునేవాడు అప్లికేషన్ వెనుకున్న మా మార్కుల జెరాక్సులు చూసి మా ఆవిడ ఫేకు మార్కులు మెచ్చుకుని, నన్ను ఈసడించుకున్నాడు.”ఈ రోజుల్లో ఎనబైలేంటి సార్? మేడమ్‌లాగా తొంబైలుదాటి ఉండాలి.మీ రోజుల్లో స్వయంవరాలు లేవు కాబట్టి ఇలాంటి మేడమ్ దొరికారు” అని పిచ్చి తిట్లు తిట్టాడు.కోచింగు సెంటరులో మొదటిపాఠం పరీక్ష సమయంలో ఎవరిమీద అరిచినా, కోపగించుకున్నా అప్లికేషన్ డిస్క్వాలిఫై అవుతుంది. అందుకే నవ్వుతూ తలదించుకున్నా. వాడి తిట్లపురాణం అయ్యాక లోపలికి పంపారు. మొదట పరీక్ష నాకే. మా ఆవిడ నాకు బొట్టుపెట్టి పంపింది.మొదటిది వ్రాతపరీక్ష. పేపరు ఇచ్చారు. ముప్పై నిమిషాల్లో ముప్పై ప్రశ్నలు వ్రాయాలి.

మొదటిప్రశ్న: మీ భార్యకి, మీ కోడలికి ఏ సీరియల్ చూడాలో అనే విషయంలో గొడవ జరిగినప్పుడు ఏం చేస్తావ్?
ఎ)మీ భార్యని తిట్టి రిమోట్ కోడలికి ఇస్తావ్
బి)మీ భార్యని కొట్టీ రిమోట్ కోడలికి ఇస్తావ్
సి)మీ భార్యని,అబ్బాయిని తిట్టి కొట్టి రిమోట్ కోడలికి ఇస్తావ్
డి)కొత్త టీ.వి. కొని రిమోట్ కోడలికి ఇస్తావ్
రెండవప్రశ్న: మీ అబ్బాయికి, మీ కోడలికి కారు ఎవరు తీసుకుని వెళ్ళాలి అనే విషయంలో గొడవ జరిగినప్పుడు ఏం చేస్తావ్?
ఎ)మీ అబ్బాయిని తిట్టి కారు తాళాలు కోడలికి ఇస్తావ్
బి)మీ అబ్బాయిని కొట్టీ కారు తాళాలు కోడలికి ఇస్తావ్
సి)మీ అబ్బాయిని,భార్యని తిట్టి కొట్టి కారు తాళాలు కోడలికి ఇస్తావ్
డి)కొత్త కారు కొని కారు తాళాలు కోడలికి ఇస్తావ్
ఈ సీజన్లోనే అత్యంత కఠినమైన పేపర్ ఇదే అంట. నాకు భయంతో చేతులు వణుకుతున్నాయి. నేను కొన్నింటికి ఏ అని కొన్నింటికి డి అని పెట్టాను. ఇంతలో “ఏ ఊరయ్యా నీది మా సెంటర్ పరువు తీసేలా ఉన్నావ్” అని ఎవరో అన్నారు. చూస్తే మా కోచింగ్‌సెంటర్ ట్యూటర్. ఆయన డబ్బులిచ్చి మేనేజ్ చేసి ఇన్విజిలేషన్‌కి వచ్చాడంట. అన్నింటికీ సి అని పెట్టమని చెప్పాడు. పెట్టేసి పేపరు ఇచ్చి వచ్చేసా.తర్వాత 100 మీటర్ల పరుగుపందెం. నేను ఫ్యాంటు తీసి గోచీ బిగించి చిన్నప్పుడు స్కూలొదిలేసాక ఇంటికి పరిగెట్టినట్టు పరిగెట్టా. అయినా పరిగెట్టినవారిలో అయిదవస్థానం తోనే సరిపెట్టుకోవాల్సి వచ్చింది.తర్వాత వెయిట్‌లిఫ్టింగ్ దీని సిగతరగా 300 కేజీలు ఎత్తేసా. ఈలోగా ఎవడో బక్కపీనుగ వచ్చి 400 కేజీలు ఎత్తేసాడు. ఒరిడి అమ్మకడుపుకాలా బక్కోడిలా ఉన్నాడు ఎలా ఎత్తాడు అని వెళ్ళి వివరాలడిగా. మాకిది నాలుగో సీజన్ సార్ అని ఏడుపుమొహంపెట్టుకుని వెళ్ళిపోయాడు. తర్వాత 100 కేజీల మూటనెత్తుకుని 100 మీటర్లు పరిగెట్టాలి. తర్వాత లాంగు జంపు, హై జంపు. అన్నీ పుర్తయ్యాయి.
నా పరీక్షల తర్వాత ఫలితాలిచ్చారు. ఫలితాల ప్రకారం తొంబైశాతం కేటాయించారు. మా అబ్బాయి ఆనందంతో ఎగిరి గంతేసి నన్ను గాలిలో ఎత్తి గిరగిరా తిప్పి ముద్దులుపెట్టేసాడు. నేను మాత్రం వ్రాతపరీక్షలో సహాయం చేసిన ట్యూటర్ కి థ్యాంక్స్ చెప్పుకున్నా. మా ఆవిడ పరీక్షకి వెళ్ళింది. మొదటగా కాళ్ళు పట్టడం, తర్వాత జడ వెయ్యటం,నైల్‌పాలిష్ పెట్టడం ఇలా అమ్మాయిలని ముస్తాబు చేసే అయిదుపోటీలు పెట్టారు. బాగా ప్రాక్టీసు చేసి ఉందేమో మా ఆవిడ కొంగు నడుముకి దోపి బెబ్బులి మీద పడ్డట్టు కనిపించిన వారి మీదపడి పరీక్షలు ఉన్నవాళ్ళకి, ఇన్విజిలేటర్లకి ఇలా జుత్తున్న ప్రతీ ఒక్కడికి జడలు వేసింది. కనిపించిన ప్రతివాడి కాల్ళు పట్టుకుని లాగి పడేసి కళ్ళూ నొక్కటం చూపించింది. ఇలా తనకొచ్చిన విద్యలన్నింటిలోనూ పాండిత్యం ప్రదర్శించింది.పాపం మా ఆవిడ ఎంత రమ్ము తాగిన రామబంటులా గెంతినా, ఫలితాలు ఎనబై అయిదుకు పడిపోయాయి. మా ఆవిడ దిగాలుపడిపోయింది. మా అబ్బాయి నేను చూసుకుంటా అని ధైర్యంగా ముందుకి వెళ్ళాడు.

అబ్బాయికి మొదట రంగు టెస్టు, తర్వాత ఎత్తు,బరువు టెస్టు జరిగాయి. ఫలితాలు నిరాశా జనకంగా ఉన్నాయి. తర్వాత “పెళ్ళాం బెల్లం-అమ్మ అల్లం” అనే టాపిక్ మీద గ్రూపు డిస్కషన్ అయ్యింది. మా వాడు తిడుతున్నది వాళ్ళమ్మనే అనే సంగతి మరిచిపోయి కోచింగు సెంటర్లో నేర్పినవన్నీ తిట్టాడు. మా ఆవిడ కన్నీరు. నేను వెళ్ళి ఓదార్చి “భాదపడకు మ్యాడీ ఇదంతా ఉత్తుత్తినే” అన్నాను. “ఇవి కన్నీరు కాదండీ ఆనందభాష్పాలు. కొడుకు పరీక్షలో నెగ్గాడని ఆనంద కన్నీరు”అని చెప్పి కొడుకుకి హారతి ఇచ్చింది.

తర్వాత అన్నింటికంటే పెద్ద పరీక్ష వంట చెయ్యటం. మావాడు తలకి కండువా చుట్టి, పంచె కట్టుకుని అప్పడాలు, వడియాలు పెట్టేసాడు. ఆవకాయ,మాగాయ,ఊరగాయ, నిమ్మకాయ,ఉసిరికాయ,టమాట పచ్చడ్లు పెట్టేసాడు.చల్ల మిరపకాయలు వేయించేసాడు. చారు, మజ్జిగచారు, పచ్చిపులుసు,సాంబారు వండేసాడు.అన్నం,పులిహోర,పలావు,చికెన్ బిర్యానీ,ఫ్రైడ్ రైస్ చేసేసాడు.ఈలోగా కిచెన్‌లో నుండి అరుపులు పెడబొబ్బలు వినిపించాయి. పరిగెట్టి వెళ్ళి చూసా. అక్కడున్న సభ్యులు ఆపండి బాబోయ్ ఈ కుర్రాడ్ని ఆపండి అని ఒకటే అరుపులు. “ఏమయ్యింది బాబు మావాడు బాగా చెయ్యలేదా” అని అడిగా.
“బాగా వండలేదా అని అడిగారా? కిందటి జన్మలో నలుడా భీముడా ఇప్పటికే నాలుగు లారీల రేషన్ వాడేసాడు. లారీడు సిలండర్లు అవ్వగొట్టేసాడు. మీవాడు వండింది తినటం కాదు అమ్ముకోవాలన్న హైదరాబాద్‌లో ఉన్న అన్నీ రెస్టారెంట్లు కలిపి వారం పాటు అమ్మాలి.తీసుకెళ్ళండి బాబోయ్ తీసుకెళ్ళండి” అని ఇంకా కూరలో మసాల వెయ్యటానికి ఉరుకుతున్నా మా అబ్బాయిని పట్టుకుని గోనె సంచిలో కుక్కి బయటపడేసారు.మా వాడు అదే ఆవేశంలో బట్టలుతికి, ఇస్త్రీ చేసే పరీక్షలో వాడికిచ్చిన బట్టలు పదినిమిషాల్లో ఉతికేసి, కనిపించిన జనాలందరికి వంటి మీదే వారి బట్టలు ఉతికి ఇస్త్రీ చేసాడు. అలా పది పరీక్షలు పూర్తి చేసాడు. పదిరోజుల్లో ఫలితాలు మొత్తం ప్రకటిస్తాం ఇంటికి వెళ్ళమన్నారు.

ఈ పదిరోజులూ మా ఆవిడ మాచేత పూజలు చేయిస్తూనే ఉంది. పరీక్ష రిజల్టు వచ్చేరోజున మా ఇంట్లో గణపతి హోమం, రుద్రాభిషేకం, సుబ్రహ్మణ్యారాధన, లలితా సహస్రనామ పారాయణం చేసాము. రిజల్టు కవరు పోస్టులో వచ్చింది. మా ఆవిడ కవరుకి హారతిచ్చి, బొట్టుపెట్టి నా చేతిలో పెట్టింది. నేను వణుకుతున్న చేతులతో కవరు ఓపెన్ చేసా. మా అబ్బాయి టెన్షన్‌తో గోళ్ళు,చేతులు కొరికేసుకుంటున్నాడు. మొత్తానికి ఎలానో తెరిచి చూసా.

“మీ కుటుంబం చూపిన చొరవకి, ఉత్సాహానికి ఎంతో సంతోషిస్తున్నాం. కానీ కొన్ని నెగటివ్ మార్కుల కారణంగా మీ అబ్బాయిని రిజెక్టు చేస్తున్నాం” అని ఉంది. మా అబ్బాయి పరిగెట్టి వెళ్ళి వాడి గదిలో తలుపేసుకున్నాడు. ఏ అఘాయిత్యం చేసుకుంటాడో అని భయపడ్డా. కానీ వెళ్ళి మంచం మీద పడి తలగడలో మొహం దాచుకుని ఏడుస్తున్నాడు. గోపి వచ్చాడు. వాడికి ఇలానే జరిగిందంట. కొడుకుని ఈ పరిస్థితులలో చూసి కడుపు రగిలిపోయి రిజల్ట్సు మీద కోర్టుకు వెళ్ళాలని నిశ్చయించాం. మా ఆవిడ హారతిచ్చి,బొట్టుపెట్టి పంపింది. హైకోర్టుకు వెళ్ళి రిజల్ట్సు మీద స్టే తీసుకుని వచ్చాము. సిట్టింగ్ జడ్జ్ చేత రిజల్ట్సులోని పారదర్శకతను పరిశిలించే వరకు పెళ్ళులన్నీ ఆగిపోయాయి.

మంచివార్త వినాలని మేమింకా ఎదురుచూస్తూనే ఉన్నాం. మీరుకూడా మా అబ్బాయి కవిష్యంత్‌కి రిజల్ట్స్ అనుకూలంగా రావాలని ప్రార్ధించండి.

బ్లాగు ప్రయాణంలో మూడేళ్ళు

బ్లాగు ప్రయాణంలో మూడేళ్ళు

బ్లాగు ప్రయాణంలో మూడేళ్ళు

చిరుఆశ అనే ఒక టపాతో చిరంజీవి రాజకీయప్రవేశం గురించి కాస్త పదాల అల్లికతో ఏదేదో వ్రాసి ఒకటపాగా వేసి బ్లాగు అనగానేమి అనే ప్రశ్న వెంట మొదలయిన నా ప్రయాణంలో మూడేళ్ళు నిండాయి. అసలు నేను వ్రాస్తే ఎవరన్నా చదువుతారా? స్పందిస్తారా? అభినందిస్తారా అనే అనుమానాలతో. ఆరాటలతో మొదలయిన నా బ్లాగు ప్రయాణంలో గుర్తుచేసుకోదగ్గ స్మృతులు ఎన్నో.ఈ మూడేళ్ళ నా ప్రయాణాన్ని కాస్త అవలోకనం చేసుకోవలనిపించింది. ఏముంది పెద్ద గొప్ప? అని ఎవరన్నా అంటే నా సమాధానం ఏ వ్యక్తీ గొప్పపనులు చెయ్యడు. కొందరు వ్యక్తులు చేసిన పనుల్ని సమాజం మాత్రం గొప్పగా భావిస్తుంది. నా దృష్టిలో గొప్పతనం సాధించేది కాదు కేవలం ఆపాదించబడేది. అందుకే ఈ టపా గొప్పతనాన్ని మాత్రమే సహించే గొప్పవాళ్ళ కోసం కాదు. ఇది నాలాంటి ఒక మాములు మేంగో మేన్ తన ఆలోచనలతో వ్రాసుకున్న బ్లాగు మరియు బ్లాగు ప్రయాణం పై ఒక విహంగ వీక్షణం.

మూడేళ్ళ క్రితం ల్యాప్‌టాప్ కొన్న కొత్తలో అంతర్జాలంలో చాటింగ్,మెయిలింగ్ తప్ప వేరే ఏమీ తెలియవు నాకు. తెలుగులో అందరూ పెట్టే మెసేజ్లు, స్టేటస్లు ఎలా వస్తున్నాయో తెలుసుకుందామనే ప్రయత్నంలో గూగులమ్మని ఆశ్రయించా. పేదరాసి పెద్దమ్మని కదిపితే కధలకి లోటా? అనగనగా ఒక వీవెన్ అనే రాజు తన రాజ్యంలో జనాలంతా పరభాషా వ్యామోహంలో కొట్టుకు పోతుంటే ఇలా అయితే మన గత కీర్తికి ఏం కాను అని భయపడినవాడై “దేశ భాషలందు తెలుగు లెస్స. కోడు భాషలందు యునీకోడ్ లెస్స” అని పలికి, వారికోసం “శ్రీ రాజీవ్ లేఖిని” (క్షమించాలి అలవాటులో పొరపాటు) లేఖిని అనే పధకాన్ని ప్రవేశపెట్టాడని తెలిసింది. మచ్చుకు కొన్ని బ్లాగుల్ని చూపించి వదిలింది.

దొరికిన బ్లాగుల్ని పట్టుకుని వాటి వెంట పరిగెట్టి, అందులో కామెంటిన వారి బ్లాగుల్లోకి జంపింగులు చేస్తూ ఏకబిగిన పదమూడు పగల్లు, పదమూడు రాత్రులు గడిపాను. అఫీసులో అప్పటికే అఫ్లికేషన్ కంటే వికీ ఎక్కువ వాడతానని అపవాదు ఉంది. దానికి బ్లాగులు తోడయ్యాయి. దీనితో మన అప్రైజల్ కాస్త గోవిందా కొట్టింది. కానీ కొత్త దొంగోడు వేకువ ఎరుగడని (బాగా చెప్పానా? :)) నేను మాత్రం నా పంథా మార్చుకోలేదు. చదవగా చదవగా నిత్యరోగికి హాస్పిటల్ పెట్టేయాలని దురదపుట్టినట్టు నాకు కూడా ఒక బ్లాగు తెరవంగ మనంబున మిక్కిలి దురదపుట్టెన్.

ఏం వ్రాయాలో తెలియదు. ఏం వ్రాస్తే అందరూ చదువుతారో తెలియదు. అందర్నీ ఆకట్టు కోవటానికి ఆంధ్రలో అందరూ వాడే ఫార్ములా దొరికింది. మెగాస్టార్ చిరంజీవి రాజకీయాల్లోకి రావాల్సిందంతే అన్నటైపులో వ్రాసాను. వ్రాసి పోస్టు వేసి “వస్తాడు నారాజు ఈ రోజు” అని పాడుకుంటూ కామెంట్లకోసం ఎదురుచూసా. “రేయిగడిచెను పగలు గడిచెను మాధవుండు రాలేదే” అని పాడి పాడి అలిసి సొలసి పడిపోయాకా అబ్రకదబ్రగారు డింగ్ మని ప్రత్య్క్షమయ్యారు. గూగుల్లో చూసి ఇటొచ్చా నాయన ఏంటీ వెర్రి రాతలు? సరే ఏదో ఒకటి ఏడు కానీ అమెరికా వెళ్ళాలనుకునేవాడివి శంషాబాద్ వెళ్ళాలి కానీ ఇలా అమీర్‌పేట్ చౌరస్తాలో దారి తప్పోయినోడిలా అయోమయంగా ఎదురుచూస్తే ఎట్టా అన్నారు. అంతా విని మూసినది పుష్కరాల్లో దారితప్పోయినోడిలా మొహం పెట్టి ఇంతకీ ఎటు వెళ్ళాలి అని అడిగా. “పార్ధాయ ప్రతిభోదితాం భగవత నారాయణీనస్వయం” అని చిరునవ్వు నవ్వి “పార్ధా, కనిపించే ఈ మూడు చౌరస్తాలు అమీర్‌పేట, కూకట్‌పల్లి, మూసపేట చౌరస్తాలయితే కనిపించని ఆ నాల్గవ చౌరస్తానే కూడలి.. కూడలి.. కూడలి” అని చెప్పి డింగుమన్నారు.ఆయనకి మొదటిగా ధన్యవాదాలు చెప్పుకోవాలి నేను.

కూడలిలో క్రూరమృగం నా మొదటి టపా. అప్పటికే బ్లాగులోకంలో సీనియర్లు సుజాతగారు, చావాగారు, కత్తి మహేష్‌గారు, బొల్లోజు బాబాగారు అభినందిస్తూ కమెంట్లుపెట్టారు. అటుపైన నా బ్లాగు కాస్త అందరి దృష్టిలో పడింది. చదివినవాళ్ళు సూచనలు, అభినందనలు ఇచ్చారు. “హ హా హాసిని, నేటికి నెరవేరిన మూషికవరం, బందరు మామయ్య – బంగారు బాతు, హాసిని కి పెళ్ళి చూపులోచ్…, జాజు – ఒక కాకి కధ, జావా జావా కన్నీరు” లాంటి సూపర్‌హిట్టు టపాలు వ్రాసాక బ్లాగులోకంలో నా బ్లాగు కూడా అందరికీ తెలిసింది..ఇందులో అత్యధిక టపాలకు కధావస్తువుగా నిలిచిన నా స్నేహితురాలు హాసినికి నా కృతఙ్ఞతలు. “భయంగా ఉంది నాన్న…, e-తెలుగు విజయవాడ పర్యటన పై నివేదిక” వంటి టపాలకు అందరి ప్రశంసలు అందుకున్నా.

చదివినవారందరూ గుర్తుంచుకోకపోయినా చాట్లోనో, కాల్ చేసో కొన్ని వాక్యాలు ఉటంకించి బాగున్నాయి అని చెప్పినప్పుడూ ఆనందపడ్డా. సవరణలు, టైపాట్లు చెప్పినప్పుడు సర్దుకున్నా. నా వరకు నాకు సంతృప్తినిచ్చి మరలా మరలా చదువుకునే టపాలు, వాక్యాలు ఎన్నో ఉన్నాయి. ఖాళీగా ఉన్నప్పుడు ఇప్పటికీ చాలాసార్లు నా టపాలు నేనే చదువుకుంటా. కాకిపిల్ల కాకి ముద్దు అని నవ్వి పోదురుగాక. కానీ భాదలో ఉన్నప్పుడు నా టపాలే నాకు కొన్నిసార్లు స్వాంతననిచ్చాయి, నిరాశలో ఉన్నప్పుడు ఉత్సాహాన్నిచ్చాయి. కొన్ని వాక్యాలు చదివినప్పుడు ఇంత గొప్ప భావం నాకేలా తట్టిందబ్బా అనుకున్న సందర్భాలూ ఉన్నాయి. బోస్టన్‌లో ఉండగా ఎవరో తెలియని వ్యక్తులు ఫోన్ చేసి నా టపాలు బాగున్నాయి అని చెప్పిన అనుభవాలూ ఉన్నాయి. భయంగా ఉంది నాన్న చదివినప్పుడు అమ్మమ్మ,ఇంకొంతమంది భందువులు కళ్ళనీళ్ళు పెట్టుకుని ఫోన్ చేసిన చేదు స్మృతులూ ఉన్నాయి. క్రమం తప్పకుండా మమ్మీ ఇప్పుడు నా బ్లాగు చదువుతుంది. బోస్టన్‌లో ఉండగా మా క్లైంట్ మేనేజర్ శంకర్ నా వ్రాతల కారణంగా ఇప్పటికీ నన్ను గుర్తుంచుకున్నారు. నా బజ్జులో క్రమం తప్పకుండా కామెంట్లు పెట్టి ప్రోత్సహిస్తున్నారు. భరణిగారు, దర్శకులు వంశీగారు వంటి కొందరు ప్రముఖులను కలిసే అవకాశం కూడా బ్లాగు వలనే కలిగింది నాకు. ఇంకా చెప్పాలంటే చాలా ఙ్ఞాపకాలు ఉన్నాయి. ఒకప్పుడు నా డైరీ అని పొదవిపట్టుకునేవారట. ఇది నా బ్లాగు మురళీగానం, అడవి లోని వెదురు పలికే స్వరాలు.

ఈ బ్లాగుతో అసలేం సాధించానని? తెలుగు సాహిత్యమనే సముద్రంలో చిన్న నీటిబొట్టుని కూడా కాలేను. కానీ ఎంత గొప్ప సాహితీవేత్తయినా “నీలా ఉండాలని ఆ చందమామకి ఎంత ఆశో! పాపం నువ్వే ఒక్కరోజు తనలా ఉండకూడదూ” అన్న నా చిరుకవితను విని “అర్భకా! ఈ భావం బాగుందిరా” అని అనకపోతారా? పైగా పప్పు,నిప్పు,ఉప్పు,తుప్పు అని ప్రాసలో పదాలు కూర్చటమే కవిత్వం, అనే అఙ్ఞానంలోనే ఉండిపోకుండా నాది అనే స్వరం కోసం అన్వేషణ సాగిస్తున్నా. అసలెప్పటికీ నా ఐడెంటిటీ సాధించలేకపోయినా ఈ అన్వేషణ చాలు నాకు తృప్తినివ్వటానికి. నన్ను ప్రపంచం తెలుసుకోవటానికి, నేను ప్రపంచాన్ని తెలుసుకోవాటానికి, అసలు నన్ను నేనే తెలుసుకోవటానికి బ్లాగులోకం ఉపయోగపడింది. నా ఆలోచనలు ఒక నిర్దిష్టతను సంతరించుకోవటంలోనూ, వివిధ వ్యక్తుల వ్యక్తిత్వాలు, వృత్తులు, ప్రవృత్తులు, భావజాలాలు, భేషజాలు, విపరీత భావాలు, మనస్తత్వాలు తెలుసుకొని ఒక అవగాహన ఏర్పరుచుకోవటంలో బ్లాగులోకంలో నా ప్రయాణం ఎంతో ఉపయోగపడింది. నా చేతల్లోనూ, వ్రాతల్లోనూ ఒక పరిణతికి ఉపయోగపడింది.

ఈ మూడేళ్ళలో బ్లాగులోకంలో ఎంతో మార్పు వచ్చింది.చిన్న కుటుంబం చింతలేని కుటుంబంలా ఉండేది ఒకప్పుడు. బ్లాగర్లంతా చాలా ఆత్మీయంగా ఒకే కుటుంబంలా ఉండేవారు. నేను వచ్చిన కొత్తలో నా చేయి పట్టుకు నడిపించారు. ఒకరిని ఒకరు ప్రోత్సహిస్తూ సహాయ సహకారలందిస్తూ స్నేహంగా ఉండేవారు. బ్లాగులోకం విస్తరించిన కొద్దీ ఎన్నో బిగ్ బాంగ్‌లు సంభవించాయి. విడి విడిగా పాలపుంతలు ఏర్పడ్డాయి వేటి స్వయం ప్రతిపత్తి వాటిది, వేటి మనుగడ వాటిది. ఏ వ్యవస్థలోనయినా మార్పు నియంత్రించలేనిది, అనివార్యమైనది.

నిన్నటిది నేటికి పాతబడుతున్న ప్రపంచంలో బ్లాగు పోయి, బజ్జు వచ్చే డాం డాం డాం అని మారుతున్న రోజుల్లో బ్లాగులు ఉంటాయో ఊడతాయో తెలియదు కానీ బ్లాగులోకంలో కొందరు సన్నిహితులు మాత్రం ఎప్పటికీ నా మనసులో అలానే ఉంటారు. కొందర్ని చూసినప్పుడు వీళ్ళు మురళీగాడి బ్లాగు ఫ్రెండ్స్‌రా అని నా స్నేహితులు అంటారు. అలా ఒక ప్రత్యేకమైన స్నేహవర్గం నాకు దొరికింది. మొదట్లో కామెడీ పోస్టుల ద్వారా దోస్తీ కట్టిన శ్రీవిద్య, మీనాక్షి, ఆశ్విన్ తో మొదలు, కవితలతో దోబూచులాడే క్రాంతి వరకూ అందరూ ఆప్తులే. తమ్ముడూ అని ఆప్యాయంగా పిలిచే సతీష్ అన్నయ్య, శ్రీనివాస్ కుమారన్నయ్య, నా ఫీజులేని డాక్టర్ కౌటిల్య, ఇప్పుడు అవినేని అన్నయ్య, టపాలు చదివి అభినందించటమే కాక కొన్ని మంచి మంచి చర్చలు చేసే విశాలగారు అందరూ అభిమానం చూపించినవారే.

e-తెలుగు సభ్యుడిగా సంస్థ నిర్వహించిన కార్యక్రమాల్లో నా ఉడుత సహాయం అందించాను. సమయంలేక ఇప్పుడు సంస్థ కార్యక్రమాల్లో హాజరుకాకపోయినా నన్ను ఏనాడు నిందించని కార్యవర్గానికి ఏ రూపంలో కృతఙ్ఞత చూపించాలో? సంస్థలో చురుకుగా పాల్గొనటం వలన చదువరిగారు, వీవెన్‌గారు, కశ్యప్‌గారు ఇలా నిర్ధిష్ట అభిప్రాయాలున్న వ్యక్తుల సాహచర్యం దొరికింది. వ్యక్తిగా వీరి వద్దనుండి నేర్చుకున్నది ఎంతో ఉంది. లాభాపేక్షలేని సంస్థకి తమ సమయాన్ని కేటాయిస్తూ, పదవులు, హోదాలు కూడా ఉత్సాహవంతులకు కట్టబెట్టి తాము మాత్రం కాడి భుజానికిఎత్తుకొంటారు. సి.బి.రావుగారు, శ్రీనివాసరాజు దాట్ల, చక్రవర్తిగారు, రవిచంద్ర ఇలా గత ప్రస్తుత కార్యవర్గ సభ్యులు, e-తెలుగు కార్యక్రమాలకి తమ వంతు సహకారం ఎప్పుడూ అందించే కొందరు బ్లాగర్లు వీరందరి నుండి “స్వంత లాభం కొంత మానుకు” అనేదానికి అర్ధం నేర్చుకున్నాను. విఫలమై ప్రజలు గుర్తించని కొన్ని కార్యక్రమాలకు కూడా ముందు వెనుక వీరు చేసిన కృషి సభ్యుడిగా నాకు తెలుసు. ఏం ఉద్దరిస్తారు తెలుగుని నిలబెట్టి? అని ఎవరన్నా అంటే సొంత తల్లిని తిట్టినట్టే భావించే వీరి సంస్కారం నాకు ఆదర్శాలను ఎంత త్రికరణ శుద్దిగా నమ్మాలో తెలియజెప్పింది.

రేపు ఈ బ్లాగులు,బజ్జులు అన్నీ పోవచ్చు. కానీ వీరంతా ప్రత్యక్షంగానో, పరోక్షంగానో నా జీవనప్రయాణంలో భాగంగా ఉంటారు. నా బ్లాగు ప్రయాణంలో నాకు ఎంతో ఇచ్చిన మీ అందరికీ కృతఙ్ఞతలతో…

మీ
మురళీ

నాకు నచ్చిన గుర్తుచేసుకోదగిన టపాలు కొన్నిక్రింద ఇస్తున్నా.

హాస్య టపాలు:
1.కౄర మృగం
2.హ హా హాసిని
3.నేటికి నెరవేరిన మూషికవరం
4.బందరు మామయ్య – బంగారు బాతు
5.హాసిని కి పెళ్ళి చూపులోచ్…
6.జావా జావా కన్నీరు
కవితలు:
1.పిచ్చి రాతలు
2.లాలీ జో.. లాలీ జో..
3.నేను కవిని కాదన్నవాడ్ని కత్తితో పొడుస్తా.
4.నేను రచయిత కాదన్నవారిని రాయిచ్చుకు కొడతా..
5.ఆమె నన్ను వదిలి వెళ్ళిపోయింది.
నివేదికలు:
1.e-తెలుగు విజయవాడ పర్యటన పై నివేదిక
2.ఆంధ్ర తుంబురుడు అవతరించెను నేడు…
3.శంకరా’భరణం’
ఇతరములు:
1.ఇదే నా మొదటి ప్రేమలేఖ…
2.జాజు – ఒక కాకి కధ
3.>భయంగా ఉంది నాన్న…
4.పెళ్ళి-ఒక దృక్కోణం
గుర్తింపుకి నోచుకోని నాకు నచ్చిన టపాలు:
1.కాకి దిద్దిన కాఫురం (!?!)
2.పార్టింగ్ నోట్
3.ఐ హేట్ యు రా
4.సరికొత్తచీర ఊహించినాను..

ప్రియా పాహిమాం పాహిమాం పాహిమాం

ఇంటిలో ఉన్న పాత పుస్తకాలన్నీ దులుపుతుంటే నేను కవితలు వ్రాసుకునే పుస్తకం కనిపించింది. పదేళ్ళక్రితం ఇంటర్ లో వ్రాసుకున్న కవితలు చాలావరకూ ఇమ్మెట్యూర్ అనిపించాయి. నాకు కాస్త గమ్మత్తుగా అనిపించిన ప్రేయసి దండకం ఇది. కొత్త కొత్త ప్రయోగాలు,కనీవినీ ఎరుగని పదాలు కనిపిస్తే కంగారు పడకండి.

విశ్వసౌందర్యానికి దాసోహం

విశ్వసౌందర్యానికి దాసోహం

ఓ ప్రియా,

మందారముఖి కమలాక్షి
కరుణామయి దయార్ద్రహృదయి
మదీయమానసచోర కోమలాంగి
నాదు హృదయగర్వభంగి
పాహిమాం పాహిమాం పాహిమాం

ననుభందించు నీకురులనుండి
బుసలుకొట్టు నీదు భృకుటీద్వయం నుండి
చురకత్తుల చూపులనుండి
నిట్టూర్పుల వడగాల్పులనుండి
పాహిమాం పాహిమాం పాహిమాం

మైమరపించు చిరునవ్వుల నుండి
ఆకర్షించు చెక్కిళ్ళ నుండి
తేనెలూరు పలుకుల నుండి
నీదువయ్యారపు నడకల నుండి
మంచువంటి మనసు నుండి
పాహిమాం పాహిమాం పాహిమాం

నీసోయగంబు వర్ణించ నేనెంతవాడినే
నీగుణగణంబుల్నెంచ నాకేమితెలుయునే
నీదు దాసుడన్,నిను సేవించు భక్తుడన్
నాయందు కరుణించి చీత్కారముల్ విడచి
కటాక్షవీక్షణముల్ ప్రసరించు

నాపై నీప్రేమామృతము కురిపించు
దేవి కారుణ్య హృదయి
పాహిమాం పాహిమాం పాహిమాం

కాకి దిద్దిన కాఫురం (!?!)

“అకాశవాణి విశాఖపట్నం కేంద్రం, ఈ రోజు అదివారం సమయం మధ్యాహ్నం 9 గంటలు దాటి 9 గంటల 5 నిమిషాలు కావస్తుంది. ఈ రోజు ఉరుములతో కూడిన జల్లులు పడవచ్చని విశాఖపట్నం వాతావరణశాఖ తెలిపింది. తీరప్రాంతంలో వేటకి వెళ్ళటం ప్రమాదమని మత్సకారులకు తెలిపింది.” ఎదురింటిలో పాతకాలం నాటి రేడియోలో గర గరలాడుతూ వినిపించింది. వెంటనే అదేదో టి.వి. లో “దంచవే మేనత్త కూతురా!” సీరియల్ లో అత్త కోడల్ని ఎలా చంపాలా అని ఆలోచిస్తూ రెండు ఎపిసోడ్లుగా సాంబారు వండుతున్న ఉత్కంట భరితమైన సన్నివేశంలో మునిగిపోయిన మా అమ్మ తొందరగా వెళ్ళి బట్టలు ఉతకటం ప్రారంభించింది. ఒక మూల మడత మంచం మీద ముసుగుతన్ని ముడుచుకు పడుకున్న మా బామ్మ ఎగిరి నేలమీద దూకి మూడు మొగ్గలేసి వంటగదిలో నుండి ఒకపాత్ర తీసుకుని  పాత సినిమాల్లో కృష్ణలాగ వెనుకనుండి డింగుమంటూ ఒక గెంతులో మా మేడ మీదకి ఎగిరి గుమ్మడి ఒడియాలు పెట్టడం మొదలుపెట్టింది. నాకు దగ్గర్లో పరీక్షలు కూడా ఉండటంతో బాలు బ్యాటు పట్టుకుని మా బ్యాచ్ కోసం ఎదురూచూస్తూ ఇంటి బయట నిలబడ్డా.

ఇంతలో మా బామ్మ కదనకుతూహలరాగంలో “ముక్కాల ముక్కాబులా..” పాట పాడుకుంటూ కిందకు వచ్చి నా చేతిలో బ్యాటును చూసి ఆగింది.

“ఏరా బ్యాటుతో కాకులను కొడతారట కదా! కాసేపు మేడ మీదకు వెళ్ళి కాకులను కొట్టకూడదూ” అంది. (మా బామ్మకి మా తాతయ్య కాకి రూపంలో ఉన్నాడని అనుమానం.)

“అబ్బా బామ్మ ఆ కాకులు ఈ కాకులు కాదే. అసలు ఆ బ్యాటు ఈ బ్యాటు కాదే.” అన్నాను చిరాగ్గా.

అప్పటికే కళ్యాణిరాగంలో “చికుబుకు చికుబుకు రైలే” పాటకి శృతి చేసుకుంటున్న బామ్మ “ఆ కాకులు ఈ కాకులు కానప్పుడు, ఈ బ్యాటు ఆ బ్యాటు కానప్పుడు, ఈ బ్యాటుతో ఈ కాకులను కొట్టచ్చుకదా” అంది.

నా ప్రేమకి “నో” చెప్పిన పక్కింటి పద్మ మీద ఒట్టేసి చెబుతున్నా. మా బామ్మ లాజిక్కేంటో ఇంకా నాకు అర్ధంకాలేదు. కానీ మరలా అడిగితే అసలే సూపర్ స్టార్ కృష్ణ అభిమాని గాల్లోకి ఎగిరి గంట వరకు నేల మీదకి దిగకుండా తంతుందేమో అని భయపడి కాసేపు మా తాత మిత్ర బృందంతో ఆడుకుందామని మేడమీదకి వెళ్ళాను. అప్పటి వరకూ మా మేడ వైపు కనీసం కన్నెత్తి ఛూడకుండా బాగా కునుకుతీస్తున్న కాకులన్నీ కాపలాగా నేను రావటం చూసి దాగుడు మూతలు, చెడుగుడు, కోతికొమ్మచ్చి, టెంకి మీద జెల్ల జాతీయ కాకి జట్టుల్ని పిలుచుకుని మరి నా మీదకి దండయాత్రకి వచ్చాయి.

కాకుల దండయాత్రకి కొంత భయం వేసి “తాత నా తప్పేం లేదు. బామ్మ పంపించింది.” అని ఏడుస్తూ అటూ ఇటూ చూస్తున్నా. మా ఇంటికి కాస్త దూరంలో వేరే మేడ మీద ఒక కొత్తమ్మాయి కనిపించింది. వెంటనే వండే సిరీస్ ఫైనల్ లో 57 బంతులాడి 7 పరుగులు చేసి పిచ్ మద్యలో గర్వంగా నిలబడ్డ ద్రావిడ్ లా ఫోజిచ్చా. నా వైపు అదోలా చూసి “కా కా” అని అరవటం మొదలుపెట్టింది. గిన్నెలో తీసుకు వచ్చిన అన్నం గోడమీద పెట్టి మ్యూజిక్ డైరెక్టర్ చక్రిలా శ్రావ్యంగా “కా కా” అని అరవటం కంటిన్యూ చేసింది. పాపం వాళ్ళింట్లో ఎవరుపోయారో కాస్త సాయం చేద్దామని నేను కూడా “కా కా” అన్నాను. కాకులన్నీ నా వైపు వెటకారంగా చూసి “ఓర్ని లసాకా బరాబర్” అని నవ్వుకుంటూ, అన్నంలో నంచుకోటానికి వడియాలు తీసుకుని పక్కింటికి వెళ్ళిపోయాయి. (తల్లి తోడు లసాకా బరాబర్ అంటే బూతు కాదు. 50 వేల సార్లు “కా కా” కి బరాబర్ అంటే సమానం. ఇందులో ఒక చిన్న పజిల్ ఉంది అదేంటో చెప్పుకోండి చూద్దాం.)

ఆ అమ్మాయి నిజంగా అన్నం కాకులు కు పెడుతుందా లేక దొంగముండ (ఫెమినిజం జిందాబాద్. ప్రపంచ స్త్రీలంతా నాకు అమ్మ,అక్క మరియు చెల్లెల్లు వారి వారి వయసుని బట్టి. ఆఫీస్ లో నా పక్కన కూర్చునే ఆశ తప్ప కుంజరహ) నా ముందు ఫోజు కొడుతుందా అని తన నోటి వైపు చూసా. ఏమనుకుందో ఏమో నా వైపు అసహ్యంగా చూసి “ఇది నిన్న పాచెక్కిన అన్నం మా నాన్న ఊరిలో లేడని కాకులకి పెడుతున్నా” అంది. నా చూపు అంత అందంగా ఉందని అర్దమయ్యి వెంటనే చూపు మార్చాను. ఆ అమ్మాయి అలా కాకులకి అన్నం పెడుతూ “చందమామ రావే జాబిల్లి రావే” పాట పాడుతుంటే నా మనసు పై ఫ్లోర్ నుండి స్విమ్మింగ్ పూల్ లోకి పడ్డ స్పీడులో ప్రేమలో పడింది. వెంటనే ఎ.అర్.రెహమాన్ మూటముళ్ళూ సద్దుకుని వచ్చి నా ముందు గిటార్ బూజు దులపటం మొదలుపెట్టాడు. ఎలాగో ఒకలా మాటకలపాలని “రేపు మెనూ ఏంటో” అన్నా. “నాదా కాకిదా” అని ఆడిగింది.
“అనంతపురం అడవిలో ఆరు రోజులుగా నీరులేక ఏడుస్తున్న అనాధ కాకి మొహం దానా” అని తిట్టాలని అనిపించినా కరీనా కపూర్ ని కత్రినా కైఫ్ ని కైమా కొడీతే వచ్చిన కన్నడ హీరోయిన్ లా ఉంది అనవసరంగా ఫీల్ అవుతుందేమో అని “కాకి దే” అన్నా.
“మటన్ బిరియాని” అని చెప్పి మాట్లాడకుండా వెళ్ళిపోయింది.
“బామ్మా రైతా వండటం ఎలానో చెప్పవే” అనుకుంటూ నేనూ కిందకి వెళ్ళిపోయా.

మరుసటి రోజు పొద్దున్నే తలకి స్నానం చేసి కొత్త బట్టలేసుకుని రైతా పట్టుకుని మేడ మీద కూర్చున్నా. అ అమ్మాయి వచ్చింది. వస్తూనే “మా ఇంట్లో పులిహోర చేస్తారని నీకెలా తెలుసు రైతా తెచ్చావ్” అని అడిగి నా చేతిలో రైతా లాగేసుకుని పులిహోరలో కలిపేసుకుని తినటం మొదలు పెట్టింది. పులిహోరలో రైతా ఏంటే నీ …. డైలీ సీరియల్ అంత తిట్టు మనసులో తిట్టుకున్నా. అంతా తినేసిందనుకునేరు, మధ్య మధ్యలో కాకులకి కూడా పెట్టింది. నేను కూడా ప్రేమగా కాకులకి పెట్టడం మొదలుపెట్టా. “మీకు కూడా కాకులంటే ఇష్టమా?” అని అడిగింది. “ఎంతమాటన్నారండి కాకి మాత్రం జీవి కాదా? అసలు మన జాతీయ పక్షిగా కాకిని పెట్టాలని నేను నా స్నేహితులతో కలిసి ఉద్యం చేద్దామనుకుంటున్నా. మా బామ్మకయితే మరీను. కాకుల్ని మా తాతతో సమానంగా చూస్తుంది.” అని చెప్పాను. కాకులన్నీ “కా కా” గోల చేసాయి. ఆ అమ్మాయి నా వైపు అనుమానంగా చూసింది. “మీరు నమ్మటం లేదు కదా కావాలంటే చిన్నప్పుడు నేను ఎంత అడిగినా ఇవ్వకుండా ఊరించుకుని కొబ్బరుండ తిన్న ఎదురింటి శీను గాడి మీద ఒట్టు” అన్నాను. పనిలో పనిగా “మీకెందుకండీ కాకులంటే అంత ఇష్టం” అని అడిగా. “ఇష్టమా? గుడ్డా? అదో స్టోరీ” అంది. “మూడున్నర ముక్కల్లో చెప్పటం కుదరదా” అడిగేసా.

“సరిగ్గా మూడేళ్ళ క్రితం నేను ఎంతో కష్టపడి “మీ పక్క ఊరి పెంట సారీ వంట” అనే కార్యక్రమం చూసి బంగాలదుంప,అరిటికాయ,క్యాబేజీ కలిపి కొత్తిమీర కారం పెట్టడం ఎలాగో నేర్చుకున్నా. మా ఇంట్లో బంగాలదుంపలు లేకపోవటంతో దాని బదులు బీరకాయ వేసి కూర వండాను. అదికాస్త రుచి చూపిద్దామంటే మా ఇంట్లో ఎవరూ లేరు. మా కుక్క జిమ్మీకి పెట్టాను. అది వాసన చూసి పెరుగు వెయ్యలేదన్న కోపం తో అనుకుంటా పక్కింటి టామీ తో లేచిపోయింది. చేసేదిలేక ఆకలిగా ఎదురుచూస్తున్న ఒక కాకి కి పెట్టాను. అది తిన్న కాకి ఆనందం తట్టుకోలేక గెంతులు వేస్తూ పాపం అదే అనందంలో గిన్నె (మనుషుల బాషలొ బాల్చీ) తన్నేసింది. అప్పటి నుండి కాకులంటే నాకు వల్లమాలిన అభిమానం” అని ముగించింది. “నీ యంకమ్మ.. అన్ని తెలుగు చానెల్స్ లో సీరియల్లు కలిపినంత పొడుగు తిట్టు మనసులో తిట్టుకుని. ఆ కాకి ఎలా ఉండేదండీ” అని అడిగా.
“నల్ల మొహం, నల్లని ముక్కు, నల్లని రెక్కలు” అని చెప్పటం మొదలుపెట్టింది.
“ఓహో ఆ కాక” అన్నాను.
“మీకు తెలుసా?” ఆత్రంగా అడిగింది.
“నీ.. తెలుగు వికీపీడియా అంత తిట్టూ”
“ఓ చాలా బాగా తెలుసు ఎంత అందంగా ఉండేదో” అన్నాను. కానీ ఆ కాకి చనిపోయిన విషయం మా బామ్మకి చెప్పాలని మనసులో అనుకున్నా. “రేపు మెనూ ఏంటో” మరలా అడిగా.
“నాదా కాకిదా” మరలా అదే ప్రశ్న.
“పెద్ద తేడా ఏముందిలే” అని మన్సులో అనుకుని “మీదే” అన్నాను.
“దద్దోజనం” అని చెప్పి వెళ్ళిపోయింది.

ఇది దద్దోజనం అందంటే ఖచ్చితంగా బిరియానీ తో వస్తుంది. దీనికి బిరియానీలో కొబ్బరి పచ్చడే నచ్చుతుంది అనుకుని కొబ్బరికాయ కొనటానికి బజారుకి బయలుదేరాను.

మరుసటి రోజు ఆ అమ్మాయి టేస్టుకి నచ్చినట్టు గులాబీరంగు ఫ్యాంటు మీద పసుపు పచ్చని షర్టు వేసుకుని కొబ్బరిచట్నీతో మేడ మీద రాత్రి వరకు ఎదురుచూసా. ఆ అమ్మాయి రాలేదు. విషయం కనుక్కుందామని వాళ్ళింటికి వెళితే ఇల్లు తాళం వేసి ఉంది. ఆ అమ్మాయి వాళ్ళ నాన్న వ్రాసిన అకౌంట్స్ అర్ధంకాక మేనేజర్ కి పిచ్చేక్కి వాళ్ళావిడా చెవికొరికాడంట. దానితో మేనేజర్ బందువులంతా దీనికి కారణమయిన వాళ్ళ కుటుంబలో ఎవరయినా దొరికితే ముక్కు కొరుకుతామని ప్రతిఙ్ఞ్ చేసారంట. అందుకే రాత్రికి రాత్రే వాళ్ళ కుటుంబమంతా పారిపోయారు.

అప్పటి నుండి ఆ అమ్మాయికోసం వెతకని కాకి గూడులేదు. ఆ రోజు వండిన కొబ్బరి చట్నీ అలానే పట్టుకుని రాష్ట్రమంతా తిరుగుతున్నా. పేరు కూడా తెలియక “కా కా” అంటూ అరుస్తూ తిరుగుతున్నా. అదిగోండి అక్కడెవరో కాకులకి అన్నం పెడుతున్నట్టు ఉన్నారు. కాకి గోల వినిపిస్తుంది. మరలా కలుస్తా.. కా.. కా…హెలో కా..కా..

కౄర మృగం

ఆ మధ్య మన నైమిషారణ్యం లో సాధుపుంగవులంతా పూజలు,పునస్కారాలు చేసుకొని,భోజనం కూడా పూర్తి అయిన తరువాత పిచ్చాపాఠి మాట్లాడుకుంటున్నారు. ఇంతలో ఉరుములు లేని వానలా అఖిల ప్రపంచ దేవతలంతా తమ తమ వాహనాల్లో దిగారు. ఋషిపత్నులు స్త్రీ దేవతలనందరినీ లోపలకి సాదరంగా ఆహ్వానించారు. “దేవుడు”లంతా బయట జరుగుతున్న పంచాయితీ లో కూర్చున్నారు. లోపల ఆడవాళ్ళ కి మాటల పండగ మొదలయ్యింది. మా వారికి ప్రపంచం నలుమూలల ఉన్న గుళ్ళు గోపురాలనుంచి ఏడాదికి వచ్చే ఆదాయం ఇంత అని ఒకరంటే, ఆ.. మా ఆయనకి భక్తులు ఇచ్చే బొచ్చే ఆ విలువ ఛేస్తుందని రాగాలు తీసేది ఒకరు. ఈ మధ్య కాలంలో పెరిగిన NRI భక్తుల గురించి,విదేశాలలో వెలసిన తమ ఆలయాలు వాటి ఆస్తులు,ఆదాయాలు మొదలు కొని ఆంధ్రప్రదేశ్ లో కబ్జా కి గురైన తమ ఆస్తుల వరకు అన్నింటినీ ఏకరువుపెడుతున్నారు.

పాపం బయట ఉన్న మన మగవాళ్ళు మాత్రం మంద్రం గా నవ్వుతూ, చూపుల తో పలకరిస్తూ కాలక్షేపం చేస్తున్నారు. ఈ నిశ్శబ్ద వాతావరణానికి చికాకు పడ్డ ఒక కుర్ర ఋషి చివాలున లేచాడు. ఈయన గారు మొన్నటి వరకు మన అమీర్ పేట్ లో అద్దె హాస్టల్ లో ఉండి సాఫ్ట్ వేరు ఉద్యోగం కోసం వెతికి విసిగిపోయాడు. ఇక తపస్సు చేసి వెలగబెడదామని ఇక్కడకి వచ్చాడు. అసలే గ్రూప్ డిస్కషన్ కి కమ్యూనికేషన్ కి అలవాటు పడ్డ ప్రాణం నిశ్శబ్దాన్ని భరించలేడు.

“స్వామి నా కో సందేహం”

“మానవ దేహమే అంత.అన్నీ సందేహాలే. కానివ్వు నాయన”

“తమరు అన్నీ సాధు జంతువులనే సృష్ఠించ వచ్చు కదా. అలా కాక కొన్ని కూర జంతువలని,కొన్ని కౄర జంతువలని ఎందుకు సృష్ఠించారు? సృష్ఠి ధర్మమని చెప్పకండి. ఒకరి  ఆహారం కోసం మరొకరు అని చెప్పకండి. ఆహార నియమాలు పెట్టింది మీరే కదా. అలాకాకుండా..   ”

“నాయనా కొంచెం గ్యాప్ ఇవ్వు నాయన. గ్రూప్ డిస్కసన్ లో పాల్గొన్నట్టు ప్రశ్న జవాబు రెండూ నువ్వే చెబితే ఎలా? ఇంతకి కౄర జంతువు అంటే ఎమిటి?”

“పెద్దపులి” అన్నారు ఎవరో.
అంతే పార్కింగ్ ప్లేస్ లో ఉన్న కనకదుర్గమ్మ వాహనానికి వీసా ఇంటర్వ్యూ రోజే పాస్పోర్ట్ ఎవడో కొట్టేసినంత కోపం, అమెరికా లో అడుగు పెట్టిన వెంటనే డాలర్ విలువ పడిపొయినంత భాద వచ్చాయి.

పక్కనే ఇంత భయంకరమైన సింహం ఉండగా నేనేం చేసాను. నా మీద పడ్డారు అని గొడవ మొదలు పెట్టింది.
అంతే మృగరాజు గారికి పేట్రోల్ రేట్ మండినంత మండింది. “పాములు,కొండ చిలువలు, అనకొండలు ఇన్ని ఉండగా నేనే తేర గా దొరికాన? అని పెద్దపులి మీద పడింది.”
కార్నర్ లో పార్క్ చేసిన విష్ణువాహనం అంతా విని “అన్నింటి రుచి చూసాను గాని ఈ అనకొండ ఎక్కడ దొరకలేదు. బాస్ ఫారిన్ టూర్ పెట్టుకుంటె బాగున్ను”అని మనసులోనే అనుకున్నాడు.

జురాసిక్ పార్క్ అర్దంకాక పది సార్లు చూసిన మన సాఫ్ట్‌వేర్ ఋషి “మరి డైనోసారో?” అని దీర్ఘం తీసాడు.
అలా ఒక్కొక్కరూ ఒక్కో పేరు చెబుతూ పోయారు. దేవతల వాహనాలన్ని అసెంబ్లి హాల్లో ఎమెల్యే ల్లా కొట్టుకోవడం మొదలు పెట్టాయి.
నారదుని కంటే ప్రమాదం సుమీ ఈ సాఫ్ట్‌వేరోడు అనుకున్నారు దేవతలు. అంతా కలిపి ఒక నిర్ణయానికి వచ్చారు. ఒక నిజనిర్ధారణ కమిటీ వేసారు. అందులో నారదుడు, సాఫ్ట్‌వేర్  ఋషి తో పాటుగా పులిని సింహాన్ని కూడా చేర్చారు. అంతా కలిపి అప్పటి కప్పుడే  భూలోకయాత్రకు బయలు దేరారు.

అంతా తిరిగి అన్నీ తిరిగి చీకటి పడిందిగాని కమిటీ ఏ విషయం లోనూ ఏకాభిప్రాయానికి రాలేదు. ఇంకో రోజు ఉందామంటే విజిటింగ్ వీసా రద్దు అయిపోతుంది. అలవెన్సులు ఇస్తారో ఇవ్వరో తెలియదు. దిగులుతో మన టాంక్ బండ్ వేమన గారి విగ్రహం దగ్గర కూలబడ్డారు.

అటుగా చెత్త ఏరుకోవటానికి వచ్చిన ఒక చిన్న పోరగాడు వచ్చి ఏంటి దిగులు గా ఉన్నారు అని అడిగాడు.మొదట దైవ రహస్యం చెప్పకూడదు అనుకున్న చిన్నపిల్లలు దేవతలతో సమానం కదా అని మొత్తం విషయం చెప్పారు. వాడు పొట్ట చెక్కలయ్యేలా నవ్వి అటు గా పోతున్న ఒక ముసలి యాచకుడ్ని చూపించాడు.

అందరూ అటు చూసారు. చేతి లో కర్రతో చూపు మందగించటం వల్ల ఇబ్బంది పడుతూ నడుస్తున్నాడు.
“ఆయన ఒకప్పుడు పది షాపులకి యజమాని. ఒక్కగానొక్క కూతురికి లక్షలు పోసి పెళ్ళి చేసారు. ఆవిడ చిన్న వయస్సు లోనే మనవరాల్ని ఇచ్చి చనిపోయింది. తల్లి లేని పిల్లని అల్లారు ముద్దుగా పెంచాడు. ఆస్థి మొత్తం ఆమె పేరు మీద రాసాడు. ఒక కుర్రాడ్ని ప్రేమించి పెళ్ళి చేసుకొని ఈయన్ని రోడ్డు మీదకి తోసేసింది.”
“ఏ జంతువు కూడా తన తల్లిని, చెల్లిని, కావల్సిన వాళ్ళని చంపదు. కాని మనిషి మాత్రం డబ్బు కోసం,పైశాచిక ఆనందం కోసం దారుణం గా నమ్మిన వాళ్ళని మోసం చేసి హింస పెట్టి చంపగలడు. అలాంటి మనిషి ని మించిన కౄరమృగం ఇంకేమిటి?”

చిన్న కుర్రాడి మాటల్లో నిజం ఎదురుగా ఉన్న ముసలి వాడి సాక్ష్యం కాదనలేక పోయింది నిజనిర్ధారణ కమిటీ. ఇంతలో సాకీ ఉదంతం గుర్తు వచ్చిందో ఎమిటో పెద్దపులి అరణ్యం వైపు పరుగు తీసింది. మిగిలిన వాళ్ళు కూడా పోరగాడికి టాటా చెప్పి రిపోర్ట్ సమర్పించడానికి బయలుదేరారు.

స్క్రీన్ ప్లే  మొత్తం ముందే తెలిసిన విష్ణుమూర్తి మాత్రం నవ్వుతున్నాడు చిద్విలాసంగా.