మేఘాల పళ్ళెంలో పాల బువ్వ
వెన్నెల వెళ్ళిపోయింది
తెల్లగా చల్లగా నిన్నంతా వెలిగిన వెన్నెల
కలత నిద్రలో ఉండగా వెళ్ళిపోయింది
నల్లని చీకట్లో ఊరంతా మరకకట్టిన వెన్నెల
తన గుర్తులు చెరిపేసి
చెప్పకుండానే వెళ్ళిపోయింది
మేఘాల పళ్ళెంలో పాల బువ్వ కలిపినట్టు
నోరూరించిన తీపి వెన్నెల
ఎక్కడికో జారుకుంటూ వెళ్ళిపోయింది
అవునులే తనకివి చిలిపి దాగుడుమూతలు
నాకేమో చీకటి రాత్రులు
అమావాస్యకు తిరిగి అలవాటు పడాలేమో?
కన్నీటి ముత్యం
వజ్రం లా కిరీటం లో ఒదిగే కంటే,
పచ్చని పొలం లో మట్టి నవుతా.
నగల నయగారల లో బంగారాన్ని కాను,
కొలిమి లొ మంటనవుతా.
ఖరీదైన అందాల చిరునవ్వు కాను,
పసిపాప చెక్కిలి పై కన్నీటి చుక్కనవుతా.
గొప్పింటి పరమాన్నం కాదు,
పేదవాని ఆకలి తీర్చే గంజినవుతా.
నేనే
తను ప్రేమతోనో అభిమానంతోనో చూస్తుందని,
మంచోడి వేషం వేసాను;
నిర్లక్ష్యంగా చూసింది.
ఈర్ష్యతోనైనా అసూయతోనైనా చిరాకుగానైనా నన్నే చూడాలని,
రాక్షసుడి అవతారం ఎత్తాను;
తను చూసింది రహస్యంగా..ప్రేమగా..
వెలుగు - చీకటి
తెల్లని కాగితాన్ని నాశనం చేసే
నలుపు సిరా ఉంది.
తెల్లని వెలుగును మింగేసే
నల్లని చీకటి ఉంది.
తెల్లని నిజాన్ని దాచేసే
నల్లని అఙ్ఞానపు ముసుగులున్నాయి.
దేవుడా! ఈ నలుపును జయించే
తెల్లని ఓ చిరునవ్వు నాకివ్వు.
