ప్రియా పాహిమాం పాహిమాం పాహిమాం

ఇంటిలో ఉన్న పాత పుస్తకాలన్నీ దులుపుతుంటే నేను కవితలు వ్రాసుకునే పుస్తకం కనిపించింది. పదేళ్ళక్రితం ఇంటర్ లో వ్రాసుకున్న కవితలు చాలావరకూ ఇమ్మెట్యూర్ అనిపించాయి. నాకు కాస్త గమ్మత్తుగా అనిపించిన ప్రేయసి దండకం ఇది. కొత్త కొత్త ప్రయోగాలు,కనీవినీ ఎరుగని పదాలు కనిపిస్తే కంగారు పడకండి.

విశ్వసౌందర్యానికి దాసోహం

ఓ ప్రియా,

మందారముఖి కమలాక్షి
కరుణామయి దయార్ద్రహృదయి
మదీయమానసచోర కోమలాంగి
నాదు హృదయగర్వభంగి
పాహిమాం పాహిమాం పాహిమాం

ననుభందించు నీకురులనుండి
బుసలుకొట్టు నీదు భృకుటీద్వయం నుండి
చురకత్తుల చూపులనుండి
నిట్టూర్పుల వడగాల్పులనుండి
పాహిమాం పాహిమాం పాహిమాం

మైమరపించు చిరునవ్వుల నుండి
ఆకర్షించు చెక్కిళ్ళ నుండి
తేనెలూరు పలుకుల నుండి
నీదువయ్యారపు నడకల నుండి
మంచువంటి మనసు నుండి
పాహిమాం పాహిమాం పాహిమాం

నీసోయగంబు వర్ణించ నేనెంతవాడినే
నీగుణగణంబుల్నెంచ నాకేమితెలుయునే
నీదు దాసుడన్,నిను సేవించు భక్తుడన్
నాయందు కరుణించి చీత్కారముల్ విడచి
కటాక్షవీక్షణముల్ ప్రసరించు

నాపై నీప్రేమామృతము కురిపించు
దేవి కారుణ్య హృదయి
పాహిమాం పాహిమాం పాహిమాం

కాకి దిద్దిన కాఫురం (!?!)

“అకాశవాణి విశాఖపట్నం కేంద్రం, ఈ రోజు అదివారం సమయం మధ్యాహ్నం 9 గంటలు దాటి 9 గంటల 5 నిమిషాలు కావస్తుంది. ఈ రోజు ఉరుములతో కూడిన జల్లులు పడవచ్చని విశాఖపట్నం వాతావరణశాఖ తెలిపింది. తీరప్రాంతంలో వేటకి వెళ్ళటం ప్రమాదమని మత్సకారులకు తెలిపింది.” ఎదురింటిలో పాతకాలం నాటి రేడియోలో గర గరలాడుతూ వినిపించింది. వెంటనే అదేదో టి.వి. లో “దంచవే మేనత్త కూతురా!” సీరియల్ లో అత్త కోడల్ని ఎలా చంపాలా అని ఆలోచిస్తూ రెండు ఎపిసోడ్లుగా సాంబారు వండుతున్న ఉత్కంట భరితమైన సన్నివేశంలో మునిగిపోయిన మా అమ్మ తొందరగా వెళ్ళి బట్టలు ఉతకటం ప్రారంభించింది. ఒక మూల మడత మంచం మీద ముసుగుతన్ని ముడుచుకు పడుకున్న మా బామ్మ ఎగిరి నేలమీద దూకి మూడు మొగ్గలేసి వంటగదిలో నుండి ఒకపాత్ర తీసుకుని  పాత సినిమాల్లో కృష్ణలాగ వెనుకనుండి డింగుమంటూ ఒక గెంతులో మా మేడ మీదకి ఎగిరి గుమ్మడి ఒడియాలు పెట్టడం మొదలుపెట్టింది. నాకు దగ్గర్లో పరీక్షలు కూడా ఉండటంతో బాలు బ్యాటు పట్టుకుని మా బ్యాచ్ కోసం ఎదురూచూస్తూ ఇంటి బయట నిలబడ్డా.

ఇంతలో మా బామ్మ కదనకుతూహలరాగంలో “ముక్కాల ముక్కాబులా..” పాట పాడుకుంటూ కిందకు వచ్చి నా చేతిలో బ్యాటును చూసి ఆగింది.

“ఏరా బ్యాటుతో కాకులను కొడతారట కదా! కాసేపు మేడ మీదకు వెళ్ళి కాకులను కొట్టకూడదూ” అంది. (మా బామ్మకి మా తాతయ్య కాకి రూపంలో ఉన్నాడని అనుమానం.)

“అబ్బా బామ్మ ఆ కాకులు ఈ కాకులు కాదే. అసలు ఆ బ్యాటు ఈ బ్యాటు కాదే.” అన్నాను చిరాగ్గా.

అప్పటికే కళ్యాణిరాగంలో “చికుబుకు చికుబుకు రైలే” పాటకి శృతి చేసుకుంటున్న బామ్మ “ఆ కాకులు ఈ కాకులు కానప్పుడు, ఈ బ్యాటు ఆ బ్యాటు కానప్పుడు, ఈ బ్యాటుతో ఈ కాకులను కొట్టచ్చుకదా” అంది.

నా ప్రేమకి “నో” చెప్పిన పక్కింటి పద్మ మీద ఒట్టేసి చెబుతున్నా. మా బామ్మ లాజిక్కేంటో ఇంకా నాకు అర్ధంకాలేదు. కానీ మరలా అడిగితే అసలే సూపర్ స్టార్ కృష్ణ అభిమాని గాల్లోకి ఎగిరి గంట వరకు నేల మీదకి దిగకుండా తంతుందేమో అని భయపడి కాసేపు మా తాత మిత్ర బృందంతో ఆడుకుందామని మేడమీదకి వెళ్ళాను. అప్పటి వరకూ మా మేడ వైపు కనీసం కన్నెత్తి ఛూడకుండా బాగా కునుకుతీస్తున్న కాకులన్నీ కాపలాగా నేను రావటం చూసి దాగుడు మూతలు, చెడుగుడు, కోతికొమ్మచ్చి, టెంకి మీద జెల్ల జాతీయ కాకి జట్టుల్ని పిలుచుకుని మరి నా మీదకి దండయాత్రకి వచ్చాయి.

కాకుల దండయాత్రకి కొంత భయం వేసి “తాత నా తప్పేం లేదు. బామ్మ పంపించింది.” అని ఏడుస్తూ అటూ ఇటూ చూస్తున్నా. మా ఇంటికి కాస్త దూరంలో వేరే మేడ మీద ఒక కొత్తమ్మాయి కనిపించింది. వెంటనే వండే సిరీస్ ఫైనల్ లో 57 బంతులాడి 7 పరుగులు చేసి పిచ్ మద్యలో గర్వంగా నిలబడ్డ ద్రావిడ్ లా ఫోజిచ్చా. నా వైపు అదోలా చూసి “కా కా” అని అరవటం మొదలుపెట్టింది. గిన్నెలో తీసుకు వచ్చిన అన్నం గోడమీద పెట్టి మ్యూజిక్ డైరెక్టర్ చక్రిలా శ్రావ్యంగా “కా కా” అని అరవటం కంటిన్యూ చేసింది. పాపం వాళ్ళింట్లో ఎవరుపోయారో కాస్త సాయం చేద్దామని నేను కూడా “కా కా” అన్నాను. కాకులన్నీ నా వైపు వెటకారంగా చూసి “ఓర్ని లసాకా బరాబర్” అని నవ్వుకుంటూ, అన్నంలో నంచుకోటానికి వడియాలు తీసుకుని పక్కింటికి వెళ్ళిపోయాయి. (తల్లి తోడు లసాకా బరాబర్ అంటే బూతు కాదు. 50 వేల సార్లు “కా కా” కి బరాబర్ అంటే సమానం. ఇందులో ఒక చిన్న పజిల్ ఉంది అదేంటో చెప్పుకోండి చూద్దాం.)

ఆ అమ్మాయి నిజంగా అన్నం కాకులు కు పెడుతుందా లేక దొంగముండ (ఫెమినిజం జిందాబాద్. ప్రపంచ స్త్రీలంతా నాకు అమ్మ,అక్క మరియు చెల్లెల్లు వారి వారి వయసుని బట్టి. ఆఫీస్ లో నా పక్కన కూర్చునే ఆశ తప్ప కుంజరహ) నా ముందు ఫోజు కొడుతుందా అని తన నోటి వైపు చూసా. ఏమనుకుందో ఏమో నా వైపు అసహ్యంగా చూసి “ఇది నిన్న పాచెక్కిన అన్నం మా నాన్న ఊరిలో లేడని కాకులకి పెడుతున్నా” అంది. నా చూపు అంత అందంగా ఉందని అర్దమయ్యి వెంటనే చూపు మార్చాను. ఆ అమ్మాయి అలా కాకులకి అన్నం పెడుతూ “చందమామ రావే జాబిల్లి రావే” పాట పాడుతుంటే నా మనసు పై ఫ్లోర్ నుండి స్విమ్మింగ్ పూల్ లోకి పడ్డ స్పీడులో ప్రేమలో పడింది. వెంటనే ఎ.అర్.రెహమాన్ మూటముళ్ళూ సద్దుకుని వచ్చి నా ముందు గిటార్ బూజు దులపటం మొదలుపెట్టాడు. ఎలాగో ఒకలా మాటకలపాలని “రేపు మెనూ ఏంటో” అన్నా. “నాదా కాకిదా” అని ఆడిగింది.
“అనంతపురం అడవిలో ఆరు రోజులుగా నీరులేక ఏడుస్తున్న అనాధ కాకి మొహం దానా” అని తిట్టాలని అనిపించినా కరీనా కపూర్ ని కత్రినా కైఫ్ ని కైమా కొడీతే వచ్చిన కన్నడ హీరోయిన్ లా ఉంది అనవసరంగా ఫీల్ అవుతుందేమో అని “కాకి దే” అన్నా.
“మటన్ బిరియాని” అని చెప్పి మాట్లాడకుండా వెళ్ళిపోయింది.
“బామ్మా రైతా వండటం ఎలానో చెప్పవే” అనుకుంటూ నేనూ కిందకి వెళ్ళిపోయా.

మరుసటి రోజు పొద్దున్నే తలకి స్నానం చేసి కొత్త బట్టలేసుకుని రైతా పట్టుకుని మేడ మీద కూర్చున్నా. అ అమ్మాయి వచ్చింది. వస్తూనే “మా ఇంట్లో పులిహోర చేస్తారని నీకెలా తెలుసు రైతా తెచ్చావ్” అని అడిగి నా చేతిలో రైతా లాగేసుకుని పులిహోరలో కలిపేసుకుని తినటం మొదలు పెట్టింది. పులిహోరలో రైతా ఏంటే నీ …. డైలీ సీరియల్ అంత తిట్టు మనసులో తిట్టుకున్నా. అంతా తినేసిందనుకునేరు, మధ్య మధ్యలో కాకులకి కూడా పెట్టింది. నేను కూడా ప్రేమగా కాకులకి పెట్టడం మొదలుపెట్టా. “మీకు కూడా కాకులంటే ఇష్టమా?” అని అడిగింది. “ఎంతమాటన్నారండి కాకి మాత్రం జీవి కాదా? అసలు మన జాతీయ పక్షిగా కాకిని పెట్టాలని నేను నా స్నేహితులతో కలిసి ఉద్యం చేద్దామనుకుంటున్నా. మా బామ్మకయితే మరీను. కాకుల్ని మా తాతతో సమానంగా చూస్తుంది.” అని చెప్పాను. కాకులన్నీ “కా కా” గోల చేసాయి. ఆ అమ్మాయి నా వైపు అనుమానంగా చూసింది. “మీరు నమ్మటం లేదు కదా కావాలంటే చిన్నప్పుడు నేను ఎంత అడిగినా ఇవ్వకుండా ఊరించుకుని కొబ్బరుండ తిన్న ఎదురింటి శీను గాడి మీద ఒట్టు” అన్నాను. పనిలో పనిగా “మీకెందుకండీ కాకులంటే అంత ఇష్టం” అని అడిగా. “ఇష్టమా? గుడ్డా? అదో స్టోరీ” అంది. “మూడున్నర ముక్కల్లో చెప్పటం కుదరదా” అడిగేసా.

“సరిగ్గా మూడేళ్ళ క్రితం నేను ఎంతో కష్టపడి “మీ పక్క ఊరి పెంట సారీ వంట” అనే కార్యక్రమం చూసి బంగాలదుంప,అరిటికాయ,క్యాబేజీ కలిపి కొత్తిమీర కారం పెట్టడం ఎలాగో నేర్చుకున్నా. మా ఇంట్లో బంగాలదుంపలు లేకపోవటంతో దాని బదులు బీరకాయ వేసి కూర వండాను. అదికాస్త రుచి చూపిద్దామంటే మా ఇంట్లో ఎవరూ లేరు. మా కుక్క జిమ్మీకి పెట్టాను. అది వాసన చూసి పెరుగు వెయ్యలేదన్న కోపం తో అనుకుంటా పక్కింటి టామీ తో లేచిపోయింది. చేసేదిలేక ఆకలిగా ఎదురుచూస్తున్న ఒక కాకి కి పెట్టాను. అది తిన్న కాకి ఆనందం తట్టుకోలేక గెంతులు వేస్తూ పాపం అదే అనందంలో గిన్నె (మనుషుల బాషలొ బాల్చీ) తన్నేసింది. అప్పటి నుండి కాకులంటే నాకు వల్లమాలిన అభిమానం” అని ముగించింది. “నీ యంకమ్మ.. అన్ని తెలుగు చానెల్స్ లో సీరియల్లు కలిపినంత పొడుగు తిట్టు మనసులో తిట్టుకుని. ఆ కాకి ఎలా ఉండేదండీ” అని అడిగా.
“నల్ల మొహం, నల్లని ముక్కు, నల్లని రెక్కలు” అని చెప్పటం మొదలుపెట్టింది.
“ఓహో ఆ కాక” అన్నాను.
“మీకు తెలుసా?” ఆత్రంగా అడిగింది.
“నీ.. తెలుగు వికీపీడియా అంత తిట్టూ”
“ఓ చాలా బాగా తెలుసు ఎంత అందంగా ఉండేదో” అన్నాను. కానీ ఆ కాకి చనిపోయిన విషయం మా బామ్మకి చెప్పాలని మనసులో అనుకున్నా. “రేపు మెనూ ఏంటో” మరలా అడిగా.
“నాదా కాకిదా” మరలా అదే ప్రశ్న.
“పెద్ద తేడా ఏముందిలే” అని మన్సులో అనుకుని “మీదే” అన్నాను.
“దద్దోజనం” అని చెప్పి వెళ్ళిపోయింది.

ఇది దద్దోజనం అందంటే ఖచ్చితంగా బిరియానీ తో వస్తుంది. దీనికి బిరియానీలో కొబ్బరి పచ్చడే నచ్చుతుంది అనుకుని కొబ్బరికాయ కొనటానికి బజారుకి బయలుదేరాను.

మరుసటి రోజు ఆ అమ్మాయి టేస్టుకి నచ్చినట్టు గులాబీరంగు ఫ్యాంటు మీద పసుపు పచ్చని షర్టు వేసుకుని కొబ్బరిచట్నీతో మేడ మీద రాత్రి వరకు ఎదురుచూసా. ఆ అమ్మాయి రాలేదు. విషయం కనుక్కుందామని వాళ్ళింటికి వెళితే ఇల్లు తాళం వేసి ఉంది. ఆ అమ్మాయి వాళ్ళ నాన్న వ్రాసిన అకౌంట్స్ అర్ధంకాక మేనేజర్ కి పిచ్చేక్కి వాళ్ళావిడా చెవికొరికాడంట. దానితో మేనేజర్ బందువులంతా దీనికి కారణమయిన వాళ్ళ కుటుంబలో ఎవరయినా దొరికితే ముక్కు కొరుకుతామని ప్రతిఙ్ఞ్ చేసారంట. అందుకే రాత్రికి రాత్రే వాళ్ళ కుటుంబమంతా పారిపోయారు.

అప్పటి నుండి ఆ అమ్మాయికోసం వెతకని కాకి గూడులేదు. ఆ రోజు వండిన కొబ్బరి చట్నీ అలానే పట్టుకుని రాష్ట్రమంతా తిరుగుతున్నా. పేరు కూడా తెలియక “కా కా” అంటూ అరుస్తూ తిరుగుతున్నా. అదిగోండి అక్కడెవరో కాకులకి అన్నం పెడుతున్నట్టు ఉన్నారు. కాకి గోల వినిపిస్తుంది. మరలా కలుస్తా.. కా.. కా…హెలో కా..కా..

జావా జావా కన్నీరు

పొద్దున్నే అయ్యప్ప పూజ చేసుకొని కిటికి తలుపు తెరిచా పక్షులింకా అప్పుడే బ్రష్ చేసుకోవటం మొదలు పెట్టాయి. నేను స్నానం కూడా చేసాను అని వాటికి తెలియాలని బట్టలు శబ్దంవచ్చేలా పదిసార్లు దులిపి తీగమీద వేసి వచ్చా. లేకపోతే సాఫ్ట్ వేర్ వాళ్ళంటే ప్రతి ఒక్కడికి లోకువే. “మా లంచ్ అయితే గాని పక్కమీదనుంచి లేవని సాఫ్ట్ వేర్ వాళ్ళు” అని పక్షులు ఒక సామెత కూడా పెట్టేసుకున్నాయి. ఈ రోజుకి వాటి తిక్కకుదిరింది.

పిచ్చుక 1: కిచకిచ కిచ్ కిచ్ కీచ్ కీచ్  (తెలుగులో: ఏంటే మనోడు ఈ రోజు పొద్దున్నే లేచాడు. ఏంటి సంగతి?)

పిచ్చుక 2: కిచో కిచ కిచోకిచ కిచకిచే కిచ కిచకిచే కిచ కిచ్చు కిచ్చు కిచ్చు కిచ్చు   (తెలుగులో: నిద్రపట్టక. మాబావ స్వాలో అమెరికా లోని లీమన్ బ్రదర్స్ లో గూడు కట్టుకొని ఉన్నాడు తెలుసుగా వాడు నిన్నే మెయిల్ పెట్టాడు. రియల్ ఎస్టేట్ వ్యాపారం చెయ్యమని. అమెరికాలోని ఆర్ధికమాంధ్యనికి ఇక్కడ సాఫ్ట్ వేర్ కంపెనీలు ఎలాగు మూసుకోవాలి. ఇళ్ళులేని భారతీయ పక్షులన్నింటికీ హైటెక్ సిటీ లో గూళ్ళు కట్టి అమ్ముకో అని. అదీ వీడి ఉద్యోగం ఉంటుందో ఊడుతుందో అని నిద్రపట్టక లేచుంటాడు.)

వెంటనే నేను కిటికి మూసేసి, కర్టేన్ వేసి లోపలికి వచ్చేసా.

కాసేపు అష్టాచెమ్మా,గుడుగుడు గుంచం ఆడుకున్నాం. కోతికొమ్మచ్చి, కబడ్డీ, కర్రాబిళ్ళ ఆడుకుందామంటే స్థలాభావం. అందుకే “ఎక్కడి సెల్లులు అక్కడే గప్చుప్ సాంబార్ బుడ్డీ” ఆడుకున్నాం.(ఆట నియమావాళి: 1.అందరూ నిజాయితీగా ఆడాలి. 2.రూం లో ఉండే వారు, అమీర్ పేట హాస్టల్లో ఉండేవాళ్ళు బయట వారిని ఆడించకూడదు. 3.కొద్దిరోజులముందే సెల్లు పోగుట్టుకున్న నాలాంటి వారిని ఆడించేప్పుడు తగిన జాగర్తలు తీసుకోవాలి. 4.మీ సెల్లు గాని దొంగ సెల్లు అయితే సెల్లు యజమాని ఉన్నప్పుడు ఆడరాదు. ఆట విధానం: 1 .మొదటగా పంటలు వేసుకోవాలి. (పొలం లో వేసేవి కావు.) 2.దొంగ ఎవరో తెలిసాక వాడి సెల్లు తీసి పండిన వారు దాచేయాలి. 3.దొంగ పసిగట్టకుండా ఎప్పటికప్పుడు స్థలాలు మార్చాలి. 4.చివరగా ఎవరు దాచినప్పుడు దొంగ సెల్లు పట్టేసుకుంటాడో వాడు తర్వాతి ఆటకి దొంగ. ముఖ్య గమనిక: ఇక్కడ చెప్పబడిన ఆటలో జాగర్తవహించకుండా ఆడి సెల్లు పోగొట్టుకుంటే దానికి పూర్తి భాద్యత జానారెడ్డి గారిది. నైతికభాద్యత వహిస్తూ అమ్మ ఆదేశానుసారం ఆయన రాజీనామా చెయ్యాలి. జై ఉండవిల్లి)

గతంలో ఎప్పుడూ అంత పొద్దున్నే లేచిన అనుభవంలేదు. ఆ టైం లో ఏం చేస్తారో తెలియదు. పోని బయటకి వెళ్ళి అందరూ ఏం చేస్తున్నారో చూద్దమంటే చలి. ఇక గత్యంతరం లేక టి.వి. పెట్టా.

టి.వి.99: సాఫ్ట్ వేర్ ఉద్యోగులకి పిల్లనివ్వటానికి మీరు సిద్దమా? (మీ వివరాలు గోప్యంగా ఉంచబడతాయి.) మీ సమాధానం అవును అయితే ఎఱ్ఱగడ్డ పిచ్చి ఆసుపత్రి కి ఫోన్ చెయ్యండి. కాదు అయితే మీ పక్కింట్లో అద్దెకుండే సాఫ్ట్ వేర్ కుర్రాళ్ళు మీ అమ్మాయి మీద కన్నేసారు జాగర్త.

టి.వి.55: ఆర్ధికమాంధ్యంతో చివరికంటా పోరాడి ఉద్యోగాలు కోల్పోయిన సాఫ్ట్ వేర్ ఉద్యోగుల కుటుంబాలకి మీ సానుభూతి తెలియజేయాలనుకుంటే హైటెక్ సిటీ ముందు కొవ్వొత్తులని వెలిగించండి.

టి.వి. 100: @$!^*!*!)(*%%!$$

టి.వి. 1000000000000001: !@!^$%!!)*!*(!

టి.వి. ఆపేసి ఆఫీస్ కి బయలుదేరాను.

నేను: ఆటో లైఫ్ స్తైల్ కి వస్తావా?

ఆటోవాడు: 100 అవుతుంది.

నేను నా ట్యాగ్ తీసి మెడలో వేసుకున్నా.

ఆటోవాడు: సాఫ్ట్ వేరా?(సంతోషం సినిమా లో బ్రహ్మానందం డబ్బాపాలా అని అడిగినట్టు)

నేను: అవును. (దీనంగా మొహం పెట్టి)

ఆటోవాడు: ఊరుకోండి సార్. కష్టాలు సాఫ్ట్ వేర్ వాళ్ళకి కాకపోతే మనుషులకి వస్తాయా? ఇలాంటి సమయంలోనే ఒకరికొకరు చేదోడు గా ఉండాలి. 30 ఇవ్వండి చాలు.

కట్ చేస్తే మొత్తానికి ఆఫీస్ కి వచ్చిపడ్డా. డబ్బుల్లేక ఆటోవాడికి సొడెక్సో ఇచ్చా. ఆఫీస్ లో అడుగు పెట్టగానే పవన్ గాడు టెన్షన్ గా అటూ ఇటూ తిరుగుతున్నాడు.

నేను: “ఏమయ్యింది రా?”

పవన్: నాకు లీవ్ కావాలి రా. ఆర్.ఆర్.బి., బ్యాంక్ పుస్తకాలు కొనడానికి కోఠికి వెళ్ళాలి. సరోజ తెలుసు గా?

నేను: ఎవరు నువ్వు హౌసింగ్ లోన్ తీసుకున్న 20 లక్షలతో షాపింగ్ చేసిన అమ్మాయే గా ఎలా మరిచిపోతా?

పవన్: అవునవును. గవర్నమెంట్ ఉద్యోగం చూసుకోకపోతే, నన్ను పెళ్ళి చేసుకోను అంది. పోని మరో అమ్మాయిని చుసుకుందామంటే అప్పులివ్వటానికి బ్యాంకులన్నీ ఎత్తేస్తున్నారుగా.

అని హడావుడి గా మా పి.ఎం. ని కలిసాడు. మా పి.ఎం. “ఏంటయ్యా నీ గోల? రోలొచ్చి మద్దెలకి మొరపెట్టుకోవటం అంటే ఇదే. ఇటు ఉద్యోగం సవ్యంగా లేక అటు స్టాక్ మార్కెట్ లో పెట్టిన డబ్బులుపోయి నేను ఏడుస్తుంటే? వెళ్ళి ఏదో ఒకలా తగలడు” అని పవన్ గాడిని పంపేసాడు. నేను వెళ్ళి నా క్యూబ్ లో కూర్చున్నా. హాసిని ప్రమోషన్ వచ్చిందని చెప్పి స్వీట్ ఇచ్చి వెళ్ళిపోయింది. ఉద్యోగాలు తీసేసే కాలంలో ప్రమోషన్ ఏంటబ్బా నాకర్ధం కాలేదు. వాళ్ళ టీం లో ఉండే రాజేష్ ని అడుగుదామని కాల్ చేసా.

నేను: హలో

రాజేష్: అవును నేనే తాజ్ హోటల్లో చనిపొయింది. నా పేరు ఇమ్రాన్. మాది పాకిస్థాన్.

నేను వెంటనే బయపడి ఫొన్ పెట్టేసా. కాసేపట్లో కొందరు వైట్ డ్రెస్ లో వచ్చి రాజేష్ తో పాటు మరికొందర్ని గొలుసులు కట్టి తీసుకుపోయారు. జీవితంలో ఇచ్చిన ఒకేఒక్క సెమినార్ తో 10 మందిని మతిస్థిమితం లేకుండా చేసి హెడ్ కౌంట్ తగ్గించినందుకు హాసిని కి ప్రమోషన్ ఇచ్చారు. ఇంకా మరిన్ని సెమినార్లు చెప్పించాలని మేనేజ్మెంట్ అనుకుంది. ఏదో మెయిల్ చూసుకుంటున్నా.

ఫోన్ వచ్చింది. “సర్! నేను హెచ్.ఎస్.బి.సి. నుంచి మాట్లాడుతున్నా క్రెడిట్ కార్డ్”

నేను: నాకొద్దు.

“ఏడ్చావ్. అదే మేమూ చెప్పేది మీ కార్డ్ క్యాన్సిల్ చేసా పో” ఫొన్ పెట్టేసింది.

నా ఖర్మకి ఏడ్చి కాఫీ త్రాగుదామని వెళ్తుంటే (ఆఫీస్ లో కాదు బాబు. ఆఫీసుల్లో ఎప్పుడో ఎత్తేసారు) మా పి.ఎం. వచ్చి హాసిని ఏదో సెమినార్ అంటా నువ్వుకూడా వెళ్ళు అన్నాడు. విషయం అర్దమయ్యింది “సార్ పొద్దున్నే కాలుకి ముళ్ళు గుచ్చుకుంది అప్పటి నుండి కడుపులో నొప్పిగా ఉంది ఈ రోజు కి ఇంటికి వెళ్ళిపోతా” అని చెప్పి ఆయన ఏం చెబుతున్నాడో కూడా వినకుండా వచ్చేసా.

బయట ఒక కుర్రాడు ఏవో కరపత్రాలు పంచుతున్నాడు. మెడలో ట్యాగ్ వేసుకొని ఉన్నవాళ్ళకి మాత్రమే ఇస్తున్నాడు. నన్ను చూసి “గురూ తీసుకో పనికొస్తుంది” అని ఇచ్చాడు.

అందులో వివరాలు.. ప్రత్యమ్నాయ ఆదాయం కోసం కోచింగ్ సెంటర్. కోర్సులు

1. మిమ్మల్ని ఎవరూ గుర్తించకుండా పల్లీలు, భఠాణీలు అమ్ముకోవటం ఎలా?

2. మిర్చి బజ్జీ తయారీ విధానాలు.

3. దర్జాగా వచ్చి సెల్లు,ల్యాప్పీ పట్టుకొని పారిపోవటం ఎలా?

4…….

5…….

అదిచదువుతూ ఆటోని పిలిస్తే ఆటో వాళ్ళు అదోలా నా వైపు చూసి వెళ్ళిపోతున్నారు. ఒక ముసలి ఆటోడ్రైవర్ వచ్చాడు. “రా బాబు. భాదపడకు. ఆ భాద నాకు తెలుసు నాకూ సాఫ్ట్ వేర్ ఉద్యోగం చేసిన కొడుకు,అల్లుడూ ఉన్నారు” అని కన్నీళ్ళతో ఆటోలో తీసుకు వచ్చి డబ్బులు ఇస్తున్నా తీసుకోకుండా వెళ్ళిపోయాడు. నాకేమి అర్ధం కాలేదు. నేను రావటం చూసిన నా శతృవులైన పిచ్చుకలు తినటం మానేసి వచ్చి అన్ని గుమిగూడి ఒకదాని రెక్కలు ఒకటి పట్టుకొని నా వైపు చూసి ఆనందంగా నవ్వుతూ అరకులోయలో గిరిజన యువతులు చేసే థింసా నృత్యం చేయటం మొదలు పెట్టాయి. “కిచ్చా రే కిచా కిచా కిచ కిచ హో కిచ్చా రే కిచా కిచా కిచ కిచ హో” ఏరోజూ బియ్యం ఏరినప్పుడు కూడా ఒక్క గింజ వేసిన పాపాన పోలేదు నన్ను చూసి ఇంతలా పండగ చేసుకుంటున్నాయేంటి ఏం అర్ధం కాలేదు. బెల్ల్ కొడితే తలుపు తీసిన మా సన్నీ గాడు నన్ను చూసి భోరున ఏడ్వటం మొదలుపెట్టాడు.

నేను: “ఏమయ్యింది రా?”

సన్నీ: “నా ఉద్యోగం ఎలాగూ పోయింది. నీ ఉద్యోగం ఉందన్న ధైర్యం తో ఉన్నడబ్బులన్నీ పెట్టి బియ్యం కూరగాయలు తెచ్చేసా. గ్యాస్ ఆర్డర్ చేసా. లాండ్రీ కి బట్టలు కూడా ఇచ్చా. వా……ఆ డబ్బులే ఉంటే బస్సెక్కి అమలాపురం పోయి పాలవ్యాపారం చేసుకునేవాడిని.. వా….”

నేను: సరే ఇప్పుడేమయ్యింది?

సన్నీ: నీ చేతి లో ఆ పింక్ స్లిప్ ఏంటీ?

నేను: ఓర్ని చంపేసారు పో. అదా అందరు అలా అనుకోవటానికి కారణం.అది కరపత్రమ రా..బాబు.

హాసిని కి పెళ్ళి చూపులోచ్…

(గమనిక: హాసిని పాత్ర పూర్వాపరాలు తెలుసుకోవాలనుకుంటే హ హా హాసిని చదవండి. చదవకపోయినా ఈ టపాని చదవటానికి ఇబ్బందిలేదు. )

“ఏంటి మురళీ ఏం చేస్తున్నావ్ ? అలా బయటకి పోయివద్దాం రాకూడదూ” అంటూ వచ్చారు శ్రీ శని గారు. అసలే ఆయన నా చిరకాల మితృడు, తరతరాలుగా మా కుటుంబానికి ఆప్తుడు.
“అయ్యా! తమకేంటి ఇంత ప్రొద్దునే నా మీద ఇంత అభిమానం” అన్నాను.
“ఎన్ని సార్లు చెప్పానయ్యా నిద్రలేస్తూనే అద్దంలో ముఖం చూసుకోవద్దని. వింటావా? వినవు. నేను రాక తప్పింది కాదు” అన్నారు శనిగారు.
“ఏంటో ఎన్నిసార్లు మానుకుందామన్నా ఈ వెధవ అలవాటు మారటం లేదు. ప్రొద్దునే లేస్తూనే ముఖం ఎలావుంది, జుత్తి రేగిందా అని చూసుకోవటం అలవాటయ్యింది” అంటూ మనసులో కాదు బయటకే తిట్టుకున్నా. మనసులో అనుకున్నా ఆయనకి ఎలాగు తెలిసిపోతుందిగా.
“ఎంతవరకూ?” అన్నాను.
“భూమి మీద ఇంకా నీ నూకలు చెల్లిపోలేదులే. అదుగో నీకోసం అన్నపూర్ణా వాడు ఆట్టా, మైసూర్ సేండిల్ వాడు సబ్బులు, రోగాలకి రాన్ బ్యాక్సీ వాడు మందులు …. అన్ని ఫ్యాక్టరీల్లో తయారవుతున్నాయి లే. బయపడకు పదా” అన్నారు శనిగారు శూన్యంలోకి చూస్తూ.
”ఆమాత్రం హామీ ఇచ్చారు చాలు. పదండి. గురువుగారు నాకో మంచి స్నేహితురాలుంది తనని మీకు పరిచయం చేస్తా నన్నొదిలి తనతో దోస్తీ చెయ్యకూడదూ ?” అడిగాను ఆశగా.
“మొదట పరిచయం చెయ్యు తర్వాత ఆలోచిస్తాను.” ఆయన నవ్వులో ఏదో చిద్విలాసం. ”హమ్మయ్యా ఇది బాగుంది పదండి” మానవడు ఆశాజీవి.

అలా ఆయన్ని ఒక కాఫీషాపు కి తీసుకొని వెళ్ళా. ఎదురుగా ద గ్రేట్ హాసిని. ఇక ఈ రోజుతో దీని పని కట్టు. శనిగారు దీని తో స్నేహం చేస్తే దీని నోరు పడిపోతుంది. మాట్లాడకుండా ఇది ఎలాగూ బ్రతకలేదు కాబట్టి నరసింహా లో రమ్యకృష్ణలా ఒక చీకటి గదిలోకి పోతుంది.నన్ను ట్రైనులో పెట్టిన హింసకి ఇదే సరైన ప్రతీకారం. ఒక వేళ కర్మకాలి శనిగారి ప్రభావం చూపించలేకపోతే  ఈ వాగుడుకాయ ఎలాగూ ఈయన టెంకి పీకి  లోపలున్న గుజ్జంతా నంజుకుతినేస్తది. ఆయన జన్మలో ఎవరి జోలికి రాడు, రాలేడు. కాబట్టీ ఏవిధంగా చూసిన నాకే లాభం అనుకుని సంబరపడుతున్నా.
“హాయ్ శనిగారు ఎలా ఉన్నారు? ఏంటి ఈ మధ్య అసలు కనిపించటం మానేసారు?” అని 32 పళ్ళలో 30 కనబడేలా నవ్వుతూ అడిగింది హాసిని. నాకు కళ్ళు బైర్లుకమ్మి ఆ మెరుపులో మా జేజమ్మవాళ్ళ అమ్మమ్మ కనిపించింది. పాపం బాగా చిక్కిపోయింది 😦

“ఏం లేదు రా కన్నా ఈ మధ్య నువ్వు చేసే పనులన్నీ మెదడుకి మేత పనులేగా. శుభకార్యాలేవీ చేయటం లేదు నాకు మరి పనిపడటం లేదు” ఈయనగారు చెబుతున్నారు ఎక్కడలేని ప్రేమా ఒలకపోస్తూ. (గమనిక: మెదడుకి మేత అనగా మేకలాగ మెదడు మేసేయ్యటం.)
నేను ఏడుపులాంటి నవ్వు తో అక్కడ నిలబడ్డాను. నా ఏడుపు మునుపు డోలు శబ్ధంలా ఉండేది, ఇప్పుడు మద్దెల లా ఉంది ఎందుకో మరి.

ఇంతలో హాసిని ఎవరికో మెదడువాపు తెప్పించాటనికి (తగ్గించటానికి కాదు కేవలం తెప్పించటానికి) పక్కకి వెళ్ళింది. మంచి తరుణం మించిన దొరకదు అని పిచ్చికుక్క తరిమినట్టు పరిగెడుతూ వచ్చి ఇంటి దగ్గర పడ్డాను. నా వెనుకే శనిగారు దారిలో ఉన్న పనులు పూర్తి చేసుకోని వచ్చారు. “ఈవిడ మీకెలా తెలుసు స్వామీ?” అన్నాను.
“అసలు ఆవిడ నీకు పరిచయం  కావటమే నా ప్రభావం వలన. నీకో విషయం చెప్పనా” అని ఒక చిన్న పిట్టకధ చెప్పారు. అదే హాసిని పెళ్ళి చూపుల కధ.

హాసిని ఎప్పటిలాగే ఆఫీస్ కి టైముకి వచ్చేసి సిన్సియర్ గా చాటింగు చేసుకుంటూ ఉంది. ఇంతలో తనని పెళ్ళి చూపులు చూసిన 18 వ పెళ్ళికొడుకు ఉదయ్ కిరణ్ పింగ్ చేసాడు. వాడి బాసుగారి కూతురి స్నేహితురాలయిన రమ్య లేచిపోయి పెళ్ళిచేసుకున్న విషయం చర్చించాక, ఆఫీస్ ప్యూన్ సుబ్బారావు పట్టబుర్ర మీద ఈకలు మొలవక పోవటనికి కారణాం గురించి గొడవ పడుతున్నారు. ఇంతలో 19 వ పెళ్ళికొడుకు రాంచరణ్ “నాకిష్టమయిన పాట మౌనమే నా భాష ఓ మూగ మనసా ” అని మెసేజ్ పెట్టాడు. అప్పుడే రాబోయే పెళ్ళికొడుకు పవన్ కళ్యాణ్ ఫోన్ చేసాడు. రింగ్ టోన్ లోనే “మే..మే..” అని మేక అరుపు వినిపించింది. బకరా వాసన కొత్త బకరా వాసన అని హాసిని లోని వాగుడు దెయ్యం ఫోన్ ఎత్తింది.  “ఈ పాటికి మీ ఇంట్లో వాళ్ళు నా గురించి చెప్పే ఉంటారు. రేపు శనివారం సెలవు కదా కలుద్దామా?” అని అడిగాడు.  ఆ విషయం మీద ఒకగంట మాట్లాడిన తరువాత “సరే రండి” అని చెప్పి ఫోన్ పెట్టేసింది.

శనివారం ఉదయాన్నే పవన్ కళ్యాణ్ ఫోన్ చేసాడు నేను బయలుదేరాను మీరు రెడీ అవ్వండి అని. ఇక తప్పదని హాసిని 9 గంటలకే లేచి తయారవ్వటం మొదలు పెట్టింది. పవన్ మేఘాల్లో తేలిపోతూ,పాట పాడుకుంటూ వస్తున్నాడు. “హహ హా హహ హా హాసిని నీ నవ్వుల్లో ఎవరునట్టూ…. మేరి సఝనా.. మేరి సఝనా..  ధడేల్ ధడేల్ డమాల్”  శనిగారు ఎంట్రీ వలన వచ్చిన శబ్ధం. పవన్ ఆగి ఉన్న ఆటో ని అరవై కిలోమీటర్ల వేగం తో గుద్ది ఎగిరి, అంబులెన్స్ టాపు మీద పడ్డారు. ఆయన బైకు జారుతూ పోయి 108 క్రిందకి దూరింది. హాసిని కాసేపు ఆయన కోసం చూసింది రాలేదు. ఫోన్ చేసింది ఎత్తలేదు. సర్లే అని అన్నపూర్ణా మెస్ కి వెళ్ళి ఆంధ్రా తాలి తెప్పించుకొని దానిలోకి సర్వర్ ని నంజుకొని తినేసింది.

ఇది జరిగిన నెల రోజులకి పవన్ కోలుకుని పట్టు వదలని పప్పూ మరలా పరీక్షలు రాసినట్టుగా పెళ్ళిచూపులకి మరోసారి సిద్దపడ్డాడు. శనివారం కలిసి రాలేదని ఆదివారం ఫోన్ చేసి బయలుదేరాడు. కూకట్ పల్లి నుండి ఎర్రగడ్డ వరకు ప్రశాంతంగా ఉన్న ఆకాశం ఒక్కసారిగా ఉరిమింది. పిడుగులతో కూడిన వర్షం. వరదగా వచ్చిన నీటిలో పవన్ బైకు కొట్టుకుపోయి ఒక మేన్ హోల్ లొ ఇరుక్కుంది. ఈతరాని పవన్ ని భద్రతాదళాలు కాపాడాయన్న వార్తని బావర్చి లో ఇస్మాయిల్ తో  మాటాడుతూ బిరియాని తింటూ ఉన్న హాసిని కి టి.వి. చూస్తే గాని తెలియలేదు.(అమ్మతోడు సదరు ఇస్మాయిల్ ఎవరో నాకే కాదు హాసినికి కూడా అప్పటి వరకు తెలియదు)

అయినా పవన్ మరలా ఆదివారం రాగానే నేను రెడీ అని పోన్ చేసాడు. ఈ సారి హాసిని హృదయం చలించింది. పెళ్ళిభోజనాల్లో లో ఎంగిలి ఆకు కోసం ఎదురు చూస్తున్న మున్సిపాలిటి కుక్కలా తనకోసం ఎదురు చూస్తున్న పవన్ మీద మంచి అభిప్రాయం కలిగింది.వినాయకుడికి కొబ్బరికాయలు కొట్టి, జేబులో నిమ్మకాయలు పెట్టుకుని బయలుదేరిన పవన్ ఏ ఆటంకాలు లేకుండా వచ్చేసాడు. మేడమీదనుంచి దిగి పవన్ ని చూసిన హాసిని కెవ్వుమన్న కేకతో పడిపోయింది. తుమ్మ మొద్దుకి, తారుడబ్బా కి పుట్టిన సింగరేణి బొగ్గులా ఉన్నాడు. ఐరన్ లెగ్ శాస్త్రిని తలపై సుత్తి దెబ్బలేసి ఎత్తు తగ్గిస్తే  ఎలా ఉంటాడో అదే ఆకారం లో (నిరాకారమేమో?) గుండ్రంగా ఉన్నాడు. కరెంట్ పోతే ఎక్కడున్నాడో పోల్చుకోవటానికి కళ్ళే ఆధారం, ఎందుకంటే పళ్ళు కూడా తెల్లగా లేవు.

పవన్ హాసిని ని ఐ-మాక్స్ కి తీసుకెళ్ళాడు. పవన్ ఉత్సాహం కోసం కాఫీ తాగితే, హాసిని షాక్ నుంచి తేరుకోవటానికి ఐస్ క్రీం తీసుకుంది. అయినా తనకోసం కష్టపడ్డ పవన్ మీద ఏదోమూల మంచి అభిప్రాయం. మొదటిసారిగా హాసిని నోటికి తాళం వేసిన మొనగాడు పవన్ (మాటలు ఆపినవాడే మొనగాడు). ఇద్దరుకాసేపు మాట్లాడాక ఇక వెళ్దాం అనిలేచింది. సరే హాసిని హాస్టల్ దగ్గరలో ఉందనగా ఒక స్నేహితురాలు స్వప్న కనిపించింది. హాసిని గుండెళ్ళో రైళ్ళు పరిగెడుతున్నాయి. ఇతను ఎవరంటే ఏం చెప్పాలి? ఏమని చెప్పగలదు, ఎలా చెప్పగలదు. హమ్మో తన పరువు ప్రతిష్టలు. స్వప్న బాగా దగ్గిరకి వచ్చేసింది. చేయి చాపింది. హాసిని కూడ చేయి చాపింది. కానీ స్వప్న చేయిని పవన్ ముందు అందుకున్నాడు. అయిపోయాను మొత్తం చెప్పేస్తాడు అనుకుంది హాసిని.
“మీరేంటి ఇక్కడ” అని అడిగింది స్వప్న.

“హాసిని ని కలవటానికి వచ్చా అని ” చెప్పాడు పవన్.

హాసిని ని ప్రక్కకి తోసేసి ఇద్దరూ ఆపకుండా పలకరింపులు, కష్టసుఖాలు కొనసాగించేస్తున్నారు. జీవితం లో వాగుడు తో తనకే చెక్ పెట్టిన జంటని మొదటసారి చూస్తుంది హాసిని.
హాసిని షాకు తట్టుకోలేక మిట్ట మధ్యాహ్నం  నడిరోడ్డుమీద కళ్ళు తిరిగి పడబోయింది. ఆకలి వల్లనేమో అని స్వప్న,పవన్ హాసిని ని అన్నపూర్ణా రెస్టారెంటులోకి తీసుకెళ్లారు.
చికెన్ బిరియాని తెప్పించుకొని దుమ్ములురిచుకుంటూ,జోకులేసుకుంటూ హాసిని తింటుందో లేదో కూడా పట్టించుకోకుండా మాట్లాడేసుకుంటున్నారు స్వప్న,పవన్.వారి తిండి చూసిన హాసిని పక్షి జాతి ఏ జన్మలో ఏ పాపం చేసుకుందో అనుకుంది. వాళ్ళు మాత్రం పరుశరాముడు క్షత్రియ జాతిని నిర్మూలించినట్టు, ఆంధ్రప్రదేశ్ లో కోడీజాతిని నిర్మూలించటమే లక్ష్యంగా తింటూనే ఉన్నారు. అప్పటికే అటూ ఇటూ తిరిగిన సర్వరుకి ఆయాసం వచ్చింది. వండుతున్న వంటవాడికి గుండె నొఫ్ఫి వచ్చింది. ఇక ఆగలేక “మా దగ్గర కోళ్ళు లేవు. మేకలు,గొఱ్ఱెలు మీ దాటికి తట్టుకోలేక పారిపోయాయి. ఇక నేనే మిగిలాను నన్ను తినండి” అని టేబులెక్కి ప్లేటులో కూర్చున్నాడు సర్వరు. వాళ్ళకి ఎంత జాలేసిందంటే అంతజాలేసింది. “పచ్చిమాసం ఎలా తింటాం” అంటూ లేచారు.
ఒకగంట తరువాత పవన్ ఇద్దరికి చెప్పి బయల్దేరాడు. హాసిని స్వప్న ని బర బరా ఈడ్చుకొని లాక్కేల్లి అసలు వాడు నీకెలా తెలుసే అని ఆడిగింది. “ఏముందే మొన్న కుటుంబమంతా వచ్చి నన్ను చూసి వెళ్ళారు. పైగా పెళ్ళిచూపుల్లో మూడు రోజులు మా మూడు గేదెలు కష్టపడి ఇచ్చిన జున్నుపాలని జున్ను చేస్తే ముప్పై నిమిషాల్లో ముక్క మిగల్చకుండా మింగేసి నాకు జున్నంటే చాలా ఇష్టం. మీరే చేసారా. బాగుంది. అని ఒక పొగడ్త నా మొహాన పారేసి ఏ విషయం ఇంటికి వెళ్ళాక తెలియజేస్తాం అన్నారు. ఆ రోజు వాడి తిండికి జడుసు కున్న మా అక్క కొడుక్కి జ్వరం పట్టుకొని 10 నిమిషాల్లో 13 విరేచనాలయ్యాయి. ఇంకా గ్లూకోజు బాటిల్లు ఎక్కిస్తూనే ఉన్నారు. ఈ రోజు బిల్లు ఎలాగూ వాడిదే కదా అని ఒకపట్టు పట్టా  ” అని చెప్పింది స్వప్న.హమ్మయ్య పొరపాటున తను బిల్లు కట్టడానికి కమిటవ్వలేదు అనుకుంది హాసిని.

పదిరోజుల తరువాత పవన్ కి స్వప్న కి పెళ్ళయిపోయింది. హాసిని తనని చూడటానికి వస్తా అన్న  21 వ పెళ్ళికొడుకు  మహేష్ బాబు ని రావొద్దని చెప్పింది

హతవిధీ!

గమనిక: ఈ కధ నేను స్కుల్ చదివే రోజుల్లో ఈనాడు ఆదివారం పత్రిక లో వచ్చినది. నాకు చాలా ఇష్టమైనది.పూర్తిగా గుర్తులేకపోవటం తో నా పైత్యం కొంత జోడించా. అసలు కధ లో ఉన్న హాస్యం స్థాయి ని అందుకోలేకపోయినా, ఆ కధని అందరికి అందించాలన్న తాపత్రయం తో వ్రాసాను.

కోటేశ్వర్రావు ఒక చిన్న గవర్నమెంటు ఆఫీస్ లో ఓ సన్నకారు (ఇలా అనొచ్చో లేదో తెలియదు. అయినా అనేసానుగా అంతే.) గుమస్తా. పేరులో తప్ప ఇంటిలో దాచుకోవటానికి గాని, వంటి మీద వేసుకోవటనికి గాని కోట్లు లేవు.అతని జీవితం లో ఈ రోజు చాలా ఆనందించాల్సిన రోజు. ఎందుకంటే తన జీవితాశయం ఈ రోజు నెరవేరబోతుంది. అందుకే ఆఫీస్ నుంచి త్వరగా వచ్చేయ్యాలని ప్రొద్దునే ఆఫీస్ కి వచ్చి తన పని త్వరగా ముగించటం మొదలు పెట్టాడు. మొదటపని బాస్ గదిలో సంతకం పెట్టడం అయిపోయింది. రెండో పని చూడాల్సిన ఫైళ్ళు ఎన్ని ఉన్నాయో లెక్కపెట్టడం. ఈ రోజు సహ గుమస్తా సుబ్రమణ్యం గారు రాలేదు. కాబట్టి మూడో పని అంటే అతని తో వ్యాపార,రాజకీయ,విద్యా,సినిమా,అంతర్జాతీయ విషయాల పై చర్చ లేనట్టే. కాబట్టీ ప్రొద్దుట ఆఫీస్ లో చెయ్యాల్సిన పని లేదు, కాస్తంత కునుకు తీస్తే తియ్యాలి. కానీ కోటేశ్వర్రావు చాలా నిజాయితీ పరుడు. ఆఫీస్ లో నిద్రవస్తే ఇంటికి వెళ్ళి పడుకుంటాడే తప్ప ఆఫీస్ లో పడుకోడు. కాబట్టి తీరిగ్గా ఆ రోజు సాయంత్రం తను ఏమిచెయ్యాలి అనేది ఒకసారి మననం చేసుకుంటున్నాడు.

ఇప్పుడు కోటేశ్వర్రావు గారి ఊహల్లో ఉన్నారుగా ఇక కధ ఆయనే చెబుతారు.

అసలు ఎప్పటి కోరికని, ఎన్నాళ్ళు ఎదురు చూసానని. వాసుగాడిలా పిల్ల కోసం గాని, సత్తి గాడి లా పెళ్ళి కోసం గాని,సూరిగాడిలా జాబు కోసం గాని,బావగారి లాగా ఓ బాబు కోసం గానీ ఎప్పుడూ ఎదురుచూడలేదు. ఎప్పుడో చిన్నప్పుడు మా ఎదురింటిలో ఉండే బబ్లుగాడు వాళ్ళ మావయ్యతో వెళ్ళాడు 5స్టార్ హోటల్ కి. మరుసటి రోజు నుంచి ఒక 5 రోజులు బాత్రూం లో ఆ నక్షత్రాలు గుర్తుచేసుకున్నాడు. అయినాసరే స్కూల్ కి వచ్చిన దగ్గర్నించి వర్ణిస్తూనే ఉన్నాడు. వాడి చుట్టూ మా లాంటి వాళ్ళం కూర్చుని ఓ James Bond cinema ఊహించుకొనేవాళ్ళం.ఏదైనాసరే అబ్బాయి మీ జీవితం లో ఓ సారైనా అప్పుచేసైనా 5స్టార్ హోటల్లో తినాలి మరి అని ఎక్కడ లేని పెద్దరికం తెచ్చేసుకొని చెఫ్ఫాడు. కొన్ని రోజులకి బబ్లువాళ్ళు వేరే ఊరువెళ్ళిపోయారు. అయినా నా మనసులో వాడు చెప్పినమాటలు నిలిచిపోయాయి. నాన్ననడిగితే తాట తీస్తాడు. పైగా నీ చదువు కి ఇంట్లో తిండిపెట్టడమే ఎక్కువ, ఇంకా హోటల్లా? అని వారం రోజులు తిండిపెట్టకపోతే కడుపుమాడి చస్తా. ఆఖరికి పెళ్ళి చేసుకున్న కొత్తలో మా ఆవిడతో వెళ్దామని కలగన్నా. మా ఆవిడ నా కోరిక వినగానే అప్పడాల కర్రతోనో, అట్లకర్రతోనో సరిగా గుర్తులేదు గానీ నా డిప్ప మీద కొడితే మాడు పగిలి సరిగ్గా 5 కుట్లు వేయించుకున్నా. ఈ 5 నంబరు నాతో బాగానే ఆడుకుంటుంది అనుకొన్నా డాక్టరికి 5 వందలు ఇస్తూ. అప్పటినించి నా కోరికని నాలోనే దాచుకున్నా. ఎప్పటికైనా నే ఒక్కడినైనా వెళ్ళాలని గట్టి నిర్ణయం తీసుకున్నా. నాలుగయిదు నెలలు గా డబ్బులు దాచుకుంటే మా ఆవిడ వాళ్ళ పుట్టింటి కి అవసరమని ఇచ్చేసింది. నిన్న తీసుకున్న బోనస్ డబ్బులు మాత్రం మా ఆవిడకి తెలియకుండా దాచేసాను, అవే ఈ సారి నా పెట్టుబడి.

ఇప్పుడు నేను వచ్చేసాను అదేనండి మీ మురళీ ని.

సరిగ్గా 5 గంటలకి బాస్ పిచ్చేశ్వర్రావు ఆఫీస్ కి వచ్చాడు. వస్తూనే కోటేశ్వర్రావు ని పిలిచి అర్జంటుగా ఒక ఫైలు ని పూర్తి చెయ్యమని ఇచ్చాడు. కోటేశ్వర్రావు నీరుగారిపోయాడు. గడియారం 5 గంటలు కొడుతూ ఉంటే 5 నంబరు ని తిట్టుకున్నాడు. జీవితం లొ 10 వ తరగతి పాసవ్వడానికి కష్ట పడ్డట్టు కష్ట పడితే 6.30 కి పని పూర్తి అయ్యింది. మరుక్షణం లో బాస్ కి కనిపించకుండా కిటికీ లోంచి దూకి ఇంటికి పారిపోయాడు. ఇంటికి వెళ్ళగానే సుబ్బు గాడి చెల్లి పెళ్ళిచూపులంట నే త్వరగా వెళ్ళాలి అని తన భార్య ఆండాళ్ళు కి చెప్పి బాత్రూం లోకి వెళ్ళాడు.అత్తవారు పండగకి పెట్టిన కొత్తబట్టలు వేసుకొని భార్యకి అనుమానం వచ్చేలోగా బయట పడ్డాడు.

హాయిగా రోడ్డు మీద నడుచుకుంటూ హోటల్ కి చేరుకున్నాడు. లోపలకి నడవాలంటే కొంచెంకంగారుగా ఉన్న బయటపడకుండా లోపలికి ప్రవేశించాడు. గేటు దగ్గర ఒకడు “సలీం-అనార్కలి” లో మొఘల్ చక్రవర్తిలా వేషం వేసుకొని ఉన్నాడు. రాగానే నమస్కారం పెట్టాడు. కోటేశ్వర్రావు కళ్ళ నీళ్ళు పెట్టుకున్నాడు. ఆఫీస్ లో ప్యూన్ గాని, కట్టుకొన్న పెళ్ళాం గానీ ఎప్పుడూ జీవితం లో తనకి ఇలా చేసిన పాపాన పోలేదు. గేటువాడు నవ్వుకున్నాడు. “ఓర్ని! మొహం చూస్తేనే తెలుస్తుంది మొదటసారని.” అనుకున్నాడు.

లోపలికి దర్జాగా వెళ్ళిన కోటేశ్వర్రావు  ఎదురుగా కనిపిస్తున్న గది తలుపు తీసి లోపలికి వెళ్ళాడు. అప్పుడు అర్ధమయ్యింది అది వాష్ రూం అని ఎవరూ చూడక ముందే ఒక్క గెంతు లో బయటకి వచ్చాడు. “ఇంకా నయం ఆడవాళ్ళది కాదు” అనుకుంటూ. కొంచెం ముందుకి నడిచాక అద్దాల నుండి చూస్తే అందరూ భోజనం చేస్తూ కనిపించారు. హమ్మయ్యా అనుకుంటూ ఆ గది లోకి వెళ్ళాడు. ఖాళీ గా ఉన్న ఒక టేబుల్ చూసి కూర్చున్నాడు. ఇంతలో ఒక సూటోడు (సూటు వేసుకున్న వాడు) వచ్చి ఈ టేబుల్ రిజర్వ్ చేసుకున్నారు సర్. మీకు మరో టేబుల్ చూపిస్తా అన్నాడు. వాడు ఇంగ్లీష్ లో చెప్పినది అర్ధం కాక పోయినా వాడి హావభావాలు చూస్తే “ఎక్కడ పడితే అక్కడ కూర్చోకూడదు రా బడుద్దాయి” అని అర్ధమయ్యింది. మరి కాసేపు 8 వ తరగతి లో చదువుకున్న English poem చదివి వినిపించాడు. బీచ్ వ్యూ, సిటీ వ్యూ అనే పదాలు మాత్రమే అర్ధమయ్యాయి. వాడి పాడిన poem లో.బీచ్ అని అనగానే ఒక టేబుల్ చూపించి వెళ్ళిపోయాడు.

బీచ్ ని చూస్తూ ఉంటే ఎప్పుడూ అందంగా కనిపించేది, ఈ రోజు మాత్రం చాలా ఖరీదు గా అనిపిస్తుంది అతనికి. మరో సూటోడు వచ్చాడు. 10 వ తరగతి లో ఇంగ్లీష్ పరీక్ష లో అడిగినట్టు ఒక ప్రశ్న అడిగాడు. తనా గుమస్తా తెలివితేటలు అది ఒక ప్రశ్న అని అర్ధం చేసుకోవటనికి పనికి వఛ్ఛాయి గాని, సమాధానం ఏమి చెప్పాలో పాలు పోలేదు. సరే ఏమి చెయ్యాలో తెలీక “మీల్స్” అన్నాడు. “”వ్వాట్” అని పిచ్చ మొహం పెట్టాడు సర్వర్. “బాబూ! మీల్స్” అన్న కోటేశ్వర్రావు పిలుపు తో తెలివి లోకి వచ్చిన సర్వర్ కి మనోడి సంగతి అర్ధమయ్యింది. కానీ వృత్తిధర్మం కాదనలేక ప్రపంచ పటం లో ఉన్నదేశాలు పేర్లన్ని చదివి వినిపించాడు. విషయం సగం అర్ధమయ్యి సగం అర్ధం కాని కోటేశ్వర్రావు దేశాభిమానం తో ఇండియన్ అన్నాడూ. తరువాత మన సర్వర్ గారు హాలివుడ్ లో కొత్తగా రిలీజ్ అయిన సినిమాల పేర్లు చదువుతూ పోయాడు. కోటేస్వర్రావు కి ముచ్చెమటలు పోసాయి. తనకి కావాల్సిన గుత్తి వంకాయ కూర, పెరుగు గారి, నాటు కోడి వేపుడు, పాయసం వాడికి ఎలా చెప్పాలో తెలియక తల పట్టుకున్నాడు. మన సర్వర్ గారు మాత్రం ఇంకా పేర్లు చదవటం ఆపలేదు. మనవాడికి గొంతు తడారిపోయి దాహాం తో వాటర్ అని అరిచినంత పని చేసాడు, “ఓ.కే. సర్ చిల్డ్ వాటర్, ప్లైన్ వాటర్,మినరల్ వాటర్ …………” ఇంకాసేపు ఈ లిస్టు కొనసాగుతునే వుంది. కోటేశ్వర్రావు కి నీరసమొచ్చి ఏమి చెయ్యాలో పాలుపోక బొటన్ వేలు చూపించి నోటి దగ్గర చూపించాడు. భాష కన్నా ఆంగికాన్ని అర్ధం చేసుకొని వాడు అక్కడినించి వెళ్ళిపోయాడు.

వాడొచ్చే లోగా మల్టిపుల్ చాయిస్ కి 10 వ తరగతి లో టిక్కు పెట్టినట్టు కొన్ని ముందే అనేసి వాడూ రాగానే చూపించేసాడు. వాడు ఆర్డర్ తీసుకొని వెళ్ళిపోయాడు. సునామి తన కళ్ళముందు వరకు వచ్చి వెళ్ళిపోయింది అన్నంత ఆనందపడి కాసేపు కునుకు తీసాడు. కొన్ని గంటల తరువాత సర్వర్ ఎవో పదార్ధాల పైన ఆకులు, టమోటాలు వేసి పట్టుకొచ్చాడు. అన్నింటి ని కొంచెం గా వడ్డించాడు. వాడు అలానే చూస్తూ ఉంటే తినటనికి చాల ఇబ్బంది గా వుంది. అసలు అత్తగారింటి దగ్గర కూడా ఎవరూ లేనప్పుడే భోజనం చేసి తన గదిలోకి పోయేవాడు. అందుకే కొంచెం ఇబ్బంది గా తినటం మొదలు పెట్టాడు. ఏ పధార్ధం ఏంటో అర్ధం కావటం లేదు, ఒక్క దానికి రుచి పచి లేదు. అదే అసలు నాయర్ హోటల్లో అయితే. ఒక స్పెషల్ మీల్స్ అనగానే మరో ప్రశ్న అడగకుండా తెచ్చి పడేస్తాడు. రుచి విషయంలో తిరిగే లేదు. ఎదో వేపకాయ చేదు తిన్నమొహం పెట్టి మొత్తానికి భోజనం ముగించాడు. ఇంతలో గిన్ని లో వేడి నీళ్ళు తెఛ్ఛిన సర్వర్ మనోడికి తెలుసో లేదో అనే అనుమానం తో చేతులు ముంచి కడుగుకోమన్నట్టు  సైగ చేసి చూపించాడు. చేతులు ముంచితే లోపలేదో తగిలి బయటకి తీసాడు నిమ్మచెక్క. దీన్నేమి చెయ్యాలి అన్నట్టు సర్వర్ వైపు చూసాడు దీన్ని ముందే ఊహించిన సర్వర్ అక్కడ నుండి పారిపోయాడు. “దొంగ వెధవ చూసుకోకుండా నిమ్మకాయ పడిన నీళ్ళు తెచ్చి దొరికి పోయానని పారిపోయాడు” అనుకున్నాడు. బిల్లు పట్టుకొని వఛ్ఛాడు. బిల్లు 5***/- (5 వేలు) అయ్యింది. మనోడికి అప్పుడు అర్ధమయ్యింది ఇక్కడ చుక్కలు తినే దానిలోకాక బిల్లు లో ఉంటుందని. మేనేజర్ మిమ్మల్ని పిలిచారని ఒక సూటోడు వచ్చి కోటేశ్వర్రావు ని తీసుకొని వెళ్ళాడు. “బిల్లు డబ్బులు లేని మొహం లా కనిపించానా” అనుకుంటూ ఎత్తుగా ఉన్న జేబులు ఒకసారి తడుము కున్నాడు.

లోపలి కి రాగానే ఈ రోజు నా కూతురి పుట్టిన రొజు అందుకే కొంతమంది బిల్లుని తీసుకోవటం లేదు, దయచేసి ఈ చిన్న కాంప్లిమెంటు తీసుకోండని ఒక గిఫ్టు ఇచ్చి వెళ్ళిపోయాడు. అసలు కోటేశ్వర్రావు గాలి లో తేలుకుంటూ ఇంటికి వచ్చాడు. మరుసటి రోజు ఆఫీస్ లో అందరికి ఈ విషయం చెప్పాలి. ఫ్రీ భోజనమే కాక మేనేజర్ దగ్గర నుండి గిఫ్టు. ఆఫీస్ లో అందరు కుళ్ళి చావలి అని ఆనందపడుతూ ఇంటి లో అడుగు పెట్టాడు. సోఫా లో సుబ్బు గాడు. “రా రా బాబు నీ కోసమే గంట నుంచి ఎదురూ చూస్తున్నా. మా ఇంటికని వెళ్ళావంట. బోనస్ తీసుకొని సంతకం పెట్టలేదంట కదా! బాస్ పంపించాడు” అని సంతకం తీసుకొని వెళ్ళిపోయాడు. గేటు వేసి లోపలకి వస్తుంటే ఎదో వస్తువు గాల్లో ఎగురు కుంటూ వచ్చి తలకి తగిలింది. అప్పడాల కర్రో? అట్ల కర్రో? హతవిధీ!

నేటికి నెరవేరిన మూషికవరం

ఆ ప్రకారంగా నైమిషారణ్యంలో సేదతీరుతున్న ఋషిపుంగవలకి అటువైపుగా వచ్చుచున్న శుకమహర్షి దర్శనం కలిగింది. అందరూ ఆ మహా భాగవతునికి సపర్యలు చేసి,స్తుతించిన పిమ్మట ఆ మహానుభావుని ద్వార కధాకాలక్షేపాన్ని ఆశించినవారై “స్వామీ! ఇది వరకు మానవమాత్రులెవరికి తెలియనిది, ఎవరికి ఎవరిచేత చెప్పబడనిది, ఇంకనూ దైవరహస్యముగానే ఉన్న వృత్తాంతమేమైనా ఉంటే ఈ సమయం లో మాకు చెప్పవలసినది” అని వినమ్రంగా ప్రార్దించారు. వారి సపర్యలకి సంతుష్ఠుడైన శుకమహర్షి చిరునవ్వు తో “తప్పకుండా చెబుతా. కానీ ఈ విపరీత కోరిక ఎందుకు కలిగింది నాయన?” అని అడిగారు.

ఇంతలో చిరు జల్లులు మొదలయ్యాయి. చంద్రబాబు హయాంలో ఆకస్మిక తనిఖీ లు, వైయస్ పాలనలో అకాల వర్షాలు తప్పవని అనుకుంటుంటే ఋష్యశృంగులవారు విచ్చేసారు. ఆ చిరుజల్లులు ఆయన రావటం చేత అని గ్రహించిన ఋషులు దేవునిపాలనను (అంధ్రప్రదేశ్ లో) అనుమానించినందుకు కించిత్తు చింతించి మిగిలిన కార్యక్రమాన్ని కొనసాగించేందుకు కుటీరాలలోకి పరుగు తీసారు.శుకమహర్షి తనకై ఉద్దేశించబడిన ఆసనం లో ఆసీనులయ్యాక ఋషులు సమాధానం చెప్పనారంభించారు.

“స్వామీ! మేము చదవని పురాణాలు, వినని వృత్తాంతాలు లేవు. ఆ కారణం చేత కొత్త కధలు వినాలన్న ఆరాటం లో మానవులలాగా సినిమాలకి అలవాటుపడ్డాం. ఈ మధ్య కాలం లో వస్తున్న తెలుగు సినిమాల్లో పాత్రలు తప్ప కధలు అంతరించిపోయాయి. సినిమాకి వెళితే చేతి చమురు వదులుతుందే తప్ప ఇసుమంతైనా కొత్త దనం లేదు. కధానాయకుల విన్యాసాలకు అంతులేదు. దేవదేవుడైనా సింహాసనం వద్దకి వెళ్ళి ఆసీనుడవుతాడు. కానీ తెలుగు హీరోల వద్దకే సింహాసనాలు పరుగెత్తుకొస్తాయి. సాక్షాత్తు భగవంతుడు రధసారధి గా వీరాధివీరుడు ఆర్జునుడు యుద్దానికి వెల్లినా కౌరవసైన్యం లో భంటు కూడా వెన్ను చూపలేదు. కానీ తెలుగు హీరో ని చూస్తే అరివీర భయంకరులు, మహా ముష్కరులు అయిన దుండగులు అస్త్రసన్యాసం చేసి పారిపోతారు. టైటిల్ పడక ముందే మలుపులు, పోష్టర్లు చూడగానే కధలు తెలిసిపోతున్నాయి కాబట్టి చిన్నదైనా ఒక కొత్త వృత్తాంతం కోసం మనసు పరిపరి విధాల తపిస్తుంది” అని తన సుదీర్ఘమైన ప్రసంగాన్ని ముగించాడు దిగులు ముఖంతో, గడ్డం సగం ఊడిన కుర్ర ఋషి.

ఋష్యశృంగులవారు విషయం అవగతమైన వారై  “మహర్షి! ఈ కుర్ర రిషి తన భాధని సుదీర్ఘంగా శేఖర్ కమ్ముల గోదావరి సినిమాలా సాగతీస్తూ వెల్లగక్కాడు.  తమరు మాత్రం ఎన్నాళ్ళు ఆ శ్రీ హరి కధలు చెబుతారు, బి.గోపాల్ బాలకృష్ణ తో వరసగా సినిమాలు తీసినట్టు. పాపం వీళ్ళ కోసం ఒక సరి కొత్త కధ చెప్పండి.” అని వివరించారు. శుకమహర్షి చిరునవ్వుతో చెప్పనారంభించారు.

పూర్వం ఒకానొక మహారణ్యంలో జంతువులన్నీ ఒక గొప్ప ఉత్సవాన్ని జరుపుంటున్నాయి. ఆ ఉత్సవంలో లేని వింతలు,విశేషాలు లేవు. ఆ ఉత్సవానికి దేవతల వద్ద ఉండే జంతువులని, మృగాలని పిలిచారు. వీరిని సంతోషబెట్టి తమపనులు దేవతలకి వీరిద్వారా విన్నవించవచ్చని ఆలోచన. విందులు, వినోదాలు ఘనంగా జరుగుతున్నాయి. సురాపానం (అదే లెండి కల్లు తాగాయి) చేసిన జంతువులన్నీ పిచ్చి ఆననదంతో గెంతులు వేస్తున్నాయి.అతిధులుగా వచ్చిన జంతాగ్రేసరులనందరినీ ఘనంగా సత్కరిస్తున్నారు. సింహాలని, పులులని, ఏనుగులని అలా అందరిని ఘనంగా సత్కరించారు. తన సకల పరివారం తో సహా వేంచేసిన మూషికరాజుని మాత్రం ఎవరూ గుర్తించలేదు.

దానితో తన పరివారం ముందు జరిగిన అవమానాన్ని భరించలేని మూషికరాజు ఆగ్రహంతో ఊగిపోతూ “లోకంలో ప్రధమ పూజ్యుడు, విఘ్నరాజు వాహానాన్ని నేను. ఆ మహాదేవుని కి సమస్త లోకాలని చూపేది నేనే. మరి నేను లెజెండ్ ని కాదా? ఇప్పుడే తేలిపోవాలి ఎవరు లెజెండు, ఎవరు సెలబ్రిటీ?”

ఇంతలో ఎవరో వజ్రోత్సవాలు అయిపోయాక మోహన్ బాబు గారిని అడిగి చెబుతామన్నారు.

“మీరు పుస్తకాలు అచ్చేసే వరకు ఆగే ఓపిక లేదు. ఇప్పుడే తేల్చండి.”

అప్పుడు అక్కడుండే జంతువులన్నీ అవహేళన చేసాయి. ఎవరూ లెక్క చేయలేదు. “నీకు అంత గౌరవం కావాలంటే నీ ప్రభువినే అడుగు పో. ఇన్నాళ్ళు  మోసినందుకు ఆయన నీకు ఏమాత్రం గౌరవమిస్తారో చూస్తాం” అని హేళన చేసాయి. ఆ ఆగ్రహంతో మూషికరాజు తన పరివరానికి అక్కడ ఉత్సవాన్ని నాశనం చేయమని ఆదేశించి సరాసరి వినాయకుని వద్దకు వెల్లింది.

జరిగినది మొత్తం చెప్పి “తమరు లోకంలో ఉన్న భక్తులందరి కీ వరాలు ఇస్తారు. ఇన్నాళ్ళుగా నాకు మాత్రం ఒక్క వరం కూడా ఇవ్వలేదు. ఈ రోజు వరం ఇచ్చి తీరవలసినదే” అని పట్టుబట్టింది. కాదనలేని స్వామి కోరుకోమన్నాడు.

“ఇకనించి తమరు పూర్తిగా నా మీదే ఆధారపడి ఉండాలి. ప్రపంచం మొత్తం నా మీదే ఆధారపడి నడవాలి. నన్నందరూ అందలమెక్కించాలి. నేను లేకపోతే ప్రపంచం లో పనులన్నీ ఆగిపోవాలి.” అని ఆవేశంతో చుంచు గోల చేసింది.

స్వామి ఇరుకున పడ్డాడు. కాదంటే రేపటినుంచి నిర్వాహనుడయిపోతాడు. హోండా లు, ఆడీలు వాడేంత ధనవంతుడు కాడు. భిక్షాటన చేసే తండ్రి, ఇల్లేమో శ్మశానం. ఇప్పుడు వాహనంకూడా లేకపోతే సాటి దేవతల ముందు పరువుపోతుంది.

“సరే మూషికా, అట్లే కానివ్వు. వరం ఇస్తున్నా తీసుకో. నీవు కోరినట్టు కలియుగంలో ప్రపంచం మొత్తం నీ ఆకారపు మూర్తులని చేపట్టి నీ మీదే ఆధారపడి నడుస్తుంది. ఇకపోతే నాకు ఎలాగూ నీవే ఆధారం. కాబట్టి ఇకపైన  నీ మూర్తులని చేపట్టిన మానవులు నా వంటి రూపాన్ని పొందుతారు. అనగా బానపొట్ట తో నా వలెనే కనిపిస్తారు. కావున నేనే నీ పై ఆధారపడినట్టు నీకు సంతృప్తి కలుగుతుంది.” అని వరమిచ్చాడు. ఈవిధంగా కధని పూర్తి చేసి శుకమహర్షి, ఋష్యశృంగులు సెలవుతీసుకొని వెళ్ళిపోయారు.

అదండీ సంగతి ఆ వరం వల్ల ప్రపంచం ఈ రోజున మౌస్ మీద ఆధారపడి నడుస్తుంది. మౌస్ చేతపట్టిన సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీర్లకి పొట్ట సంక్రమించింది. ఈ విషయం తెలీక నానా హైరానా పడి మా వాళ్ళు జిమ్ము లనీ, యోగా అనీ చాలా చేస్తారు. అయినా ప్రయోజనం లేదు. పై పెచ్చు ఈ టెన్షన్ వల్ల జుత్తు ఊడిపోవడమనే కొత్త సమస్య. అందుకే ప్రియతమ సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీర్లు జరగాల్సిందే జరుగుతుంది. మీరు అనవసర హైరానా పడకండి. జై మూషికా జై జై మూషికా అని సరిపెట్టుకోండి..

హ హా హాసిని

కొన్నేళ్ళ క్రితం శంకరాభరణం సినిమా వచ్చిన కొత్తలో వయస్సు మళ్ళిన తాతగార్లంతా “స రీఈఈఈఈఈఈ గాఆఆఆఆఆఆఆఆ మాఆఆఆఆఆ” అంటూ బ్యాటరీ అయిపోయిన రేడియోలా రోడ్లమీద ‘ఖూనీ’రాగాలు తీస్తూ హీరోల్లా ఫోజులు కొట్టారంటా. (నాకు తెలియదులెండి నేనప్పటికి పుట్టి చావలే.ఎవరో చెప్పగా విన్నా.) ఆ తరువాత సోగ్గాడు శోభన్ బాబులు, దసరా బుల్లోల్లు, సకల వాహన చోదకులు (ఆటో డ్రైవర్,లారీ డ్రైవర్ తదితరులు), గూండాలు,రౌడీలు అంతెందుకు నిన్న కాక మొన్న జె.డి.చక్రవర్తి ని చూసి గెడ్డం గాల్లు, నిన్నటికి నిన్న ఆర్య సినిమా చూసి ఒకవైపు ప్రేమికులు అందరూ సినిమాలు చూసి తమని తాము సినిమాలో హీరో గా గుర్తించేసుకొని, ఫోజు కొట్టిన వారే. ఇప్పుడింక మరొకరు తయారయ్యారు. వాళ్ళే హ హ హాసిని లు. బొమ్మరిల్లు,JOB WE MET సినిమాల పుణ్యమా అని లొడ లొడ వాగే వాగుడుకాయలు, పిచ్చి పనులు చేసే టింగరి బుచ్చిలు, మనుషుల పరిమాణం పెరిగినా మెదడులో పరిఙ్ఞానం లేని చవట దద్దమ్మలు ఫోజులు కొట్టేకాలం దాపురించింది. ఇంక అరుదుగా దొరికే ఈ జాతి అమ్మాయిలని తమ ఆడస్నేహితుల జాబితా లో చేర్చుకుంటే ఉన్న పళంగా తాము కూడా సిద్దు అనిపించుకోవచ్చని ఆరాట పడే చవట సన్నాసులంతా అమీర్ పేటలో ఐసుబండ్ల దగ్గర, టాంక్ బండ్ పైన పీసు మిఠాయి కొట్ల దగ్గర పడిగాపులు కాస్తున్నారు. మన హాసినీలు మాత్రం every dog has it’s day. టైం వచినప్పుడే ఫోజు కొట్టాలన్న సూత్రం సిన్సియర్ గా ఆచరిస్తూ తమ చీముడి ముక్కులు ఎగబీలుస్తూ, షోడా బుడ్డీ కళ్ళ జోళ్ళు సవరిస్తూ ఫ్యాషన్ షో చూపిస్తున్నారు. మన సన్నాసులు ఆ మెల్ల కళ్ళలో అందాన్ని పొగుడుతూ, ఆ జడ్డి నవ్వు కై పడి చస్తున్నారు. (అరెరే అరెరే మనసే జారే…, ఎటో వెళ్ళిపోయింది మనసు…)
హు.. ఈ మధ్య నాకో హాసినితో పరిచయం పొందే మహద్భాగ్యం (?) దక్కింది. (కాకపోతే నేను సిద్దు ని కాను. కాదు కూడదు అనుకుంటే భాస్కర్ గా గుర్తించ ప్రార్ధన.) ఈవిడగారెమన్నా తక్కువతిన్నారా? సినిమాలో హాసిని కంటే నాలుగు నాలుగులు పదహారాకులు ఎక్కువ చదివింది. అర్ధరాత్రి టాంక్ బండ్ పైన షికారని వెళ్ళటం, తరువాత భయపడి స్నేహితులని పిలవటం, రైల్లోనో, బస్సులోనో పరిచయమయిన అడ్డమయిన వాళ్ళకి పూర్తి బయొడేటా, మొబైల్ నెంబరు తో కలిపి ఇవ్వటం, తర్వాత తంతు షరామాములే వచ్చే కాల్స్ మాట్లాడలేక నెంబరు మార్చటం, రాత్రి 9 గంటలకి అనగా భోజనానికి 10 నిమిషాల ముందు దుకాణం మొత్తం కట్టేసి వెళ్ళిపోతున్న టీకొట్టువాన్ని పారిపోకుండా పట్టుకొని ఆపి టీ నో కాఫీ నో త్రాగటం ఇంకా.. ఒక్క క్షణం దాహంగా వుంది మంచి నీళ్ళు త్రాగి వస్తా. హమ్మయ్య..ఇంకా ఆటో అంకుల్లు, ఆఫీసులో సెక్యూరిటీ గార్డు ఫ్రెండులు, అప్పుడప్పుడూ చూడటానికి వచ్చి వెళ్ళే  తుమ్మ మొద్దులాంటి పెళ్ళికొడుకులు ఇవన్నీ కలిపితే మా సదరు అప్పలమ్మ గారి వైభోగం లో సగం కూడా కాదు. అందుకనే మొదలుగునవి అని చివర్లో మీరే పెట్టేసుకొని నన్ను క్షమించేసుకోవలసినది గా ప్రార్ధన.
ఎప్పుడూ ప్రత్యక్షంగా చూడని ఆ మనిషి మా వూరే అని తెలిసి మాట్లాడా. మొదట్లో ఆఫీసుకి వెళ్లే తొందరలో టిఫిన్ తినే వాడిలా అరకొరగా మాట్లాడేది. అమ్మాయి నెమ్మదస్తురాలేమో అనుకున్నా. ఒకరోజు అత్యవసరం ఉండి ఫోన్ చేసా. కాసేపటికి మొహమాటం అనే బూజు వదిలిపోయి తన జూలు విదిల్చింది. రాత్రి 10.30 కి మొదలయ్యి తెల్లవారి 3 గంటల వరకూ కొనసాగిన ఏకపక్ష చర్చల్లో (చర్చలు అని ఎందుకన్నా అంటే ఊ.. కొట్టడం, కొన్ని ప్రశ్నలకి సమాధానం చెప్పటం నా క్రియాశీలక ప్రాతినిధ్యం గా గుర్తించాలి మీరు. ) నాగురించి అన్ని విషయాలు తెలుసుకొని, తన గురించి కొన్ని విషయాలు మాత్రం చెప్పి వాళ్ళ హాస్టల్ లో మరుసటి రోజు కూర వండటానికి తెచ్చిన కోడి కూసేసిందని పడుకోవాలని తొందరపడి ఫోన్ పెట్టేసింది. తరువాత కొన్ని రోజుల పాటు యధాలాపంగా అంతే సమయం జరిగిన ప్రసంగాల్లో (నా క్రియాశీలక ప్రాతినిధ్యం పూర్తిగా అణిచివేయబడిందని ఈ పాటికి గుర్తించే ఉంటారు.) తన గురించి ఒక మాదిరి అవగాహన ఏర్పడింది. అలా రోజులు ఇడ్లి(మా హాస్టల్ ఎల్లారావు వండే సగం ఉడికిన తెల్ల పిండి ముద్దలు) లో సాంబారులా త్వరగా అయిపోయాయి.

కాలచక్రం గిర్రున తిరిగి ఉగాది కి ఇంటికి బయలు దేరాను. మా హాసిని కూడా ఊర్లో పనుందని బయలు దేరింది. ఆప్రకారంగా నేను తనకూడా ప్రయాణం చేసే దుస్సాహసం చెయ్యాల్సి వచ్చింది. సాహసవంతుడు మొండి గా ముందు కి వెళ్తాడు. కానీ నేను ఒక మోస్తరు గడుసువాడ్నే. అందుకే నా స్నేహితుడ్ని తోడుగా తీసుకువచ్చా. అప్పటికే టిక్కెట్ నా దగ్గర ఉంచుకొని చివరి నిమిషంలో రన్నింగ్ లో రైలు ఎక్కినందుకు, నేను రాకముందే మొదలు పెట్టిన తిట్లదండకం కొనసాగించింది. చుట్టూ కూర్చున్న జనాలు తన వాక్ప్రవాహాన్ని గమనించి, అప్పుడే మొదలయిన కొత్త సినిమాని చూస్తున్నంత ఆసక్తి గా చూడటం మొదలు పెట్టారు. కాసేపటికి అర్ధంకాని ఆంగ్ల చిత్రం చూస్తున్నట్టు మొహాలు మారాయి. రైలు గుంటూరు చేరే సరికి జనాల గుండె దైర్యం సడలింది. విజయవాడ వచ్చేసరికి దూరదర్శన్ లో బలవంతంగా బదిరులకి వార్తలు చూపిస్తున్నట్టుగా జనాల్లో కొంచెం కలకలం. వాళ్ళ ధైర్యం పరీక్షించటానికా అన్నట్టూ బ్రిడ్జ్ మీద ట్రైన్ ఆపేసాడు. విజయవాడ లో దిగాల్సిన జనాలు తమ సామాన్లతో అప్పటికే తలుపు దగ్గర కాచుకొని ఉన్నారు. ఆ అవకాశాన్ని దూరం చేస్తూ  ట్రైన్ మరోసారి ఆపేసాడు. అంతే ఒకరిద్దరు కృష్ణ లో దూకటానికి సిద్దపడ్డారు కానీ ఆ కనకదుర్గమ్మ దయవల్ల అప్పటికే ఆకలి అంటున్న మా హాసిని కాస్త విరామం ప్రకటించింది. ట్రైన్ స్టేషన్ కి చేరుకోగానే గబాలున దూకేసిన ఒక కుర్రాడికి గాయమైనా సరే ప్రాణాలు మిగిలినందుకు ఆనందపడ్డాడు. అందరూ ట్రైన్ వైపు ఒకసారి  దుర్గమ్మ గుడి వైపు ఒకసారి చూసి దండాలు పెట్టుకొని బ్రతుకు జీవుడా అని బయట పడ్డారు. మా పక్కనే కూర్చున్నాయన మాత్రం దిగినవారి అదృష్టం మెచ్చుకొని తన దౌర్భాగ్యానికి తిట్టుకొని నిద్ర కి ఉపక్రమించాడు. విజయవాడ వరకు మా హాసిని వేరే స్నేహితునితో మాట్లాడింది. నేను మహాసముద్రం నవల చదువుతూ గడిపేసా. అప్పుడిక నా తో మాటలు మొదలు పెట్టింది. మా ప్రక్కాయన పాపం మధ్యతరగతి లా వుంది. పీనుగులాంటి భర్త, ఒక మోస్తరు ఏనుగు లాంటి భార్య, ముద్దుగా బొద్దుగా కళ్ళద్దాలు పెట్టుకున్న ఒక మాదిరి కూతురు. పాపం ఆ కుటుంబం మొత్తం ఎవో బరువు భాద్యతలు మోస్తున్నట్టుగా భారంగా ఉన్నారు. ఆ పాప ట్రైన్లో కూడా క్లాస్ నోట్సులు చదువుకుంటుంది. అలాంటి వారికి ఒకేసారి హాసిని లాంటి వారు తగిలితే ఎలా వుంటుంది. కుటుంబ భవిష్యత్తు పై బెంగ పడిన అంకులు శివాలెత్తి తనకొచ్చిన ఆంగ్లభాష లో అర్ధగంట ఉపన్యసించి మా హాసినిని మందలించి పడుకొనేదాక ఊరుకోలేదు. వాడి దెబ్బకి పడుకున్న మా మేడం గారు ఉదయం వరకు లేస్తే ఒట్టు.

ఇంక మేము తెల్లవారే విజయనగరంలో దిగాము. టిఫిన్ చేద్దామని ఒక హోటల్కి వెళ్ళాము. మా దౌర్భాగ్యానికి అక్కడ ఒక ముసలాయన ఈవిడ్ని పలకరించి ఊరు,పేరు అడిగాడు. అంతే మాటలు మొదలు. సమయం సబ్బులా కరిగిపోతున్నా చలనం లేదు. మాతో వచ్చిన స్నేహితునికి ఈ వైపరీత్యం చూసిన తరువాత కళ్ళు తిరిగిపడబోయి కాస్త తమాయించుకొన్నాడు. నేనసలే ఢక్కమొక్కీలు తిన్నవాడ్ని కాబట్టి నాకేం కాలేదు. ఇంతలో పాస్ పోర్ట్  ఆఫీస్ కి వెళ్ళాము. ఆ రోజు ఆఫీస్ కి సెలవు. అప్పటికే కాళ్ళు పీకి అక్కడే కూలబడ్డాం. కూర్చోగానే ఓపికొచ్చి మరలా ఎదో ఒకటి మాటలు మొదలు పెట్టింది. మా వాడు దణ్ణం పెట్టి ఒక చెట్టు కిందకెల్లి పడుకొన్నాడు. పాపం ఒక సాఫ్ట్ వేర్  ఇంజినీర్ అలా చెట్టు కింద పడుకుంటే చాలా జాలేసింది నాకు. మా అమ్మాయిగారు కాస్తా తిరిగి వస్తా అని వెల్లింది. కాసేపటికి  ఒక చోట గుంపుగా తయారయ్యింది. ఈవిడగారు ఎదో చేసిందని భయపడ్డా. కానీ అక్కడున్న పోలిసు అంకుల్లతోనూ, అన్నయ్యల తోనూ కబుర్లు మొదలు పెట్టింది. సదరు గుంపు లో ఒక అన్నయ్యకి తన మొబైల్ ఇచ్చి చార్జింగ్ పెట్టమంది. మా వాడి కి ఈ విషయం తెలిస్తే కింద పడే వాడే కాని పడుకొని వుండటం వల్ల తెలియలేదు. నేను అబ్బే ఇలాంటి విషయాలకి జడిసే రకం కాదు. మా వాడు లేచాడు ఈవిడగారు కూడా సమావేశం ముగించి వచ్చింది. ఇంతలో ఒక పోలిసంకులు వచ్చి “నాన్నా ఈ రోజు సెలవు కదా రేపు వస్తే నీ పాస్ పోర్ట్ పని నేను చేయిస్తా. సరే రా ఎస్.పి. గారి తో పనుంది నేను ఉంటా” అని చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు. మా వాడికి లీలగా ఏం జరిగిందో అర్ధమవుతూ ఉండగానే ధబ్ మనే శబ్ధంతో కిందపడ్డాడు. మరలా గుండె దిటవు చేసుకొని లేచాడు. ఇంతలో ఒక పోలిసు అన్నయ్య “నీకు ఫోన్ వచ్చింది రా..” మరలా ధబ్. ఇక నావల్ల కాదని బస్ స్టేషన్ కి లాక్కొచ్చా ఇద్దర్నీ. ఇచ్చట రిజర్వేషన్ చేయబడును అనే బోర్డు బస్ స్టేషన్ లో చూసి మేడం గారు  గోదావరికి రిజర్వేషన్ అడిగారు. లౌడ్ స్పీకర్ లో ధబ్. పాపం ఆ టికెట్ కౌంటర్ వాడు కింద పడ్డాడు. వాడి వెదవ జీవితం లో ఊహించి ఉండడు బస్ స్టేషన్ లో ట్రైన్ టికెట్ అడుగుతారని. నేను మాత్రం మా వూరి మధ్యలో ఉన్న తాండ్రపాపారాయుడి విగ్రహంలా ధైర్యంగా ఉన్నా. బొబ్బిలి బస్ వచ్చింది ఎక్కాం. ఖాళీ లేక మధ్యలో నిలబడ్డాం.  మేడంగారు ఇంజను పైన కూర్చున్నారు. ఈ లోగా మరో ధబ్. మా వాడే ముచ్చటగా మూడోసారి పడ్డాడు. ఎమయ్యిందబ్బా అని చూస్తే ఈవిడగారు డ్రైవరుతో మాటలు మొదలు పెట్టింది. ఈ గ్యాప్ లో డ్రైవర్ గారు చిన్న ప్రమాదాన్ని తృటిలో తప్పించారు. బస్సులో ఉన్న అంత మంది ప్రాణాలని దృష్టిలో పెట్టుకొని మేడం ని నాలుగు తిట్టి, చీవాట్లు పెట్టి నోరుమూసుకొని వుండమని గట్టిగా చెప్పి ఒక సీటు ఖాళీ అయితే అందులో పడేసాం. హమ్మయ్యా అని నేను,నా ఫ్రెండు ఊపిరి పీల్చుకున్నాం. ఇంతలో ఎవరివో మాటలు వినబడి అటు చూసా ఇంకేముంది ఈవిడే నిలబడి ఉన్న ఒకమ్మాయి కి చోటిచ్చి మాటలు మొదలు పెట్టింది. ధబ్ నా ఫ్రెండ్. ధబ్ ధబేల్ ధబ్ ఇంకెవరు నేనే.

ఎంతనుకున్నా సరే ఇలాంటి గమ్మతైన స్నేహితులు, స్మృతులు లేకపోతే నిత్యం సంఘర్షణతో సాగే జీవితం మరీ ఉప్పూ,కారం లేని వంట (మంట, పెంట కూడా) అయిపోదూ. అందుకే అందుకోండి హ హా హాసినీ లు జోహార్లు.

కౄర మృగం

ఆ మధ్య మన నైమిషారణ్యం లో సాధుపుంగవులంతా పూజలు,పునస్కారాలు చేసుకొని,భోజనం కూడా పూర్తి అయిన తరువాత పిచ్చాపాఠి మాట్లాడుకుంటున్నారు. ఇంతలో ఉరుములు లేని వానలా అఖిల ప్రపంచ దేవతలంతా తమ తమ వాహనాల్లో దిగారు. ఋషిపత్నులు స్త్రీ దేవతలనందరినీ లోపలకి సాదరంగా ఆహ్వానించారు. “దేవుడు”లంతా బయట జరుగుతున్న పంచాయితీ లో కూర్చున్నారు. లోపల ఆడవాళ్ళ కి మాటల పండగ మొదలయ్యింది. మా వారికి ప్రపంచం నలుమూలల ఉన్న గుళ్ళు గోపురాలనుంచి ఏడాదికి వచ్చే ఆదాయం ఇంత అని ఒకరంటే, ఆ.. మా ఆయనకి భక్తులు ఇచ్చే బొచ్చే ఆ విలువ ఛేస్తుందని రాగాలు తీసేది ఒకరు. ఈ మధ్య కాలంలో పెరిగిన NRI భక్తుల గురించి,విదేశాలలో వెలసిన తమ ఆలయాలు వాటి ఆస్తులు,ఆదాయాలు మొదలు కొని ఆంధ్రప్రదేశ్ లో కబ్జా కి గురైన తమ ఆస్తుల వరకు అన్నింటినీ ఏకరువుపెడుతున్నారు.

పాపం బయట ఉన్న మన మగవాళ్ళు మాత్రం మంద్రం గా నవ్వుతూ, చూపుల తో పలకరిస్తూ కాలక్షేపం చేస్తున్నారు. ఈ నిశ్శబ్ద వాతావరణానికి చికాకు పడ్డ ఒక కుర్ర ఋషి చివాలున లేచాడు. ఈయన గారు మొన్నటి వరకు మన అమీర్ పేట్ లో అద్దె హాస్టల్ లో ఉండి సాఫ్ట్ వేరు ఉద్యోగం కోసం వెతికి విసిగిపోయాడు. ఇక తపస్సు చేసి వెలగబెడదామని ఇక్కడకి వచ్చాడు. అసలే గ్రూప్ డిస్కషన్ కి కమ్యూనికేషన్ కి అలవాటు పడ్డ ప్రాణం నిశ్శబ్దాన్ని భరించలేడు.

“స్వామి నా కో సందేహం”

“మానవ దేహమే అంత.అన్నీ సందేహాలే. కానివ్వు నాయన”

“తమరు అన్నీ సాధు జంతువులనే సృష్ఠించ వచ్చు కదా. అలా కాక కొన్ని కూర జంతువలని,కొన్ని కౄర జంతువలని ఎందుకు సృష్ఠించారు? సృష్ఠి ధర్మమని చెప్పకండి. ఒకరి  ఆహారం కోసం మరొకరు అని చెప్పకండి. ఆహార నియమాలు పెట్టింది మీరే కదా. అలాకాకుండా..   ”

“నాయనా కొంచెం గ్యాప్ ఇవ్వు నాయన. గ్రూప్ డిస్కసన్ లో పాల్గొన్నట్టు ప్రశ్న జవాబు రెండూ నువ్వే చెబితే ఎలా? ఇంతకి కౄర జంతువు అంటే ఎమిటి?”

“పెద్దపులి” అన్నారు ఎవరో.
అంతే పార్కింగ్ ప్లేస్ లో ఉన్న కనకదుర్గమ్మ వాహనానికి వీసా ఇంటర్వ్యూ రోజే పాస్పోర్ట్ ఎవడో కొట్టేసినంత కోపం, అమెరికా లో అడుగు పెట్టిన వెంటనే డాలర్ విలువ పడిపొయినంత భాద వచ్చాయి.

పక్కనే ఇంత భయంకరమైన సింహం ఉండగా నేనేం చేసాను. నా మీద పడ్డారు అని గొడవ మొదలు పెట్టింది.
అంతే మృగరాజు గారికి పేట్రోల్ రేట్ మండినంత మండింది. “పాములు,కొండ చిలువలు, అనకొండలు ఇన్ని ఉండగా నేనే తేర గా దొరికాన? అని పెద్దపులి మీద పడింది.”
కార్నర్ లో పార్క్ చేసిన విష్ణువాహనం అంతా విని “అన్నింటి రుచి చూసాను గాని ఈ అనకొండ ఎక్కడ దొరకలేదు. బాస్ ఫారిన్ టూర్ పెట్టుకుంటె బాగున్ను”అని మనసులోనే అనుకున్నాడు.

జురాసిక్ పార్క్ అర్దంకాక పది సార్లు చూసిన మన సాఫ్ట్‌వేర్ ఋషి “మరి డైనోసారో?” అని దీర్ఘం తీసాడు.
అలా ఒక్కొక్కరూ ఒక్కో పేరు చెబుతూ పోయారు. దేవతల వాహనాలన్ని అసెంబ్లి హాల్లో ఎమెల్యే ల్లా కొట్టుకోవడం మొదలు పెట్టాయి.
నారదుని కంటే ప్రమాదం సుమీ ఈ సాఫ్ట్‌వేరోడు అనుకున్నారు దేవతలు. అంతా కలిపి ఒక నిర్ణయానికి వచ్చారు. ఒక నిజనిర్ధారణ కమిటీ వేసారు. అందులో నారదుడు, సాఫ్ట్‌వేర్  ఋషి తో పాటుగా పులిని సింహాన్ని కూడా చేర్చారు. అంతా కలిపి అప్పటి కప్పుడే  భూలోకయాత్రకు బయలు దేరారు.

అంతా తిరిగి అన్నీ తిరిగి చీకటి పడిందిగాని కమిటీ ఏ విషయం లోనూ ఏకాభిప్రాయానికి రాలేదు. ఇంకో రోజు ఉందామంటే విజిటింగ్ వీసా రద్దు అయిపోతుంది. అలవెన్సులు ఇస్తారో ఇవ్వరో తెలియదు. దిగులుతో మన టాంక్ బండ్ వేమన గారి విగ్రహం దగ్గర కూలబడ్డారు.

అటుగా చెత్త ఏరుకోవటానికి వచ్చిన ఒక చిన్న పోరగాడు వచ్చి ఏంటి దిగులు గా ఉన్నారు అని అడిగాడు.మొదట దైవ రహస్యం చెప్పకూడదు అనుకున్న చిన్నపిల్లలు దేవతలతో సమానం కదా అని మొత్తం విషయం చెప్పారు. వాడు పొట్ట చెక్కలయ్యేలా నవ్వి అటు గా పోతున్న ఒక ముసలి యాచకుడ్ని చూపించాడు.

అందరూ అటు చూసారు. చేతి లో కర్రతో చూపు మందగించటం వల్ల ఇబ్బంది పడుతూ నడుస్తున్నాడు.
“ఆయన ఒకప్పుడు పది షాపులకి యజమాని. ఒక్కగానొక్క కూతురికి లక్షలు పోసి పెళ్ళి చేసారు. ఆవిడ చిన్న వయస్సు లోనే మనవరాల్ని ఇచ్చి చనిపోయింది. తల్లి లేని పిల్లని అల్లారు ముద్దుగా పెంచాడు. ఆస్థి మొత్తం ఆమె పేరు మీద రాసాడు. ఒక కుర్రాడ్ని ప్రేమించి పెళ్ళి చేసుకొని ఈయన్ని రోడ్డు మీదకి తోసేసింది.”
“ఏ జంతువు కూడా తన తల్లిని, చెల్లిని, కావల్సిన వాళ్ళని చంపదు. కాని మనిషి మాత్రం డబ్బు కోసం,పైశాచిక ఆనందం కోసం దారుణం గా నమ్మిన వాళ్ళని మోసం చేసి హింస పెట్టి చంపగలడు. అలాంటి మనిషి ని మించిన కౄరమృగం ఇంకేమిటి?”

చిన్న కుర్రాడి మాటల్లో నిజం ఎదురుగా ఉన్న ముసలి వాడి సాక్ష్యం కాదనలేక పోయింది నిజనిర్ధారణ కమిటీ. ఇంతలో సాకీ ఉదంతం గుర్తు వచ్చిందో ఎమిటో పెద్దపులి అరణ్యం వైపు పరుగు తీసింది. మిగిలిన వాళ్ళు కూడా పోరగాడికి టాటా చెప్పి రిపోర్ట్ సమర్పించడానికి బయలుదేరారు.

స్క్రీన్ ప్లే  మొత్తం ముందే తెలిసిన విష్ణుమూర్తి మాత్రం నవ్వుతున్నాడు చిద్విలాసంగా.